MADRID – Mercedes Arribas dacht dat een bejaardentehuis een beetje als een hotel was. Al snel kwam ze tot de conclusie dat dat niet het geval is. Na veel vijven en zessen haalde ze haar moeder terug naar huis. Dit artikel in de krant El País is slechts een verhaal, maar er zullen nog duizenden andere dramatische verhalen zijn over hoe ouderen verzorgd worden in hun vaak laatste woonplek.

Een zonnige ochtend in 2017. Mercedes Arribas brengt haar moeder naar een bejaardentehuis in een buitenwijk van Madrid. Aurelia González is 78 en lijdt aan de ziekte van Alzheimer. Ze kan sinds een tijdje niet meer zelfstandig wandelen.

In het tehuis aangekomen lijkt voor Mercedes alles in orde. Vier jaar wachtte ze al op een plaatsje in een bejaardentehuis. Als gescheiden moeder werd het steeds moeilijker om voor zowel haar twee kinderen als moeder te zorgen in hun minuscule appartementje bij de Puerta de Toledo.

Mercedes denkt dat ze haar moeder naar een plek brengt die op een hotel lijkt. Maar al wanneer ze met de hoofdverpleger spreekt, ziet ze haar fout in. Die laat haar doodleuk weten dat dit tehuis echt voor zware gevallen is. De verpleger vertelt haar dat de medicatie voor Alzheimer zal worden stopgezet, haar moeder als palliatief wordt gezien en slechts drie keer daags op een Paracetamol kan rekenen tegen de pijn.

De laatste tijd ging het mentaal echter beter met Aurelia dankzij het medicijn Donepezilo. Al in de auto besluipt Mercedes een schuldgevoel. Waarom maakt de hoofdverpleger al conclusies nog voor ze haar moeder gezien heeft? De hele rit naar huis weent ze onophoudelijk.

Uiteindelijk lukt het haar toch te bekomen dat haar moeder het medicijn blijft krijgen. Na een paar maanden ziet Mercedes echter in dat de zorgen die ze krijgt niet waardig genoeg zijn. Ze slaagt erin haar moeder te verhuizen naar het tehuis Vista Alegra op 15 minuten van haar huis.

Ook hier ziet ze vreemde dingen. De bejaarden zitten alleen in de zaal voor zich uit te staren. Aan de muur hangt een waarschuwing: “Elke persoon die verbaal of fysiek een werknemer van dit centrum aanvalt, riskeert celstraffen tot vier jaar”. Mercedes beseft dat het hier nog slechter is. De bejaarden krijgen nauwelijks aandacht, het eten is slecht en schaars en het personeel behandelt de mensen zonder respect.

Mercedes begint aan een tegenoffensief. Ze stelt een document op dat de wanpraktijken aanklaagt en verzamelt 45 handtekeningen van familieleden van andere bewoners. En met succes. Er volgen legale stappen. Alleen blijft Mercedes zien hoe haar moeder Aurelia achteruit gaat door de gebrekkige zorgen.

Ze denkt er samen met haar zoon aan Aurelia terug naar huis te halen. Maar waar halen ze het geld en de tijd vandaan? De 3000 Euro voor een ziekenbed bijvoorbeeld? Wat een geluk wanneer ze op Wallapop zo een bed vindt dat iemand gratis weggeeft. Eind juli 2019 komt een telefoontje van het rusthuis. Aurelia heeft een blaasinfectie en 40 graden koorts. Mercedes en haar zoon hakken de knoop door. Ze halen haar uit het tehuis weg en brengen haar weer naar huis. Voorgoed deze keer.