Ons nieuwe SpanjeVerhaal komt uit de autonome regio Castilla-La Mancha. Een regio die niet zo bekend is bij de buitenlandse toeristen maar waar ontzettend veel te zien is, te denken valt aan de prachtige steden Cuenca en Toledo maar er is nog veel meer te doen en zien in Castilla-La Mancha. Vandaag wordt het SpanjeVerhaal geschreven door Crista Pearson die woont in Minateda, provincie Albacete. Het is haar tweede verhaal!

Er is flink wat regen gevallen, de regentonnen zijn tot de rand gevuld. De moestuin doet het er goed op, natuurlijk hemelwater is toch net wat anders dan kraanwater. We zijn er blij mee, overal in de omgeving zijn de grote waterbassins goed bijgevuld. Zoals overal in Spanje is ook Castilla la Mancha zuinig op het goedje. Regelmatig krijgen we een update van de waterstand in de stuwmeren van de provincie Albacete. Voorlopig is er weer genoeg voorradig.

De natuur is ontploft zo lijkt het. Overal groeien en bloeien wilde planten, de lente in zijn volle glorie. Mariadistels zijn aan de macht, ze kijken met hun mooie paarse koppen en stekel kragen boven alles uit. Na een zware lange regenbui ga ik naar buiten, paraplu bij de hand. Tijdens dit ommetje, weet ik eerst niet goed wat ik zie. Gisteren zagen deze planten er heel anders uit. Een close-up brengt duidelijkheid. Het zijn slakken die zich bewegen tussen het groen. Daar zijn ze veilig. De allerkleinsten klampen zich vast aan de stengels van de door het vele regenen steeds grotere verscheidenheid van planten.

Nog maar een paar meter verder zie ik een grote slak met zijn eigen snelheid de weg oversteken, ik help deze wat extra meters te overbruggen door hem op te pakken en in de berm te zetten. Net op tijd, een auto raast voorbij. Niet allemaal kan ik ze behoeden voor een snelle platte dood, in het spoor van de autobanden zie ik versplinterde slakkenhuisjes, het slijm van de bewoner op het wegdek uitgesmeerd. Als ik mijn wandeling voortzet zie ik steeds meer slakken beweging op het asfalt, caracoles kunnen zich bij vochtig weer beter voortbewegen dus nu trekken ze er massaal op uit. In alle maten en vormen zie ik ze naar de overkant proberen te komen. Het schiet niet op. Om ze niet te vertrappen let ik goed op waar ik loop, een soort dronkenmans wandeling wordt het.

De volgende dag heeft het wederom flink geregend en tegen de avond laat ik de hond uit. Nog maar net onderweg tref ik een buurman, een rieten mandje in zijn hand. Voor de helft gevuld met slakken. Hij glundert, caracoles zijn een delicatesse op de menukaart. Tijdens zijn wandeling pakt hij de slakken van de stengels tussen het gras, van vangen kun je in dit geval niet spreken vind ik. De overstekende slakken bevolking laat hij hun gang gaan, die halen de overkant, of net niet.

Op mijn weg terug naar huis weet ik er nog een aantal te redden, en als een soort

verkeersbrigadier slalom ik verder.

Doe het rustig aan!
Crista Pearson