Egbert en Barbara overwinteren elk jaar in Fortuna bij Murcia. Ze houden het thuisfront op de hoogte van hun reilen en zeilen met wekelijkse brieven, die wij elke zaterdag publiceren. Zo kunt u meegenieten van hun belevenissen, van de grappige en minder grappige dagelijkse voorvallen, Spaanse wetenswaardigheden, kortom alles wat elke overwinteraar tijdens zijn of haar verblijf in Spanje kán meemaken. Daarbij moet dat niet als een kritiek op de levenswijze in Spanje gezien worden maar wel een verslag over hoe het leven anders kan zijn voor de voor- en ook nadelen.
Waar eenzaamheid toe kan leiden? Loop ik altijd met volle overtuiging te verkondigen dat in Spanje geen, of nauwelijks eenzaamheid bestaat? Spaanse families zijn zeer hecht en zo ongeveer heilig, maar toch kun je je in een hechte familie ook eenzaam voelen blijkbaar. Zo liep daar op een zondag ene Carlo Santos met zijn ziel onder zijn arm in het natuurpark bij Barcelona. Hij voelde zich terneergeslagen, ellendig. Hij had geen oog voor de mooie beplanting, het heerlijke zonnetje kon hem ook al niet bekoren, zijn hart was bedroefd, zijn vriendin had het uitgemaakt en hij moest de zondag maar zien door te komen.
LEESTIP: 26-jarige Catalaan biedt gratis gesprekken aan in Barcelona
In die grauwe stemming banjerde hij doelloos door het park, toen hij werd aangesproken door een heer met een hoed op. Die begon een vriendelijk praatje met hem. Dát was leuk! Dat praatje verliep allengs tot een goed gesprek, dat zich ontwikkelde tot een serieuze gedachtewisseling en uiteindelijk tot een interessante discussie. Daar knapte Carlo Santos helemaal van op en vol hernieuwde energie stak hij een paar uur later de sleutel in het slot van zijn deur. Deze gebeurtenis zette hem aan het denken.
“Als een simpel gesprek met een willekeurig iemand op straat mij uit mijn depressieve bui kan halen, wat betekent dat dan?” Hij probeerde zich voor te stellen hoeveel mensen er rondlopen met sombere gedachten, mensen met verstikkende zorgen, hoe velen snakken niet naar een luisterend oor, of iemand om even tegenaan te praten? Of juist het tegendeel: hij zelf herinnerde zich dat hij eens smoorverliefd was en dát wel van de daken wilde schreeuwen! Dát had hij gedaan: hij klauterde naar de top van de berg (waar niemand hem hoorde) en dáár brulde hij zijn geluk de wereld in.
Het volgende weekend zette hij een klapstoeltje op de Ramblas met twee klapstoeltjes daarvóór. Hij plaatste een groot bord bij de stoelen met een tekst die neerkwam op een uitnodiging om daarop plaats te nemen voor een gratis gesprek, een gewoon een babbeltje. De klapstoeltjes zijn voor mensen die rondlopen met een brandende vraag of kwestie, of voor mensen die behoefte hebben aan iemand die wil meedenken over een bepaald probleem.
In onze rubriek SpanjeVerhalen zijn meer verhalen van Barbara (en andere ingezonden verhalen) te lezen. KLIK HIER
Dát liep storm. Na een poosje was het in Barcelona bekend dat daar op de Ramblas twee meelevende oren op een klapstoeltje zitten, een warm hart, een meelevend mens. Carlo Santos waarschuwde wel dat hij geen professional is, geen officiële hulpverlener, maar daar hadden de mensen die bij hem kwamen ook niet echt behoefte aan. Alleen maar een simpel babbeltje, een beetje aandacht, een beetje medemenselijkheid, kortom het is al vaak voldoende om gewoon een mens te ontmoeten, een waardevol moment mee te maken. Carlo Santos had dat heel goed begrepen.
Ik persoonlijk herinner me de tijd dat ik niet goed in mijn vel stak. Toen leerde ik een vrouw kennen die vertelde dat zij dagen lang niemand zag of sprak. Wat maakte het een diepe indruk op mij toen ze me bijna stotterend vertelde dat ze af en toe naar de slager ging om een onsje ham te kopen, alleen maar om haar eigen stem even iets te horen zeggen. Daar moest ik nu aan denken toen ik hoorde van de actie van deze Carlo Santos.
Zouden we niet allemaal eens een klapstoeltje met een bord moeten neerzetten? Als daar zoveel behoefte aan is, als daar zoveel leed mee kan worden verzacht? Ik geef het jullie in overweging en als ik jullie ergens op een klapstoeltje zie zitten met een groot bord ervoor, dan ben ik je klant, want voor een babbeltje ben ook ik altijd wel te porren.
Groeten van ons
Egbert en Barbara van Wijk