Sol, Rob en hond Antares zijn begin 2021 naar Noordwest Spanje verhuist om in het dorp Freán om op een nog te verbouwen boerderijtje, een stal en 7 hectare weiland en bos een nieuw leven op te bouwen. Lees de avonturen van het drietal dat ervoor gekozen heeft om niet in het toeristische Spanje langs de Middellandse Zeekust maar in het Groene Spanje aan de Atlantische Oceaan te gaan wonen.

De buren. Je moet weten dat wij hier te midden van het niets wonen. Dichts bijzijnde dorpje zijn op ca 2 kilometer. Directe buren hebben we dus niet. Als je bij ons op de weg staat en richting het Noorden kijkt, dan is er een gehucht  links van ons en rechts van ons. Iedereen die daar woont zijn buren. Als we het hebben over ‘onze’ buren, dan bedoelen we de buren die bij ons koeien hebben staan. De rest zijn buren. Er is een buurman van 83, zonder tanden, die wel eens een praatje komt maken. Hij praat, maar ik versta en begrijp er niet veel van. Geen tanden, stotteren en Galicisch en mijn Spaans is nog geen 100%.

Dan is er nog de buurvrouw, die loopt iedere dag van haar gehucht naar het andere gehucht. Oude vrouw, maar die versta ik beter. Ze spreekt ook Galicisch, maar ze spreekt duidelijk, en omdat hier achteraf iedereen wel een mondkapje bij heeft maar het niet draagt, kan ik haar mond zien en is het voor mij allemaal duidelijker te volgen. Er is nog een buurvrouw, die komt van nog verder maar noemen we ook buurvrouw. Zij spreekt Spaans en wandelt er ook op los. Bij mooi weer komt ze voorbij. Is een van ons buiten dan maken we een praatje. Twee buurmannen ieder uit hun eigen gehucht zwaaien altijd heel enthousiast.

Afgelopen week loop ik een grote ronden door weilanden (van de buren) met Antares. Als we weer op de weg lopen komt er een auto aan rijden. In de auto een oudere vrouw, een buurvrouw. Ze stopt, vraagt of we het naar ons zin hebben in ons huis en als we iets nodig hebben dat we het dan moeten laten weten, want ze is een buurvrouw. Ze wijst naar een huis en zegt er bij dat ze daar woont. Gewoon komen hoor als je wat nodig hebt of als we moeten helpen. Ze rijdt weer verder en bij onze oprit draait ze om en gaat rijdt naar huis. Heeft die mij zien lopen? Is die in de auto gestapt om te vertellen dat ze een buurvrouw is? Twee dagen later lopen Sol en ik een rondje met Antares. Er komt een auto aan gereden en stopt bij ons. De vrouw, iets jonger dan wij, stelt zich voor, verteld dat ze een buurvrouw is, dat ze op nummer 4 woont en als we iets nodig hebben, dat we dan niet moeten schromen om te komen vragen.

Onze buren, dus die van de koeien, huren de meeste grond van ons. Om de onze akker moeten nieuwe wei palen gezet worden. De buurman verteld dat als ik klaar ben hij komt helpen met het spannen van prikkeldraad. Onze akker heeft hij ook al bewerkt zodat die klaar is om aardappelen te poten en andere groente te verbouwen. Als we met de palen en het prikkeldraad bezig zijn zegt de buurman dat we binnenkort ook wat bomen moeten kappen (met vergunning). Van de buurvrouw weet ik dat ze dat altijd al deden met de vorige bewoner. Samen kappen en de buit verdelen. Als ik op zaterdag met de buurman aan de rand van ons bos bezig ben, vraag ik waar we ons hout weg gaan leggen. Ons hout? En hij kijkt me verbaast aan. Het is jullie hout. Na een dag noeste arbeid heeft de buurman dus een dag ons hout staan zagen!

In onze rubriek SpanjeVerhalen zijn meer verhalen van Sol, Rob en Antares (en andere ingezonden verhalen) te lezen. KLIK HIER

Op zondag loop ik een rondje met Antares, ik zie de buurvrouw die zowat iedere dag voorbij komt lopen met een man praten. De buurvrouw roept me en zegt dat de man mij wil spreken, een buurman zegt ze er bij. Ik maak een praatje met de buurman die ik nog niet eerder gezien heb. Ook nu weer de vraag of we het hier naar ons zin hebben.

Ik denk dat we nu bijna alle buren uit de twee gehuchten kennen, als is het nog niet allemaal bij naam. Maar iedereen laat op een of andere manier weten dat als we om iets verlegen zitten we altijd terecht kunnen bij de buren. Beter hadden we het toch niet kunnen treffen! Het spreekwoord “beter een goede buur dan een verre vriend” doet hier werkelijk recht van spreken!

Tot volgende week!

Zoals ik nu voor Spanjevandaag.com wekelijks een samenvatting geeft van wat ons is overkomen en wat we gedaan hebben, schrijf ik ook dagelijks een blog. Als je wil kun je daar ook eens een kijkje nemen. www.naargalicie.nl

Groetjes Sol, Rob en Antares.