INTRO: Ellen-Marie is in 2007 naar Catalonië geëmigreerd. Daar begon ze een winkel, vervolgens een agentschap voor de verhuur van vakantiewoningen en in 2012 begon ze haar eigen B&B. Haar ervaringen over het leven in een B&B en die met de gasten is ze gaan opschrijven en zal ze iedere week met de lezers gaan delen. Meer informatie over haar huis en haar leven in Catalonië kun je vinden op haar eigen Blog: MeAndTheBandB.com

Vandaag is het de dag van de rechtszitting en ga ik samen met mijn ex naar de rechtbank in Olot. De zon schijnt, het is een mooie dag. Het is de eerste keer dat ik kennis maak met mijn advocaat, een man van middelbare leeftijd die een enorme rust uitstraalt. Die rust kan ik wel gebruiken want mijn hart gaat behoorlijk tekeer. Dan zie ik ineens een bekend gezicht, eentje waarvan ik niet heel blij word maar de advocaat wil zijn verweer doornemen waardoor ik word afgeleid. Hij zegt me dat het beter is als ik niet getuig omdat de taal een probleem zou kunnen geven en mijn antwoorden misschien niet synchroon lopen met zijn verhaal.

We worden opgeroepen en er zit een rechter, twee advocaten, een griffier en twee assistenten, de conversatie die men heeft, gaat in het Spaans, maar zo snel dat ik er weinig van meekrijg. Dan moet ik plots in de getuigenbank en als ik ga zitten zit mijn hart in mijn keel. De advocaat van de tegenpartij is een klein mannetje, mager met een gilletje en glimmende schoenen. Hij werpt me een paar keer een arrogante blik toe en het stelt me niet gerust. De rechter vraagt of ik de waarheid ga vertellen en ik antwoord dat ik dat ga doen. Vervolgens zegt ze me hoe ik moet reageren als ik het antwoord niet heb en daar ben ik het een beetje kwijt. Ik zeg haar maar gewoon te beginnen, maar het pitbulletje van de tegenpartij zegt dat het geen zin heeft omdat ik het niet versta. Ik pareer hem dat ik het wel versta als hij wat rustiger praat, maar zijn strategie is dat niet te doen. De rechter besluit dat ik niet kan getuigen en als ik een tegenwerping wil doen zie ik mijn advocaat een gebaar maken dat zegt dat ik terug naar mijn plaats moet gaan en dat doe ik. Na een uurtje zit de zitting erop en is het afwachten op bericht dat wel een paar weken zou kunnen duren.

Nadat ik weer thuis ben gekomen wil ik snel even naar Besalu omdat het daar markt is en ik op zoek ben naar 2 witte T-shirts voor mijn buurmeisjes. Ze zijn dit weekeinde jarig en ik wil hen verrassen met een beschilderd T-shirt. Eentje met een tijger en eentje met een wolf. Wilde beesten, daar houden de dames van. Eigenlijk staat mijn hoofd daar helemaal niet naar, maar het leven gaat gewoon door.
Omdat het markt is, parkeer ik mijn auto voor het dorp. Op mijn gemak loop ik over de oude brug in het zonnetje dat nu lekker warm aanvoelt. Terwijl ik tussen een aantal toeristen door manoeuvreer, voel ik plots de zomer en de vakantiesfeer. Ik word er blij van. Snel loop ik over de markt die slechts 5 kramen telt en ik slaag helaas niet. Teruglopend naar de auto kom ik op het kleine plein waar ik 4 jaar heb gewoond.

Even denk ik terug aan die tijd. Het middeleeuwse pleintje waar ik mijn eerste huis in Spanje huurde, is niets veranderd. Nog steeds even prachtig. Ik herinner me nog goed dat ik vanuit de woonkamer zicht had op het plein waar het, met name zomers, wemelde van de mensen. Ik moet denken aan mijn buurvrouwen van toen. Twee dames op leeftijd, zussen die altijd samen waren. Ze waren ook aanwezig bij elke activiteit in het dorp en als ze de deur uitgingen wisten we dat er iets gaande was in Besalu. Nog zie ik ze lopen, arm in arm, omdat de oudste slecht ter been was. We hadden goed contact met de dames die ons kaartjes stuurde in het Catalaans met foto’s van Maria en kindje Jezus. We kregen een cursus Catalaanse taal en ze leerde ons de geschiedenis van de “Sardana”, de typische Catalaanse volksdans.

Maar er zijn ook dingen veranderd. Mijn oude huis is verbouwd en de oude kleermakers atelier is nu een loterij winkel. Het huis van de buurvrouwen wordt al twee jaar verbouwd tot moderne appartementen. De buurvrouwen zijn niet meer. Een van de zussen is op een dag van de trap gevallen en heeft dat niet overleefd. De andere zus kon dit verdriet niet verwerken en is 2 maanden later gestorven.

Als ik mijn naam hoor roepen kom ik weer terug in het nu en zie ik een vriendin op een terras zitten. Ze geniet van een ontbijtje, “bocadillo con jamon” met een “café con leche”, in de zon. Ze vraagt of ik tijd heb voor een kopje koffie en ik besluit dat dit wel even kan. Er zal nog een vriendin van ons komen. Kunnen we even bijkletsen. Toen ik een paar jaar geleden het huis in Besalu verruilde voor de mas waar ik nu woon, vond ik het moeilijk om afscheid te nemen van het dorp. Ik bedacht me dat ik er gewoon nog regelmatig naartoe zou gaan, maar in de praktijk kom ik nauwelijks van die berg af. Te veel andere zaken, te weinig reden.

Dan word ik ineens weer overvallen met mijn gevoel over mijn huidige situatie. Daar zit ik dan, aan de koffie met vriendinnen. Ik besef me plots dat Besalu toch echt mijn tweede thuis is geworden en wat zal ik dat dorp en alle inwoners enorm gaan missen.

Ellen-Marie deelt in onze rubriek SpanjeVerhalen elke week haar ervaringen over ‘het wel en wee in een B&B’, wat ze meemaakt met gasten en tijdens haar excursies door Catalonië. Neem eens een kijkje op haar website MeAndTheBandB.com of bezoek de website van de B&B Mas Pitra in het Garrotxa natuurpark in de provincie Girona.