Sol, Rob en hond Antares zijn begin 2021 naar Noordwest Spanje verhuist om in het dorp Freán om op een nog te verbouwen boerderijtje, een stal en 7 hectare weiland en bos een nieuw leven op te bouwen. Lees de avonturen van het drietal dat ervoor gekozen heeft om niet in het toeristische Spanje langs de Middellandse Zeekust maar in het Groene Spanje aan de Atlantische Oceaan te gaan wonen.

Toen wij in augustus 2020 besloten niet naar Chili te emigreren maar naar Spanje, en we in september een makelaar vonden die ‘opknaphuizen’ in onze prijsklasse in zijn portefeuille heeft, vertrok ik naar Galicië om met een lijstje huizen die ik graag even wilde zien. De boerderij waar wij nu wonen bleek het best bij ons te passen. De voorwaarde waren onder andere geen directe buren, mooie omgeving, opknap huis maar wel in een staat dat we er kunnen wonen en nog zo wat dingen.

Nadat ik ben een collega makelaar van onze makelaar in wat nu onze woning is was gaan kijken was ik verkocht. Sol even later ook. Bij de makelaar ging ik toen in september de dag na de bezichtiging een voorlopig koopcontract te keken. Iedereen blij.

Tijden een bezoek aan het kantoor, aan huis, van de makelaar vertelde hij mij over al de geweldige dingen die hij als Engelsman hier al gedaan had in de jaren dat hij hier woonde. Het werk als makelaar was er later bij gekomen, al doet hij het al vele jaren. Over het onroerend goed dat hij verkoopt verteld hij dat het in alle stadia is wat hij verkoopt, van nagenoeg nieuw tot in verre staat van ontbinding. Hij speurt Galicië af naar alles wat leeg staat, en probeert de eigenaar te achterhalen om het vervolgens te koop aan te bieden. Er kruip veel werk in, verteld hij. Je moet de eigenaar of eigenaars zoeken, leven die nog? Je moet uit zieken of er nog verborgen rekeningen aan vast zitten, zoals van electra en telefoon en meer van dat soort moeilijke zaken.

Allemaal erg indrukwekkend wat hij verteld, dat moet goed zitten als we via hun iets kopen. Nadat het voorlopig koopcontract getekend is, zit ook mijn tijd er in Galicië er weer op. Rest mij nog een rit naar Madrid en een vlucht naar huis. Thuis gekomen vertel ik alles aan Sol, wat de makelaar vertelde, hoe mooi het allemaal is waar we gaan kopen, over Galicië en alle zaken die de makelaar voor ons gaat regelen. Ze gaan voor ons een NIE aanvragen en een bankrekening. Ze hebben alle gegevens omdat te regelen. Maar september wordt oktober en oktober wordt november en we horen maar niets over de NIE en de bankrekening. Bellen… niemand neemt op. Appjes versturen…. Nee geen antwoord. Mail dan? Nee ook niets. Andere telefoon gebruiken, nu nemen ze wel op. We vragen naar de NIE en de bankrekening. Alles moeilijk.. Covid, alles gesloten.

Even snel vooruit: Tot op de dag van ons vertrek uit Nederland hebben we niets meer gehoord van de makelaar. Pas toen we bijna voor de deur stonden kregen we contact. O… zijn jullie er bijna. We sturen iemand. Dat blijkt de makelaar te zijn die mij dit heeft laten zien in september. Hij is met zijn vrouw. Ze spreken er schande van wat betreft de gang van zaken van onze makelaar. Ook de eigenaresse van de boel komt kijken en heet ons welkom. Maar die verteld ons iets nieuws. Het blijkt niet alleen van haar te zijn maar ook van een geestelijk gehandicapte neef. Zijn tante neemt zijn zake waar. Wat? Daar weten wij helemaal niets van! En we kijken de collega makelaar vragend aan. Die blijkt net zo verbaast als ons. De makelaar die dus alles zo goed uitzoekt is dus voor het gemak even vergeten te melden dat er wat aan de hand is met wat wij graag willen kopen.

Communiceren met de makelaar was al eerder een hele opgave, dat is het nu ook weer. Van de eigenaresse mogen we onze intrek nemen en onze gang gaan. Fijn, maar onze gang gaan doen we zeker niet. Geld in een huis steken wat nog niet van ons is zijn we niet van plan. Na anderhalve maand pushen is het dan is het dan zo ver. We gaan naar de notaris om te tekenen. Dat moet in Lugo. We gaan tekenen voor contract nummer 1, want dat van de gehandicapte man moet eerst bekeken worden door een rechter. Bij de notaris blijken er zaken in het contract niet te koppen. Percelen die aan ons toe zouden moeten behoren staan niet in het contract. Weer goed uitzoek werk van de makelaar. We tekenen niets en gaan onverrichter zaken naar huis. Bij poging 2 pluis ik alles grondig na en nu blijkt het te kloppen. We kunnen contract 1 tekenen.

Contract 2. Het ligt blijkbaar onder op een stapel bij de rechtbank. Het blijft maar duren. Contact met de makelaar is nog steeds moeilijk. We zien hen wel op internet en TV verscheinen dat ze weer een miljoenen optrekje verkocht hebben aan een rijke Amerikaan. Maar voor het kleinere budget hebben ze geen tijd. De collega makelaar doet ondertussen haar best voor ons en probeert er ook vaart achter te zetten waar ze kan. Dan krijgen we te horen dat de tante van de man het onderhand ook beu begint te worden en dat ook zijn vaart wil maken met de makelaar.

In Januari van dit jaar het eerste goede nieuwe; binnenkort maken we een afspraak om te tekenen volgens de makelaar. Ze laten dan in februari weten dat we toch nog even moeten wachten. In maart word de eerste afspraak een dag later weer afgezegd. Maar afgelopen donderdag was het dan zo ver, we konden weer naar Lugo om een contract te tekenen en een cheque te overhandigen. Deze keer vast een een assistent van de makelaar bij. Die was drukken met twee telefoons dan met de klanten waar hij voor kwam. Maar goed, het maakt ons nu niets meer uit. Alles is nu ook officieel van ons . Op een heel klein stukje na dan. Maar dat kan gelukkig zonder de makelaar.

Zoals ik nu voor Spanjevandaag.com wekelijks een samenvatting geeft van wat ons is overkomen en wat we gedaan hebben, schrijf ik ook dagelijks een blog. Als je wil kun je daar ook eens een kijkje nemen. www.naargalicie.nl