Onder het pseudoniem VG worden er regelmatig verhalen geschreven die als onderwerp het leven, wonen, ontdekken, genieten en integreren in Andalusië hebben. De verhalen gaan over de verschillen tussen Nederlanders/Belgen en Andalusiërs maar ook over anekdotes en belevenissen tijdens het overwinteren in het zuiden van Spanje waarbij de beperkte kennis van de Spaanse taal soms voor hilarische taferelen kan zorgen.

De lente stormt naderbij. Nou ja stormt naderbij? Hard waaien heeft het regelmatig gedaan. Optimistisch bekeken zou je dat inderdaad uit kunnen leggen als een aanstormende lente. De hobbel van de afgelopen week, veroorzaakt door het fijnstof waar ze in de Sahara kennelijk vanaf wilden, hebben we ook achter de rug .Officieel begint de astronomische lente op 20 maart. In Nederland of Belgie is dat een datum waar we reikhalzend naar uitkijken. Dan zit die ellendige winter er op. Een week later wordt de zomertijd ingevoerd. Komt er een einde aan het gevoel dat je ’s morgens midden in de nacht op staat en midden op de dag naar bed gaat.  Dat gevoel komt door aanwezige  duisternis. ’s Avonds blijft het door de invoering van die zomertijd opeens tot een uur of half negen licht.

Hier in Andalusië roept die start van de astronomische lente heel andere gevoelens op. Melancholische gevoelens, omdat de datum van vertrek naar het “thuis” land nadert. Afscheid van veel mensen die we mochten leren kennen. Daar zit iets heel dubbels in. Wat je nooit gehad hebt kun je ook niet missen. Kent u die anekdote van die twee broers. De eerste is een op en top sportman. Atletisch figuur lekker slank en fit. Hij is post besteller van beroep. Brengt acht uur per dag de post rond. Na afloop van zijn werkdag traint hij voor hardloop wedstrijden. Daar neemt hij regelmatig aan deel.  De tweede broer heeft een kantoorbaan. Hij is een Bourgondiër in hart en nieren . Sporten is aan hem niet besteed. Eten en drinken des te meer. Dat is ook zichtbaar aan zijn postuur. Op zekere dag treft het noodlot de sportman. Hij wordt aangereden door een automobilist.. Na een lange revalidatie periode is hij redelijk hersteld maar moet hij het hardlopen vergeten. Dat gaat nooit meer lukken. Deze twee broers zitten samen op een avond op de bank televisie te kijken. Zegt de Bourgondiër :” Het leven is fantastisch. We zitten hier samen op de bank. Beetje TV  kijken, beetje chips eten, biertje erbij. Wat wil een mens nog meer. ”

Waarop de atleet antwoord:” Ik denk daar iets genuanceerder over”. U ziet, goed opgevoed die jongens, keurig vocabulaire. Ondanks die goede opvoeding toch de volgende tekst van de atleet:  “Gezien ik niet meer kan hardlopen door mijn ongeluk ervaar ik het leven als … (hier volgt een drieletterig woord niet geschikt voor publicatie in een keurig medium als spanjevandaag)”.

De Bourgondiër zal dat hard lopen nooit missen. Een geluk voor al die mensen die nooit overwinteren. Ze zullen het nooit missen.

Er zit nog meer moraal aan dat verhaal van die broers. Die atleet kan natuurlijk de rest van zijn leven blijven aanhikken tegen het niet meer kunnen hard lopen. Ervaren oude mensen kunnen hem zelfs vertellen, dat de lijst met dingen die hij niet meer zal kunnen, tijdens het ouder worden behoorlijk zal toenemen. Je kunt je dan natuurlijk blind gaan staren op die als maar langer wordende lijst. Een andere optie is die lijst te vervangen door de tabel met dingen die je wel nog allemaal kunt. Daar elke dag naar kijken en genieten van de dingen die je wel nog kunt. Vaile, ik weet het. Die tabel zal langzaam maar zeker korter worden. Wees blij. Dat is een teken van leven. Verder heeft U  minder papier nodig. Ook zal uw pen minder snel leeg zijn. Wat zegt u? Digitale tijdperk? U schrijft niet meer?  U noteert notities in de notitie app?  Wel kijk aan. Uw notities worden dus korter. Daardoor bent u er vlugger mee klaar. Heel belangrijk. U krijgt dus meer tijd voor de dingen die u wel nog kunt. U krijgt meer focus. Stel u kunt goed schrijven. Veel beter dan hetgeen ik hier produceer. Spanjevandaag ziet u verhalen met plezier tegemoet. Mochten ze dat niet doen, dan schrijft u gewoon het boek van en over uw leven. Zou iedereen moeten doen. Al die verhalen en anekdotes die we hoorden tijdens de afgelopen winters, daar zitten bestsellers tussen. We hebben nu onze vierde overwintering er nagenoeg opzitten. Terug kijkend op die vier winters durven we met zekerheid te stellen dat deze laatste winter (2021-2022) veruit de minste qua weersomstandigheden is geweest. Samenvattend. Veel wind. Geen dagen met extreem hoge temperaturen. Wel een hoge gemiddelde temperatuur. Dat verklaart waarom er afgelopen winter geen wit gekleurde  bergtoppen zichtbaar waren vanaf Torre del Mar.

