INTRO: Ellen-Marie is in 2007 naar Catalonië geëmigreerd. Daar begon ze een winkel, vervolgens een agentschap voor de verhuur van vakantiewoningen en in 2012 begon ze haar eigen B&B. Haar ervaringen over het leven in een B&B en die met de gasten is ze gaan opschrijven en zal ze iedere week met de lezers gaan delen. Meer informatie over haar huis en haar leven in Catalonië kun je vinden op haar eigen Blog: MeAndAheBandB.com.

Semana santa is een begrip in Spanje en ieder vakantiehuis is dan volgeboekt voor een paar dagen. Zo ook mijn huis en dat betekent dat er dan 20 mensen willen ontbijten. Een behoorlijke klus. Het weer werkt ook niet altijd mee zodat we dan een beetje moeten improviseren over hoe en waar we het ontbijt zullen serveren.

De paasweek is aangebroken, het begin van het toeristenseizoen. Normaal gesproken is het huis eigenlijk altijd volgeboekt in deze periode door gasten uit eigen land. Dit keer ben ik beter voorbereid als andere jaren. Ik heb hulp ingeschakeld van een dame die met mij het ontbijt zal gaan verzorgen. Het is mijn nieuwe kok. Op dit moment wordt er nog niet gekookt en op deze manier kunnen we vast een beetje aan elkaar wennen.

Het is 6 uur als de wekker afloopt en weer voel ik de stress. Niet nodig, je hebt het geregeld, er komt hulp, fluister ik mezelf in. Dus ik neem nog een bakje koffie, laat daarna de honden uit, maak een fruitsalade en een schaal met vleeswaren. Het is 7 uur 25 en plots bekruipt mij het gevoel dat de klokken niet op tijd lopen. Godzijdank is mijn trouwe iPhone, die ik altijd gebruik als wekker, up to date, maar alle andere klokken lopen een uur achter. Paniek, tv aan, ja hoor zomertijd is ingegaan. Dat zal mijn kok toch ook wel weten? Klok slaat half 8, geen hulp, doodse stilte, 5 over half 8, niemand. Ik sluit de deur achter mij en ga naar de bakker, inmiddels een beetje hyper.

Bij terugkomst is het nog steeds doodstil en dan dringt het toch echt tot mij door dat ze inderdaad niet weet dat de zomertijd is ingegaan. Ik ga in de hoogste versnelling en realiseer mij dat het ontbijt op 2 plaatsen zal gaan plaatsvinden. Het voorjaar is nog te koud om buiten te zitten en het appartement is verhuurd, maar deze gasten willen ook ontbijten. Ik ren naar het appartement en dek daar de tafel, hetzelfde doe ik op de eerste verdieping van de B&B. Er staat daar een grote tafel waarop ik een buffet klaar ga zetten. Dan werk ik mijn lijstje af, in tweevoud dit keer. Het is een hele klus, maar ik ken mezelf ik ga het redden. 9 uur, ontbijt staat klaar en hoewel mijn hart nog steeds op hol is, geef ik mezelf in stilte een schouderklopje voor het feit dat de klus weer is geklaard.

Ik loop terug naar mijn huis en hoor iemand fluiten … dat zal toch niet? De kok is toch gekomen, maar 1 uur en 10 minuten te laat! Die 10 minuten laten mij flippen, te laat en dan nog fluitend ook! Respectloos en niet serieus. Ik confronteer de kok met mijn ontevredenheid en door de spanning die ik in mij voel, is dat “van dik hout zaagt men planken”. Bij mijn kok springen de tranen in haar ogen en dat was nu ook niet helemaal de bedoeling. Ik bedaar en vind haar zielig.

Nadat de gasten hebben ontbeten, zitten we samen rond de tafel en ik leg haar mijn ontevredenheid nogmaals uit, dit keer rustig. Ik vertel haar hoe ik me voel en wat ik van haar verwacht. Het gevoel bekruipt mij dat het niet helemaal aankomt en dat deze dame niet van plan is zich door mij te laten commanderen. Uiteindelijk betaal ik haar nog de gewerkte uren en ze gaat.
De volgende dag is ze wel op tijd. Terwijl ik bezig ben met het schikken van de broodmanden vraag ik haar of ze wat meloen wil snijden. Geen probleem voor haar en ze pakt een groot mes waarmee ze met veel geweld een ovalen meloen in stukken jast. Zonder commentaar, want ik ben op mijn hoede, geef ik haar een ovalen schaal waarin ze de moten mooi kan rangschikken. Dan pakt ze de hele bende op en mikt ze ondersteboven in de schaal met de schil naar boven. Verschrikt roep ik dat het zo niet de bedoeling is en geef ik aan hoe ze gerangschikt moeten worden. Het oog wil ook wat vertel ik haar. “Maar toch smaakt het gewoon hetzelfde” is haar weerwoord.

Of ze een omelet kan maken en natuurlijk kan een kok dat. Weer gaat ze voortvarend aan de slag. Klutst de eieren, voegt melk en zout toe en gooit het eiermengsel in een pan. 2 minuten later zie ik haar met een vork flink door het omeletje roeren. De omelet ziet er inmiddels uit als scrambled eggs en dat was niet helemaal de bedoeling. Als ik vraag wat ze doet, zegt ze mij dat het zo eerder klaar is. “Ja, maar het ziet er niet uit” roep ik nu een beetje wanhopig. Maar het smaakt gewoon hetzelfde zegt ze weer.

Als ze weg is, vraag ik me wel af hoelang die gewenningsperiode zal gaan duren en hoop ik dat dit nog voor het eind van het seizoen goedkomt.

Ellen-Marie deelt in onze rubriek SpanjeVerhalen elke week haar ervaringen over ‘het wel en wee in een B&B’, wat ze meemaakt met gasten en tijdens haar excursies door Catalonië. Neem eens een kijkje op haar website MeAndTheBandB.com of bezoek de website van de B&B Mas Pitra in het Garrotxa natuurpark in de provincie Girona.