Egbert en Barbara overwinteren elk jaar in Fortuna bij Murcia. Ze houden het thuisfront op de hoogte van hun reilen en zeilen met wekelijkse brieven, die wij elke zaterdag zullen publiceren. Zo kunt u meegenieten van hun belevenissen, van de grappige en minder grappige dagelijkse voorvallen, Spaanse wetenswaardigheden, kortom alles wat elke overwinteraar tijdens zijn of haar verblijf in Spanje kán meemaken.

Ongelooflijk zo zomers als het is. Ook in Nederland hebben we begrepen. De zon is niet meer te houwe… 26 graden en soms nog veel meer. Heerlijk, af en toe zelfs te warm. Het Spaanse rustige leventje sukkelt voort met de gewone dingen, maar soms moeten we iets regelen wat buiten het alledaagse valt. Zoals vorige week moest de auto naar de APK-keuring. Wat zeg ik? Het autootje blijkt al zeven jaar oud te zijn, hij had al drie jaar geleden naar de keuring gemoeten. Zeven jaar oud alweer! Wat gaat de tijd waanzinnig snel, wij hebben het idee dat we met een nieuwe auto rondtuffen. Hallo, zeven jaar! Voor de keuring zijn we dus fors te laat. We vrezen problemen bij de keuringsdienst ITV, met een beetje pech gaat ons dat een fikse boete opleveren. Owee, owee.

Enfin, om Egbert te ontzien, ga ik op weg. Goh, wat blinkt hij nog op zijn ouwe dag, Op de teller zie ik staan 19.000 km. In zeven jaar! Onze brommertjes hebben wellicht meer gedraaid. Oké ik kom bij de ITV aan en zie tot mijn grote vreugde maar vier auto´s in de rij. Ik ben nummer vijf. Bij het loket aangekomen geef ik mijn kenteken af. Jawel… hoor, daar komt de preek. Drie jaar te laat! De mevrouw spreekt mij met luide stem zeer bestraffend toe. Haar strafrede duurt minstens een kwartier, haar tanden blikkeren, haar ogen spuiten vuur. Ik vrees een boete van jewelste, maar nee, tot mijn opluchting vinden ze hier een stevige preek voldoende. Ik leg 40 euro in het mandje voor de keuring en hijg nog wat na om de preek van me af te laten glijden. Dan zet ik de radio aan en zie de toekomst weer hoopvol tegemoet. Vóór me staan mijn vier voorgangers, allemaal ouwe gammele brikkies die naar mijn inschatting de keuring vast niet doorstaan. Ons rood-glimmende schatje natuurlijk wel.

Het Grote Wachten is begonnen. De wijzers van de klok zijn het enige wat beweegt, de monteurs staan op Very Slowly. Heel af en toe mag de rij een metertje naar voren rijden om daar weer te wachten. Twee uur heb ik daar staan wachten, jazeker twee uur, in Spanje moet je geduld hebben, maar toen was ik dan echt aan de beurt. Ik heb pech, de uitlaatgasmeet-meneer moet plassen. Daar neemt hij ruim de tijd voor, zoals ze overal ruim de tijd voor nemen, ook voor koffie en theedrinken, ook voor babbeltjes onderling, ook voor communicatie met hun klanten, voor alles. Zichtbaar opgelucht komt hij bij mijn rooie glimmertje terug. “Gas-geven” roept hij, ik druk gehoorzaam op het pedaal. Prima. Hij kijkt op de papieren. “U bent drie jaar te laat” moppert hij. Owee, beginnen we weer? Ja hoor, hij gaat er eens goed voor in mijn raam hangen om mij toe te spreken. Ook daar neemt hij de tijd voor. Ik wil hem stoppen, maar kom er niet tussen. Dit is nummer twee die me vertelt “dat de boetes wel heel hoog zijn als je gepakt wordt zonder keuringssticker op je raam.”  Dit kan hij mij in één regeltje vertellen, maar hij doet tien minuten over deze  uitleg. Gelukkig geven de uitlaatgas geen reden voor zorgen dus doorrijden naar de lampencontrole.

