PALMA – In de natuur zitten heel wat zelfregulerende mechanismen verstopt. Onder water groeien bijvoorbeeld grote “grasvelden” die CO2 vasthouden en op die manier bijdragen aan de strijd tegen de klimaatopwarming. Maar de vervuilende stoffen die wij in de oceaan lozen, een paar van onze vistechnieken en de lakse toepassing van onze wetten houden de groei van die velden tegen.

Onder water zitten honderden plantensoorten verstopt die ons kunnen bijstaan in de strijd tegen de klimaatopwarming. Niemand verwacht dat een plezierbootje een veld met zeegrassen vernielt wanneer het zijn anker uitgooit, maar vaak is dat wel het geval. Vooral de soorten uit de klasse Posidonia Oceanica zijn bijzonder nuttig; ze nemen CO2 op, zuiveren het water en helpen microplastics af te breken. Bovendien zorgen de onderzeese velden er voor dat de stroming verzwakt, de turbulentie vermindert en de havens en kust minder erosie ondervinden. 

Jammer genoeg krijgen dergelijke ecosystemen het moeilijk te verduren door de schuld van de mens. De degradatie van de zeebodem en het constante verslepen van zand om het toerisme te plezieren verhinderen dat dergelijke graslanden vorm kunnen krijgen . Voor de Spaanse kust gaat het dan ook een pak minder goed met de onderzeese graslanden dan een paar decennia geleden. Wetenschappers benadrukken dat die graslanden geen oplossing zijn voor de klimaatopwarming, maar wel kunnen bijdragen aan de goede weg.

De Middellandse zee is een van de zeeën waar de effecten van de klimaatverandering het duidelijkst voelbaar zijn, deels omdat alle regeneratie van het water via de nauwe straat van Gibraltar moet gebeuren. Schepen hebben vaak water aan boord om voor extra stabiliteit te zorgen. Wanneer ze die duizenden liters vervolgens in de Middellandse zee storten, belanden vaak exotische soorten in het water die aan het woekeren slaan en het ook inheemse graslanden moeilijk maken.