Egbert en Barbara overwinteren elk jaar in Fortuna bij Murcia. Ze houden het thuisfront op de hoogte van hun reilen en zeilen met wekelijkse brieven, die wij elke zaterdag publiceren. Zo kunt u meegenieten van hun belevenissen, van de grappige en minder grappige dagelijkse voorvallen, Spaanse wetenswaardigheden, kortom alles wat elke overwinteraar tijdens zijn of haar verblijf in Spanje kán meemaken. Daarbij moet dat niet als een kritiek op de levenswijze in Spanje gezien worden maar wel een verslag over hoe het leven anders kan zijn voor de voor- en ook nadelen.

Onze overwinterreis naar Spanje vóór de coronaperiode: Pfff….. het is gelukt, we zijn onderweg. Gisteren was het hele Van-Wijk-nageslacht bij ons om Kerst te vieren, maar gelijk ook om afscheid te nemen, want morgen gaan we richting Spanje voor de jaarlijkse overwintering. Het was gezellig vanavond en toen al het jeugdvolk weg was hebben we als een gek alles opgeruimd. De kerstboom, alle bellen, ballen en bollen in grote dozen gestopt, de nodige afwasjes gedraaid, de restjes van het kerstdiner ingepakt voor een restjesfeest morgen in de camper.

We zijn nu onderweg en staan in Bray sur Seine, geen idee waar dat ligt, maar de Seine stroomt langs de kade waar we onder een straatlantaarn staan, met woonhuizen in de nabijheid. Dat vindt Egbert altijd prettig. Ik hoop maar dat de Seine vannacht niet buiten zijn oevers treedt, want de hele dag vlogen de buien tegen ons voorruit. Het land is doordrenkt, het lijkt het Oostzanerveld wel met overal plassen op het land en al die sloten die zijn overgelopen. Enfin, we hopen er maar het beste van.

Morgen proberen we weer 600 km te rijden, want we willen graag oud-en-nieuw vieren bij onze vrienden in Fortuna. Toch is dat nog best wel even stevig aanpoten omdat we binnendoor rijden. Dat gaat niet zo snel vanwege de vele rotondes en drempels. Maar desondanks vinden we het veel leuker rijden dan die die eindeloze tolweg. Om de beurt schuiven we achter het stuur, dat is wel heerlijk: ben je moe, dan rijdt de ander. Het gaat prima. Laika ligt lekker op haar donzen kussentje onder tafel en snurkt van tijd tot tijd hele lieve tevreden snurkjes.

Maar vandaag zat ik stijf van de stress. We rijden over het viaduct van Millau en verder de saaie lange autobaan, maar o wee, daar zijn vrijwel geen benzinestations. Ons wijzertje stond op een kwart, dán zoeken we meestal een benzinestation. Maar waar is er een? We rijden en rijden, nergens een benzinestation. Het wijzertje zakt en ik krijg het Spaans benauwd, Egbert wordt in dit soort gevallen ijzig kalm en krijgt een verbeten kaaklijn. Dán is er een serieus probleem, weet ik, ook al stelt hij me gerust dat ‘er nog zat’ in zit en bij Béziers is de bewoonde wereld, dáár is vast wel een tankstation. Niet dus. Na nog eens een flink aantal bange kilometers, gloort er een heuse Total aan de horizon, die we met onze laatste druppels bereiken, tjongejonge,  gelukkig toch nog eind goed al goed.

We staan nu in Le Boulou, er zijn maar liefst 810 kilometers onder de wielen door gedraaid, ruim 200 meer dan gepland. Zover zijn we nog nooit gereden op één dag. In Le Boulou is een camperplaats, maar de tomtom stuurt ons de verkeerde kant op. We moeten door een smal straatje, eigenlijk te smal voor een brede camper, maar als er dan ook nog een auto verkeerd geparkeerd staat hebben we echt een probleem, maar dat merken we pas als het te laat is. Het kan nét wel, of net niet, het is dus een gok. Het blijkt net niet te kunnen en op een gegeven moment schampen we de auto en horen we een licht gekraak. We staan we klem tussen de auto en een stoep.

In onze rubriek SpanjeVerhalen zijn meer verhalen van Barbara (en andere ingezonden verhalen) te lezen. KLIK HIER

Waar ze opeen vandaan komen is ons een raadsel, maar de straat stroomt vol, met de eigenaar van de geparkeerde auto voorop. En een kabaal! Of we onze verzekeringspapieren maar even wilden invullen, eerder wil de eigenaar zijn auto niet weghalen “want anders rijden jullie zó weg en dan heb ik het nakijken. Nee, eerst de papieren invullen.”  Ik zei dat we eerst even willen kijken of er wel schade was, want dat konden we zo niet zien. “Niks daarvan, eerst de papieren invullen!” Het gekrakeel werd heviger. Totdat iemand met klaarblijkelijk gezag sprak dat ons verzoek niet onredelijk is en dus reed de eigenaar van de auto een stukje achteruit, waardoor de beide auto’s los kwamen van elkaar. Er zaten drie flinke krassen op zijn lak en een deuk, maar helaas voor hem waren dat zwarte krassen. Die kunnen dus onmogelijk ontstaan zijn tijdens onze omhelzing, en die diepe deuk zit op een andere hoogte dan waar wij hem geraakt hebben.

We wachten af hoe dit verder gaat. Er werd flink overlegd en toen het grote passen en meten was gestopt, was men het wel met elkaar eens: dat konden wij niet gedaan hebben. We keken de grootste schreeuwerd (de eigenaar) even vragend aan. Oké, zó? Ja hoor, oké zo, knikt hij met duidelijke tegenzin. Dus geeft Egbert gas, er is nu weer ruimte en ik zwaai nog eens vriendelijk naar de meelevende menigte die nog lang niet uitgepraat is. Nu staan wij op de gezochte camperplaats. Even een piepklein glaasje, dan een hapje, en dan gaan we vroeg naar bed, de veertjes lonken. We zijn moe. Morgen laatste rukje tot Fortuna.

Zaterdag. Vandaag even stevig doorzetten. Het is nog ruim 700 km naar Fortuna, dat moet te doen zijn, dus staan we vroeg op en zetten er de vaart in. Om vijf uur rijden we ons erf op. Laika is door dolle, zó blij om weer hier te zijn. Haar Spaanse afkomst verloochent zich niet. Wij doen met haar mee. Hoe kan het ook anders, de zon schijnt uitbundig, het is lekker warm, de rozen staan in volle bloei, de sinaasappels hangen niet zo uitbundig aan de bomen, maar die zijn door onze buren geplukt hoorden we later. Er is wel een hoop te doen zie ik in één oogopslag: het onkruid staat tot aan de knieën, owee de palmen moeten gesnoeid worden, het zwembad verzorgd, enfin, eerst maar even bijkomen. Dit is een kwestie van prioriteiten stellen, maar morgen is het oudejaarsavond en daar horen oliebollen bij. Het lijkt me dus een duidelijke zaak: oliebollen bakken is prioriteit nummer 1 !!

Egbert en Barbara