INTRO: Sol, Rob en hond Antares zijn begin 2021 naar Noordwest Spanje verhuist om in het dorp Freán om op een nog te verbouwen boerderijtje, een stal en 7 hectaren weiland en bos een nieuw leven op te bouwen. Lees de avonturen van het drietal dat ervoor gekozen heeft om niet in het toeristische Spanje langs de Middellandse Zeekust, maar in het Groene Spanje aan de Atlantische Oceaan te gaan wonen.
Deze week weer in de keuken verder gewerkt natuurlijk. Maar ook moest ik bij een chirurg in het ziekenhuis langs komen. In maart ben ik aan een liesbreuk geopereerd en nu is het mis aan de andere kant. We moesten om 10 uur bij de chirurg zijn. Dat was echter een tijd die we niet konden halen. Het was niet echt druk, maar alle parkeerplaatsen waren vol en als ze niet vol waren, dan was alles afgezet met rood wit lint. Op het moment dat ik tegen Sol zeg dat ik niet snap dat er geen parkeergarage dicht bij het ziekenhuis is ziet zij een bordje staan dat er een parkeergarage dichtbij is.
Even later lopen we de parkeergarage uit richting het ziekenhuis. We melden ons aan de balie en mogen plaatsnemen in de wachtruimte. Ik hoor iemand Robby roepen, alle andere mensen worden met de achternaam geroepen, maar aan die van mij, van den Wijngaart, wagen ze zich niet. Bij de chirurg vertel ik wat er is, daarna broek omlaag, gaan liggen en op mijn hand blazen. Hij heeft het zo gezien. Dat moet geopereerd worden zegt hij en ik mag mijn broek weer optrekken. De assistente is dan al bonnetjes aan het schrijven waarmee we naar het afsprakencentrum moeten. De chirurg schrijft een formulier wat ik even later moet ondertekenen.
Na bij het afsprakencentrum te zijn geweest lopen we richting de parkeergarage. Sol wil nog even bij een veel te duur pennen, papier, boekwinkeltje binnen. Als we er rondlopen vind ik een briefje van 20 Euro. Tja, wat te doen. In Nederland zou ik melding maken en vertellen dat de rechtmatige eigenaar met mij contact op kan nemen. We hebben geen idee hoe dat hier gaat. We houden het, want iemand die hier komt shoppen kan de 20 euro bast missen. Als we even later ergens aan de koffie zitten zeg ik tegen Sol dat ik vind dat we het gevonden geld aan de Oekraïne moeten geven. Al het geld is welkom, maar dat is in de Oekraïne ook en daar kunnen ze het beter gebruiken. Dit ik maak 20 euro over op Giro 555.
Thuisgekomen ga ik verder in de keuken. Een dat eerder hebben we de muren voor de eerste keer in de gebroken witte muurverf gezet, maar dat is nog een keer nodig omdat de oude blauwe kleur er nog doorheen komt. Als het allemaal voor een tweede keer gedaan is ziet het er wel goed uit.
Op vrijdag hebben we een afspraak bij Sonja op het gemeentehuis. Een tijdje terug heb ik me ingeschreven bij het arbeidsbureau, maar daar is iets fout gegaan. Ik ben nu ineens een vrouw. Ik ben dan wel in het ziekenhuis geweest, maar dat was voor een controle van een liesbreuk en niet voor iets anders. IK wil dus graag dat het aangepast wordt. Sonja kan dat niet, maar gaat er voor bellen. Er zijn nog wat zaken die ik graag aangepast zou willen zien om makkelijker gevonden te worden voor een geschikte baan. Maar ook dat kan Sonja helaas niet regelen.
Als we bij Sonja klaar zijn gaan we naar Chantada voor verschillende boodschappen. Als we na de boodschappen een parking af rijden zien we wat op de weg liggen. Een portemonnee zeggen we tegen elkaar. Ik stap uit en pak de portemonnee en raap het klein geld bij elkaar. Als we er vluchtig in kijken blijkt er meer dan 100 euro in te zitten. Ik zoek alle pasjes af naar een telefoonnummer, of iets wat het zoeken naar de eigenaar makkelijker maakt. Maar veel verder dan Alfonso, de naam van de eigenaar, komen we niet. We gaan naar het politiebureau. Sol wil dat ik alleen naar binnen ga, dat is misschien makkelijker als ik uit ga leggen dat ik de portemonnee niet achter wil laten en dat de eigenaar hem bij ons op kan komen halen. Maar de deur is op slot en als ik op de ramen klop komt er ook niemand om me te helpen. We gaan ergens koffie drinken en bedenken dan wat we het beste kunnen doen. Tijdens de koffie kijk ik nog eens goed wat er allemaal in de portemonnee zit. Dan vind ik een visitekaartje met op de achter kan een hoop telefoonnummers. Sol gaat de nummers bellen en bij de eerste is het raak. Ze krijgt een man aan de lijn en als Sol vraagt of hij een Alfonso kent zegt de man dat die nu naast hem zit en zijn portemonnee verloren is. Nou die hebben wij en wij zitten is een café, waarvan ik de naam even niet meer weet. Tien minuten later staat er een man naast ons voor zijn portemonnee. Hij is heel erg blij dat we hem gevonden hebben en teruggeven. Hij staat er op dat we 20 Euro van hem aan nemen. Maar we hoeven geen beloning. Maar hij wil het perse en legt 20 euro op tafel, bedankt ons nog een keer en gaat.
Twintig euro vinden en weggeven aan een goed doel en dan meer geld vinden en omdat we het teruggeven 20 euro krijgen als beloning dat kan geen toeval zijn! Van de 20 Euro hebben we gelijk een lot voor de Kerstloterij gekocht. We zijn blij met alles wat we hopelijk winnen, miljoenen hoeft niet, maar genoeg geld om het uit te zingen tot ons pensioen zou wel lekker zijn 🙂
Zoals ik nu voor Spanjevandaag.com wekelijks een samenvatting geeft van wat ons is overkomen en wat we gedaan hebben, schrijf ik ook dagelijks een blog. Als je wil kun je daar ook eens een kijkje nemen. www.naargalicie.nl