Terug naar  de aanstormende lente en de dubbele gevoelens. Afscheid van en melancholie bij Andalusië. Toch ook wel enig vreugde gevoel, bij de gedachte aan terugkeer naar België of Nederland. Wat het daglicht betreft  zal die terugkeer nauwelijks verschil gaan maken. We hebben het voor u uitgerekend. Drie hele minuten verschil zitten er in het aantal uren zonlicht in Nederland/België en Andalusie op 20 maart.  Dat zal geen al te grote shock veroorzaken door het verkassen van zuid naar noord Europa. Die shock zit in het omschakelen naar een geheel andere cultuur. We weten niet hoe het u vergaat. Onze ervaring leert dat we de eerste dagen heel grote moeite hebben met aanpassen aan het  andere leven daar in het noorden. Zonder onze landgenoten die nooit overwinteren of overwinterd hebben te kort te willen doen, zijn er een aantal verschillen die we niet direct als positief ervaren. Even niet aan denken. We hebben bij de publicatie van deze tekst nog 12 dagen Andalusie te gaan. Wat we zonder meer zullen gaan missen is het internationaal zeer gemêleerde gezelschap. De strak blauwe luchten. De warme openhartigheid van de Andalusiers. Hun passie, zo goed zichtbaar als ze dansen. Het relaxte levensritme met daarvan afgeleid de tijd die men voor elkaar heeft. De parade op zondagen over de boulevard van Torre del Mar. Welke parade? De burgerparade gevormd door hoofdzakelijk Andalusiers. U kunt ze gemakkelijk herkennen. Ze zijn zogezegd meestal op hun paasbest gekleed. Hier stokt de schrijver omdat hij worstelt met een aantal zaken. Dat zijn, degelijke opvoeding, mogelijk “ouderwetse” opvattingen en normen en waarden, en “moderne” ontwikkelingen als #metoo. De schrijver stokt, omdat hij wil tikken, dat tijdens die parade op voornamelijk zondagen vrouwen duidelijk als vrouwen herkenbaar zijn. Nu ik dat alsnog getikt heb laten we het dus maar mooi staan. Ik denk dat er niets mis mee is. Kijken en genieten van het schoons onder de zon. We gaan het missen. Onmiskenbaar duikt nu het spookbeeld op van een parade in Nederland/Belgie van mensen in dikke winterjassen met wollen mutsen handschoenen en dikke sjawls. We blijven nog even in Andalusie en gaan op 26 maart naar het wijnfeest in Alhama de Granada. We hoorden dat daar 2200 liter wijn weggewerkt moet worden. Dat vraagt om aanzienlijke hulp van onze kant. Dit is de negende keer dat dit wijnfeest georganiseerd wordt. Een deel van de opbrengst gaat als solidariteits bijdrage naar Ukraine. Bekruipt u, dit lezende, ook weer dat knagende ambivalente gevoel van het goede leven hier en en de totale waanzin van de oorlog daar? Troost u, ik weet ook niet goed hoe daar mee om te gaan. Geweldig lichtpunt was Marina Ovsjanikova’s optreden in het Russische nieuws op de staatszender aldaar. Kijk en bewonder de onvoorstelbare moed van deze vrouw. https://www.youtube.com/watch?v=0uJamlxNTUs  Hasta numero veinte, VG.