INTRO: Sol, Rob en hond Antares zijn begin 2021 naar Noordwest Spanje verhuist om in het dorp Freán om op een nog te verbouwen boerderijtje, een stal en 7 hectaren weiland en bos een nieuw leven op te bouwen. Lees de avonturen van het drietal dat ervoor gekozen heeft om niet in het toeristische Spanje langs de Middellandse Zeekust, maar in het Groene Spanje aan de Atlantische Oceaan te gaan wonen.

Het nieuwe jaar was nog maar net begonnen en ik mocht onder het mes. Net als de laatste keer dat ik een liesbreuk geopereerd ben, hebben we ook nu weer een appartement geregeld. Sol dan, ik heb niet geregeld. Afgelopen maandag zijn we naar Ourense vertrokken naar het appartement net buiten het oude centrum en helaas iets verder lopen naar het ziekenhuis. 

Als we onze spullen en Antares en Foskie in het appartement hebben geïnstalleerd vertrekken wij voor een dagmenu naar een klein restaurant op de hoek van de straat waar we het appartement hebben. Het was er druk en we moesten wachten op een tafeltje. Ik weet niet hoe het met jullie is, maar de friet die ze in Spanje, of misschien alleen in Galicië, klaarmaken vinden we niet lekker. Aan de Costa’s heb je misschien Friet van Piet, maar bij ons in Galicië is er geen friet van Piet te bekennen, altijd van die halfgare slappe friet. Toen we een tafeltje in het restaurantje toegewezen kregen en ons bord eten voor ons hadden staan bleek de friet niet alleen halfgaar en slap te zijn maar ook nog eens koud. Nu dat is helemaal niet te eten. Het stuk vlees wat ik voor me had liggen was lekken, maar ook dat had al een tijdje naast de pan gelegen voordat ik het voorgeschoteld kreeg. Kortom, niet lekker gegeten dus.

Na het eten lopen we het centrum in richting het kantoor van de verzekering. We hebben een bonnetje van het ziekenhuis en dat moeten we op het kantoor inleveren. Dan pas krijgen we toestemming voor de operatie en mag er in het ziekenhuis aan mij gesleuteld worden. Als we klaar zijn bij de verzekering lopen we terug naar het appartement. We komen door het oude centrum van Ourense en dat is altijd een uitnodigende plek om even in het zonnetje op een terrasje te gaan zitten. Als we ons pilsje op hebben lopen we door naar het appartement. Na nog een keer een rondje met Antares en Foskie te hebben gelopen doen we niet veel anders meer dan tv kijken en wachten op de volgende dag.

Op dinsdag mag ik me om 11 uur ‘s morgens melden in het ziekenhuis, dus rond kwart over 10 lopen we richting het ziekenhuis waar we ruim een half uur later aan komen. We melden ons en moeten in de wachtkamer wachten tot ik geroepen wordt. Door een verpleegster worden we opgehaald en naar mijn tijdelijke kamer gebracht. 

Ik krijg de opdracht alles uit te trekken en ik moet zo’n ziekenhuisschort aan doen en op bed gaan liggen. Dan komt ze aan met haar knip en scheer spullen en word ik op de plaatsen waar dat nodig is geknipt en geschoren. Als de verpleegster daarmee klaar is komen de volgende twee verpleegsters binnen. Zij zijn van de prik afdeling en moeten bij mij het infuus aanleggen. Alle aders worden bekeken, en ik geef aan welke ader best wel eens goed zou kunnen zijn, omdat die jarenlang als plasmadonor prikplaats dienst heeft gedaan. Maar nee, ze willen ergens anders brikken. En dat doen ze 3 keer op verschillende plaatsen. Maar bij de derde keer zegt de ene tegen de andere zoiets als 3 maal is scheepsrecht. 

Van de twee dames krijg ik ook een pilletje om te slapen. Even later word ik naar de operatiekamer gebracht en daar starten ze de verdere voorbereidingen. Dan weet ik even niets meer. Maar als ik wakker word is de operatie nog in volle gang. Oké ik ben niet helemaal helder, maar de man die naast me zit heeft niet in de gaten dat ik het geruzie kan volgen. De uitslaapkamer heb ik maar heel even gezien, want ik was al wakker. Als ik op mijn kamer ben komt Sol, die gebeld is, even later aan. Ik krijg een keer koekjes met koffie en ik moet water drinken. Ik weet nog van de vorige keer dat ik pas naar huis mocht als ik geplast had en de chirurg langs is geweest. Het duurt even, maar dan kan ik de twee zeer nodige zaken afstrepen en mag ik naar huis. We lopen deze keer maar niet en nemen een taxi naar het appartement.

En nu … kan en mag ik niet zo veel. Gelukkig hebben we een paar dagen zonnig weer gehad, kon ik lekker buiten zitten uit de wind in de zon met een boek.

Zoals ik nu voor Spanjevandaag.com wekelijks een samenvatting geeft van wat ons is overkomen en wat we gedaan hebben, schrijf ik ook dagelijks een blog. Als je wil kun je daar ook eens een kijkje nemen. www.naargalicie.nl