Ons nieuwe SpanjeVerhaal komt uit de autonome regio Castilla-La Mancha. Een regio die niet zo bekend is bij de buitenlandse toeristen maar waar ontzettend veel te zien is, te denken valt aan de prachtige steden Cuenca en Toledo maar er is nog veel meer te doen en zien in Castilla-La Mancha. Vandaag wordt het SpanjeVerhaal geschreven door Crista Pearson die woont in Minateda, provincie Albacete.

Sinds kort gaat het beter met me. Als ik bellen hoor rinkelen ren ik niet meer meteen naar buiten.

Zeker de eerste jaren dat we in Minateda verbleven was dit regelmatig het geval. Zodra ik in de verte de bellen van de schapen en geiten hoorde was ik erbij. Niet alle kuddedieren dragen een bel om hun nek, slechts enkelen onder hen hebben deze eer. Het geluid reikt ver. Staande, midden op de weg spitste ik dan mijn oren om de juiste locatie van de herder met zijn kudde te traceren.

Sommige dagen kon ik blijven wachten, als ze in aantocht waren naar het nachtverblijf in het dorp. Dan passeerden ze ons huis. We wonen aan een ‘camino rural’, dus is er toegang voor vee. De herder loopt voorop, pasgeboren lammetjes in iedere hand, nog te klein om de afstand zelf af te leggen. De oplettende honden volgen de kudde, regelmatig snellen ze naar links en rechts. Ze zorgen dat de dieren niet de boomgaarden in dwalen en aan de olijfblaadjes gaan knabbelen.

Als de kudde verder weg op een perceel de broccoli stronken af stond te grazen, kon ik er langer bij zijn. Hele middagen zat ik in het veld, of aan de rand van de wei te turen naar de dieren en te genieten van de verschillende tonen van de bellen, het werd een soort concert. Als ze moesten lammeren was ik erbij. Dan zag ik hoe de ooien her en der op de open vlakte hun lammetjes ter wereld brachten. Tijdens deze periode heerste er dan een bepaalde rust in de kudde.

Langzaam leerde ik ook de herder kennen en konden we voortaan een praatje maken, alleen ‘Hola, como estas?,’ was verleden tijd.

Boeiend kon hij vertellen over zijn baan als herder, de verantwoording over zijn kudde met maar liefst vijftienhonderd schapen en geiten! Zeven dagen per week in de natuur, tegenwoordig ook met internet en muziek op het mobieltje. Leerde men vroeger het vak van een familielid, of een senior herder, tegenwoordig bestaan er speciale ‘herder scholen’.

Overal in de provincie Albacete en ver daarbuiten zie je kuddes over het land zwerven, en is het heel gewoon dat je even wacht als ze voor je de weg oversteken. Lamsvlees staat hoog op het menu, schaap en geitenkaas zijn een delicatesse. Mijn persoonlijke favoriet is queso frito, gebakken jonge geitenkaas, liefst in blokjes en met een beetje jam of kiwisaus.

Hij vertelde me over het trainen van de honden, dat doet hij zelf. Het is geen speciaal ras, gewoon een goede puppy. Het zijn echte werkers, die goed behandeld worden.

Doch het mooiste wat hij mij vertelde was hoe hij de kudde ziet. Alle dieren kent hij zowat persoonlijk.

‘Een kudde is als mensen in een dorp, elk dier heeft zijn eigen karakter. Er zijn erbij die sterk en nieuwsgierig zijn, en voorop lopen, maar ook die het wel goed vinden zoals het gaat. De een is oud, de ander jong of nog maar enkele dagen oud. Er kunnen er ziek zijn, en weer genezen, of er lopen er mank. Ik zie het als ze pijn hebben, en weet wanneer er morgen een zal sterven. Er zijn erbij die mekkeren de hele dag, andere zijn lui en lopen achteraan. Welke veel eet, en degene die iets liever niet wil eten, de brutale en de stille.’

Een mooie kijk op wezens die leven in een groep. Het is zoals het is.

Als ik de bellen hoor rinkelen en in de verte een stofwolk zie weet ik dat ze weer in het dorp zijn.

‘Laten we niet mekkeren’. Crista Pearson.