Ons nieuwe SpanjeVerhaal komt uit de autonome regio Castilla-La Mancha. Een regio die niet zo bekend is bij de buitenlandse toeristen maar waar ontzettend veel te zien is, te denken valt aan de prachtige steden Cuenca en Toledo maar er is nog veel meer te doen en zien in Castilla-La Mancha. Vandaag wordt het SpanjeVerhaal geschreven door Crista Pearson die woont in Minateda, provincie Albacete.
Laten we eens over de was hebben, en tegelijk ook over de weersomstandigheden! Het lijkt wel komkommertijd.
Kleine wasjes, grote wasjes. Een kwestie van op een knopje drukken. Daar komt beslist het spreekwoord vandaan : Een kind kan de was doen! Natte was drogen bij veertig graden hitte is een heel ander verhaal. Het lieflijk kleine camping wasmachientje waar we mee begonnen zijn, (en waar je zelf liters warm water in moest doen, niet centrifugeerde, en na het wassen het vieze zeepsop er ook weer eruit moest pompen) is allang vervangen. Alles gaat nu volautomatisch. Paste er in het kleine ding voorheen precies een spijkerbroek van mijn man; van mij konden er twee broeken en nog wat sokken in, ik ben dan ook wat kleiner. Nu doe ik een hele lading van het gezin in een keer.
‘Misschien is het verstandig om een flesje water mee te nemen voor onderweg’ lacht mijn man. Zelf heeft hij al ervaring met dit werkje. Op dit moment bevindt hij zich op korte afstand van de airco.
Och, het is maar een paar meter lopen. Gekleed in mijn badpak begin ik aan de expeditie. Snel begeef ik me met de natte was naar de draad. Door de kracht van de zon vallen plastic wasknijpers regelmatig spontaan uit elkaar, houten knijpers blijven iets langer te gebruiken, toch drogen ook deze uit. Het plastic van de wasdraad verpulvert bij aanraking. Ieder jaar bevestigd mijn man nieuw draad, voor het winter is ligt het alweer uit elkaar.
Gelukkig gaat alles goed, de was hangt, ik voel de zon prikken op mijn huid.
Nee, er wappert niets, het is windstil. In een recordtempo begeef ik me nu richting het trapje van het zwembad. Ppff, ik heb het weer gered. Een kleine tien minuten dobber ik rond, lekker afgekoeld kan ik weer door. Mijn badpak houd ik voorlopig aan, deze fungeert als een cold pack. De was eraf halen deze keer, alles is al kurkdroog. Met de mand onder mijn armen en in draf begeef ik mij naar de koelte van het huis, nu fladderen er droge lakens achter me aan. Voor deze week is het klaar, veel kleren hebben we voorlopig niet nodig, dat scheelt.
Het is zomer, en voor elf uur ’s morgens doen we onze karweitjes buiten. De rest van de dag is het bivak binnen, met de rolluiken dicht. Ongeveer om het uur zitten we onder de parasol die over het zwembad staat en houden we ons lichaam stabiel en in een aangename temperatuur. We wachten tot de zon achter de heuvels verdwijnt. Het voelt meteen een paar graden koeler en op het terras is het nu behaaglijk.
Het gebruik van een open barbecue is verboden, het gevaar voor bosbrand is te groot. Ons avondeten gaat een salade met tomaten, ui en venkel van eigen grond worden. Het leven is goed.
‘Sunrise, sunset’. Crista Pearson