Die meneer van de lampen staat al op mij te wachten. Dat scheelt alweer. Na met een serieuze rimpel in zijn voorhoofd alle lampen te hebben gecontroleerd, bekijkt hij de papieren. “U bent drie jaar te laat” zegt hij in rap Spaans. O nee, niet weer hè. Ja hoor, wel weer. Ik krijg er weer van langs en dat ik in geen drie jaar in Spanje ben geweest, gelooft hij niet. Ikzelf ook niet, maar wat moet ik tegen zoveel protest inbrengen? Als hij uitgezeverd is, mag ik naar voren op een paar rollen die draaien. De wielen draaien lustig in de rondte, de auto wordt wat heen en weer geschud en de meneer die dit alles veroorzaakt kijkt tevreden. Totdat… hij de papieren bekijkt. “Drie jaar te laat”. Ja, nu weet ik het wel, maar hij heeft de taak om mij hierop te wijzen en doet het dan ook, uitgebreid zoals het in Spanje hoort. Het is een serieuze zaak. Na tien minuten aanhoren van hetzelfde, moet ik de smeerkuil op.

Nou! Voor geen goud rij ik die wielen aan weerszijde van de kuil. Ik stap resoluut uit, geef de monteur de sleutel, doe het zelf maar, ik ijs me dood. Hoofdschuddend over zoveel onnozelheid stapt hij in en met de nonchalance van een braniegozertje met één vinger aan het stuur schuift hij mijn rooie schatje op de kuil. Hij tikt eens hier en klopt eens daar. Prima. U bent door. Maar dan moet hij nog een krabbel zetten op de papieren en dan ziet hij…. Drie jaar te laat…. Mevrouw toch, drie jaar! Weet u wel dat de boetes heel hoog zijn voor ontbrekende stickertjes? Hij gaat nog eventjes door, maar dan denk ik het eindelijk gehad te hebben. Niet dus. Op het kantoortje waar ik het felbegeerde stickertje kan halen, moet ik weer wachten. Nu op het mannetje met de stofjas. Hij geeft mij het stickertje en de keuringspapieren, en bekijkt dan het kentekenbewijs. “Mevrouw…..”  ik laat hem niet uitpraten maar vul zelf even heel gauw in dat ik drie jaar te laat ben. Hij kijkt me verrast aan. “Oh, dus u wéét het wel…. !” Wat denken jullie, lukte het mij om zijn preek te stoppen?

In elk geval was ik meer dan drie uur kwijt aan deze grap. Maar wel goedgekeurd en zónder boete tuf ik weer richting Fortuna mét het begeerde stickertje aan de rechter bovenzijde van het voorraam. Dáár hóórt hij!  En wat denk je?? Niet te geloven! Vlak voor Fortuna staat een dikke agent te gebaren HO STOP. Controle van de papieren. Hij kijkt me stomverbaasd aan. Komt u nú van de ITV? U heeft mazzel want wist u, dat u drie jaar te laat bent? Ik lach hem vriendelijk toe en mag doorrijden; ik had immers een sticker aan de rechter bovenzijde van het voorraam!! Dáár hoort hij. Ha, ha.

Volgende week meer.
Barbara van Wijk.

Spanje, een liefde – Verhalen over reizen en overwinteren in Spanje

Spanje, een liefde speelt zich grotendeels af in het provinciestadje Fortuna in Spanje bij Murcia. Dit boek neemt de lezer mee naar het hedendaagse Spanje en geeft een inkijkje in het overwinteren in zonnig Spanje, waarbij korte reisjes door Spanje en Portugal beschreven worden. De typische gewoontes en Spaanse gebruiken, de feesten, de cultuur, kortom het normale Spaanse leven komt uitgebreid aan bod en wordt op luchtige, meeslepende wijze beschreven. Auteur: Barbara van Wijk-Douwes.

Verzending binnen Nederland-België is gratis. Wilt u de verzendkosten besparen laat het dan bij een U bekend adres afleveren. Heeft u geen contactadres, mail dan naar barbaravanwijk@gmail.com.

KLIK HIER OM DIT BOEK AAN TE SCHAFFEN