INTRO: Ellen-Marie is in 2007 naar Catalonië geëmigreerd. Daar begon ze een winkel, vervolgens een agentschap voor de verhuur van vakantiewoningen en in 2012 begon ze haar eigen B&B. Haar ervaringen over het leven in een B&B en die met de gasten is ze gaan opschrijven en zal ze iedere week met de lezers gaan delen. Meer informatie over haar huis en haar leven in Catalonië kun je vinden op haar eigen Blog: MeAndAheBandB.com

Een bijzonder liefdesverhaal: Zodra ik opsta, dit keer een uurtje of half 7, loop ik om mijn tenen om mijn twee honden nog even te laten slapen. Ik wil eerst een kopje koffie. Gewoonlijk worden ze wakker bij het geroer in mijn koffie omdat ze weten dat er dan meestal iets lekkers te krijgen is, wat ik met liefde met hen deel. Na de koffie ga ik mijn rondje met hen maken en dat is een mooi moment van de dag. De omgeving ruikt fris, het is heel stil en ik geniet van de buitenlucht onder andere omdat ik zelf ook altijd enige tijd nodig heb om wakker te worden. Soms vervloek ik mijn honden omdat ze 17 hectare tot hun beschikking hebben om te poepen en nog wachten totdat ik het initiatief neem. Maar eigenlijk is het voor mij ook een goed moment om even in alle rust te genieten van de mooie omgeving en te beseffen dat het leven mooi is.

Ik verwacht die middag een familie van 5 personen en dan zie ik een busje omhoog komen rijden. Als ik mijn gasten tegemoet loop op de parkeerplaats stapt er een vrouw uit van een jaar of 40. Ze opent de zijdeur van het busje en dan volgen een ouder echtpaar, een jongen van een jaar of 16 en komt het verzoek of ik even kan helpen. Er zit namelijk nog een spastische jongen in een rolstoel in het busje. Gezamenlijk zorgen we dat ook hij uit het busje komt en ondertussen praten we wat. Ze zijn op doorreis naar Zuid-Spanje en bij mij hebben ze een tussenstop. Ik laat hen de kamer zien en we laden hun spullen uit. Dan zeg ik dat ik wat te drinken voor ze ga maken en dat aanbod nemen ze dankbaar aan.

Een half uurtje later zitten we aan tafel. De vrouw die het busje bestuurde heeft ook geboekt. Ze praat enthousiast, is erg energiek, vrolijk en is de moeder van de twee jongens. Ze babbelt over de op handen zijnde vakantie in het zuiden en zegt daarbij dat ze ook mijn plekje heel bijzonder vindt. Het ouder echtpaar zegt niet veel en ik vraag me af hoe de familiebanden precies zijn. Gaanderweg het gesprek maak ik op dat de echtgenoot van de vrouw al in Zuid-Spanje is. Die is met het vliegtuig gegaan. Oh ja zeg ik, das ook ongezellig. Maar dan legt ze me uit dat de man gehandicapt is en niet met de auto kan reizen. God zeg ik, wat heeft hij dan? Hij blijkt verlamd, heeft een dwarslaesie en kan alleen nog maar in een bed liggen. Ze vervolgt haar verhaal. Ze gaan al een paar jaar op rij op vakantie in Zuid-Spanje. Dan huren ze een vakantiehuis van een man die ook een dwarslaesie heeft en zijn vakantiewoning helemaal heeft aangepast aan zijn behoeften. Dat huis is dus ook geschikt voor haar eigen man. Haar man gaat vliegen en ze rijdt met de auto, de bagage en de kinderen.

Het valt me op dat de vrouw tijdens ons gesprek tevens haar aandacht geeft aan de spastische jongen in de rolstoel, haar oudste zoon vertelt waar het zwembad is en aan het ouder echtpaar vraagt of ze de plek leuk vinden. Wat een vrouw bedenk ik mij en wat een leven.

Als ik vraag naar de oorzaak van de dwarslaesie vertelt ze mij dat het slechts 4 jaar gelden is gebeurd. Haar man ging zwemmen met haar zoon, er werd gedoken en toen brak hij zijn nek in ondiep water. Kwam met zijn hoofd op een steen. Tijdens het verhaal zie ik tranen lopen over het gezicht van de oudere dame, het blijkt de moeder van haar man te zijn. Deze vrouw heeft nog ieder dag verdriet van de situatie en kan zich daar duidelijk niet bij neerleggen en dat in tegenstelling tot de vrouw met wie ik praat. Ik ben even stil om het te laten bezinken maar zeg haar dan dat ik een enorm respect heb voor de manier waarop ze de zaken aanpakt. “Dat doe ik met liefde” zegt ze. Hoe staat je man erin, is hij nog wel positief? Vraag ik. “Hij viert het leven en is altijd opgewekt, we zijn gelukkig” en terwijl ze dat zegt, veegt ze de mond van haar zoon schoon met een servetje.

Daar zit ik dan, ik voel me klein en ontevreden. Maar dan bedenk ik mij dat ze elkaar hebben en ik ben alleen.