Sol, Rob en hond Antares zijn begin 2021 naar Noordwest Spanje verhuist om in het dorp Freán om op een nog te verbouwen boerderijtje, een stal en 7 hectare weiland en bos een nieuw leven op te bouwen. Lees de avonturen van het drietal dat ervoor gekozen heeft om niet in het toeristische Spanje langs de Middellandse Zeekust maar in het Groene Spanje aan de Atlantische Oceaan te gaan wonen.

De buurvrouw laat weten dat we moeten komen eten. Ja, Kerstavond. Toch? Nee komend weekend zaterdag en zondag. Dat was donderdag de 16e. Er is weer een feest we hebben alleen geen idee wel feest. Zaterdag worden we om 2 uur ‘s middags verwacht. We hebben nog steeds geen idee wat er gevierd wordt. Als we om 2 uur binnen stappen bij de buren zijn er al wat mensen die we kennen van een vorig feest. Er is er ook een die we nog niet eerder gezien hebben, dat blijkt een neef te zijn van de schoonzoon van de buren. 

We gaan op een gegeven moment aan tafel in de eetkamer. Niet iedereen schuift aan. De zus van de buurman is bang corona te krijgen en blijft met haar man en nog een paar in de de keuken zitten. Ik heb ook liever geen corona, maar als je er zo bang voor bent kun je volgens mij beter thuis blijven. Maar goed, het is aan haar. Er schuift nog iemand bij ons aan die we nog niet kennen. Het blijkt de bij 90 jarige Manolo te zijn uit een dorpje verder op. Als hij praat verstaan we hem niet. Gallisch zonder tanden is moeilijk te volgen, vandaar. 

Nog maar eens informeren wat er gevierd wordt. Het blijkt een soort slacht feest te zijn, maar veel duidelijker dan dat krijgen we het niet. Er komt van alles op tafel en vooral veel vlees. Het is smullen. Tegen vijven is zijn we klaar en gaan SOl en ik naar huis om de honden uit te laten. We worden wel weer rond 9 uur verwacht, dan eten we verder. We doen ons ding en zijn om 9 uur weer terug bij de buren. Er staat soep op het menu, maar de buren denken al te weten dat ik niet zo’n trek heb in die soep. Het is soep van orgaanvlees. En nee, dat is dus niet ‘my cup of tea’. De buurvrouw wil van alles gaan klaarmaken om mij te plezieren. Maar dat is niet nodig, er is nog vlees van vanmiddag en dat is goed genoeg. Sol en de andere smullen wel van de soep. Tegen elven gaan we naar huis en gaan de buren weer aan het werk. Feest of niet, de koeien hebben daar geen boodschap aan.

Op zondag worden we weer verwacht, om 2 uur in de middag denken wij. Maar om 11 uur gaat de telefoon; waar we blijven? Toch om 2 uur vraagt Sol, nee nu zegt de buurvrouw. We laten de honden uit en gaan richting de buren. Vandaag krijgen we ook betere uitleg van wat er gaande is. In de loonwerk schuur bij de buren zijn de mensen van gisteren bezig met de slacht van 2 varkens. Dat blijkt dus met het feest te maken te hebben wordt ons uitgelegd door een man die er gisteren nog niet bij was. Vroeger, als er dieren geslacht werden in die kleine dorpjes en gehuchten, was het gebruikelijk dat met het hele dorp te doen. Omdat het veel werk was, werd er daarna samen gegeten en gefeest. De meeste mensen aanwezig zijn aan het werk, de buurman en zijn zwager maken de grote stukken klein, iemand anders maar die stukken schoon, weer een ander zet op plastic zakjes wat er in gaat die weer iemand anders vacuüm verpakt. Als er niets meer te slachten valt lopen we richting het huis van de buren en gaan weer aan tafel, waar we gisteren nog eens over doen.

