Sol, Rob en hond Antares zijn begin 2021 naar Noordwest Spanje verhuist om in het dorp Freán om op een nog te verbouwen boerderijtje, een stal en 7 hectare weiland en bos een nieuw leven op te bouwen. Lees de avonturen van het drietal dat ervoor gekozen heeft om niet in het toeristische Spanje langs de Middellandse Zeekust maar in het Groene Spanje aan de Atlantische Oceaan te gaan wonen.

Beetje vreemd eigenlijk; er is voor een dag of 10 een oorlog bezig begonnen door Poetin en zijn maatjes tegen de Oekraïne en ben de bloemetjes buiten zetten. Een grotere tegenstelling bestaat er volgens mij niet. Hij, Poetin, doet zijn best alles af te breken en ik, Rob, doe mijn best bloemetjes en plantjes te laten groeien. Hopelijk steken straks de fel gele zonnebloemen, waar ik vorige week al over schreef, fier in de lucht en steken fel af tegen een strak blauwe lucht. Zo symboliseren ze dan wat mij betreft vrede in de kleuren van de Oekraïense vlag. 

Afgelopen keer schreef ik al dat ik in de tuin bezig was aan de rand van de akker. Deze week nier en daar nog wat meer gedaan om het netjes te maken. Vrijdag zijn we ook even naar een tuincentrum geweest. We moesten in Monforte zijn voor een nieuw NIE pasje voor Sol. In Monforte is ook een tuincentrum, zo vond ik op internet. Het is echter een stuk kleiner en het assortiment is er ook veel beperkter dan de foto’s op internet doen vermoeden. Maar we hebben toch nog wat dingen kunnen scoren. Thuisgekomen Heb ik alles gelijk geplant. Over een paar jaar hebben we hopelijk een paar kersen van onze eigen kersenboom en heeft de rhododendron zijn werk er op zitten door te groeien en daarmee het pomphuisje te camoufleren. Hopelijk slaat alles goed aan, want volgens de buren gaat er niets groeien daar waar wij het willen. Nou we zien wel. Als onkruid het goed doet dan zal de rest het ook best doen denk ik.

Toen we hier kwamen wonen, woonde er een twee katten van de dochter van de buren in onze gebouwen. In de stal zat een witte poes. De buren keken er niet echt naar om. Wij gaven eten en drinken. Maar wij wilde die poes daar weg hebben en net voor we dat eind januari wilde gaan vertellen, bleken de buren een nieuw adres voor haar te hebben gevonden. De andere, een kater, liep hier rond als boerderijkat, een beetje muizen vangen dus. Al vraag ik mij af hoe goed hij er in was. Eind januari werd deze kat ziek. De buren bekommerde zich niet echt om de kat. We gaven verschillende keren aan dat de kat naar een dierenarts moest. Maar toen de kat dood in het stro in de stal lag was dat dus niet meer nodig. 

Ergens in mei vorig jaar loopt er ineens een mooie kleine zwarte kater rond. Wild, dat is wel duidelijk. Maar blijkbaar heeft deze het naar zijn zin bij ons. Soms zien we hem een week niet en dan is hij er weer. Afgelopen week viel het ons op dat Onix moeilijk liep, hij hinkte met zijn rechter voorpoot. Zielig. We zeiden tegen elkaar dat deze kat niet zo maar het loodje zou leggen omdat er niemand naar omkeek. Hij moet naar een dierenarts. Maar hoe van je een wilde kat? Met poes, poes, poes…. kom je er niet. Sol zoek een een kattenopvang en na een telefoontje mogen we een kattenval lenen. Stalen kooi met een deur die dicht valt als de kat er in loopt. We zetten de val klaar , in de schuur bij de verwarmingsketel, met een bakje sardientjes. Als hij dan in de val zit, zit hij in ieder geval warm bij de verwarming. We gaan een paar uur weg en als we thuiskomen zit Onix in de val. We bellen de dierenarts, die al op de hoogte is, en we kunnen gelijk komen met Onix. Een paar uur later mogen we hem weer ophalen en Onix blijkt een beschadigd kussentje te hebben op zijn poot. Hij heeft antibiotica gekregen en is verder nagekeken, een gezonde kater laat de dierenarts weten. Thuis laten we hem gelijk uit de val, en hij gaat er als een speer vandoor. Het zal wel goed komen met Onix.

De lezer van mijn blog weten wellicht dat ik geopereerd moet worden. Daarvan is nu de datum bekend en daarvoor moesten we nu in Ourense bij het verzekeringskantoor papieren in orde laten maken. Geen probleem, al is het gedoe met bonnetjes en afspraken met de verzekering iets wat ons niet bekend is van in Nederland. Hier werkt het blijkbaar nog zoals het 30 jaar geleden. ‘s Avonds gaat de telefoon. Ik neem op en iemand van het ziekenhuis begint te vertellen. Momentje, vraag ik en ik geef Sol. …Ja de PCR en de operatie zijn een dag eerder. O.. en de verzekering dan? Ja, die papieren moeten aangepast worden. Lekker! Zijn we net terug met de papieren, mogen we weer naar Ourense om hetzelfde te gaan doen. Omdat ik op dat een een PCR heb en op dag twee de operatie leek het ons beter een appartement te boeken, hoeven we ook niemand lastig te vallen met halen en brengen. Ook dat moet nu aangepast worden. De gad daarna is alles, als we terug zijn uit Ourense weer geregeld. Hopelijk worden we nu niet meer gebeld en kan ik volgende week gewoon onder het mes.

Zoals ik nu voor Spanjevandaag.com wekelijks een samenvatting geeft van wat ons is overkomen en wat we gedaan hebben, schrijf ik ook dagelijks een blog. Als je wil kun je daar ook eens een kijkje nemen. www.naargalicie.nl