De oude man van gisteren is er niet bij. De buurman vertelde dat hij ‘s nachts door de vrouw van die man gebeld is met de vraag waar haar man bleef. Oude man, tegen de 90, er kan natuurlijk vanalles gebeurt zijn onderweg naar huis. Als de buurman op onderzoek uitgaat, blijkt de oude man in een stoel in zijn eigen keuken in slaap te zijn gevallen. 

De week van Kerstavond.

Op woensdag besluit ik dat ik het gat voor het raam wat we groter willen hebben groter ga maken. Ik meet alles uit en teken het af aan de binnenkant van de muur. Onder het bestaande raam zit aan de buitenkant een stuk wat aangesmeerd is met cement. Als of er vroeger iets anders gezeten heeft. Ik ga eerst die cement maar eens weghakken om te kijken wat er achter zit. Er blijken bakstenen te zitten. Ons plan was om er een raam te laten zetten tot op de vloer. Maar als we dat willen moet ik ook nog door een grote steen slijpen. Uit ervaring met het vorige raam weet ik dat ik daar dan wel even mee bezig ben, om over de stof maar niet te spreken. Misschien moeten we hier maar geen raam tot op de vloer maken. Ik roep Sol er bij en stel voor om het raam iets kleiner te maken dan we eerst wilde. Sol is het er mee eens en gaat de stal schoonmaken. Ik neem een bak koffie en als ik even later naar buiten kom om verder te gaan met de breekwerkzaamheden, staat er een auto met zwaailampen op de stoep. Sol staat er bij en praat met een van de mannen in uniform. Ik denk dat ze komen voor wat ik aan het doen ben, een vergunning hadden we net nodig was on verteld op het gemeentehuis. Maar het blijkt geen politie, ze komen cadeautjes afgegeven namens de gemeente en de burgemeester Carballedo. He? Cadeautjes van de gemeente? In Nederland kregen we van de gemeente Breda alleen maar gepeperde rekeningen cadeau. En nu krijgen we zomaar cadeautjes omdat het bijna Kerst is! Ik weet niet of dat dit in heel Galicië of Spanje gebruikelijk is, maar leuk is het zeker.

Op Kerstavond worden we verwacht bij de buren. Dezelfde buren waar we het afgelopen weekend bij op het offerfeest waren. Voorzover wij weten ontmoeten we op Kerstavond weer nieuwe mensen. Daarom willen we ons voor en na Kerstavond testen. Cadeaus met Kerst zijn leuk, maar corona liever niet. We testen op Kerstavond negatief. En om 11 uur ‘s avonds schuiven we aan voor het Kerstdiner bij de buren. Het gezelschap is kleiner dan verwacht. De buren zelf en hun dochter en schoonzoon. Die zijn heel de week nergens geweest, dus een test op zaterdag is niet nodig. Voor mij is er friet met vlees, voor de rest is er van alles wat ooit eens in het water geleefd heeft, en dat is iets wat ik niet eet, en ook niet probeer te eten. Dan toetje nummer 1, daarna nummer 2 en 3. Het is half 2 ‘s nachts en de buurman wil weten of we koffie willen. Ik drink heel veel koffie, maar nu hoef ik geen koffie meer. Champagne dan? Voor ons alleen geen fles openmaken, maar de kurk popt al. We hebben het eerder op de avond over champagne gehad en dat we dat een keer per jaar drinken met oud en nieuwe. Een keer per jaar kopen we een fles van 24 euro of zo. Vinden wij duur voor een drankje maar ook lekker. Maar de champagne van de buren is geen champagne, het is cava, ook lekker, maar toch iets anders dan echte champagne. Het is nu 2 uur en tijd dat we naar bed gaan en daarna thuis onze eerste eerste Kerstdag in Spanje gaan vieren.

Zoals ik nu voor Spanjevandaag.com wekelijks een samenvatting geeft van wat ons is overkomen en wat we gedaan hebben, schrijf ik ook dagelijks een blog. Als je wil kun je daar ook eens een kijkje nemen. www.naargalicie.nl