INTRO: Ellen-Marie is in 2007 naar Catalonië geëmigreerd. Daar begon ze een winkel, vervolgens een agentschap voor de verhuur van vakantiewoningen en in 2012 begon ze haar eigen B&B. Haar ervaringen over het leven in een B&B en die met de gasten is ze gaan opschrijven en zal ze iedere week met de lezers gaan delen. Meer informatie over haar huis en haar leven in Catalonië kun je vinden op haar eigen Blog: MeAndTheBandB.com

12, of bijna 13 jaar in een huis geeft veel spullen. Daar moet ik ook iets mee want het zal niet zo zijn dat mijn spullen achter blijven in dit huis. Mijn spullen maakte het mijn huis. Ik ga het huis achter laten zoals ik het heb gekregen en daar horen mijn meubels en schilderijen niet meer bij.

In eerste instantie denk ik een hoop te kunnen verkopen, maar joh wat heb ik geleerd van de Catalanen, die betalen nergens voor en bieden alleen iets te koop aan als je er werkelijk niets meer mee kunt. Dat is dus lastig want alles verhuizen gaat wat geld kosten. Ik bedenk tal van dingen. Websites, Facebook, gardensale maar er komt er weinig beweging in de verkoop.

Daar word ik opstandig van want mensen betalen kennelijk voor goedkope shit waar ik geen stuiver voor zou geven maar niet voor dingen die waarde hebben. Het plan gaat om. Ik besluit mijn spulletjes gewoon te houden, omdat ik ze wellicht prima kan gebruiken voor mijn nieuwe leven.

Ik dacht nooit zoveel waarde te hechten aan spullen, veel meer aan mijn dieren. Spullen zijn makkelijk vervangbaar. Maar uiteindelijk vind ik spulletjes toch wel leuk omdat ze je huis zo gezellig kunnen maken. Daar word ik heel gelukkig van. Met behulp van mijn moeder, die ook gek is op spulletjes, had ik in de loop van de jaren in Nederland al heel wat huisraad verzameld. Mijn moeder en ik bezochten met grote regelmaat kringloopwinkels, kochten kasten en stoelen die we samen opknapte. Iedere keer als ik naar een ander plek verhuisde dan ging alles mee, tot groot ongenoegen van menig ex-partner die zich dan afvroeg wat ik met die oude rotzooi eigenlijk aan moest. Voor mij is het helemaal geen oude rotzooi want mijn smaak blijft hetzelfde en ik vind steeds weer een mooi plekje om iets uit te stallen.

Ik woonde alweer Jaren in Spanje toen ik eindelijk geld had om mijn huisraad uit Nederland te laten komen. De dag dat de pallets met spullen aankwamen was het Sinterklaas voor mij. Ik dook in de palletdozen en ontdekte allerlei zaken die ik inmiddels was vergeten, maar die ik nog steeds prachtig vond. Wat een feest en dan had ik ook nog een huis dat groot genoeg was om alles uit te stallen. Als eerste werd het appartement ingericht en dit oudste gedeelte van de boerderij leende zich uitstekend voor mijn oude, soms antieke spullen. Zo heb ik een antieke bureaulamp met een melkwit kapje dat ik prachtig vind en ik vond het perfecte plaatsje voor dit lampje. Het pronkt op een ladekastje in de hoek van een slaapkamer. Aanzetten is niet mogelijk want er is geen stopcontact. Helemaal niet belangrijk voor mij, het staat daar gewoon mooi te zijn. Toen ik met het inrichten klaar was genoot ik van het totaalplaatje, al mijn spulletjes hadden nu hun eigen perfecte plekje. Ik hoopte dat mijn gasten het net zo mooi vonden als ik.

Op een bepaalde dag werd het vakantieappartement geboekt voor de kerst door een echtpaar en ik besloot er een romantisch kersthuis van te maken. Er kwam een grote, echte, kerstboom die ik vol hing met lampjes, ballen en kerstkoekjes, die niet te vreten zijn maar er leuk uitzien. Ik zette nog twee kleine versierde boompjes met kleine lichtjes naast de ingang van het huis, hing de kroonluchters vol met kerstballen en maakte een kerstboeket in een grote tuinvaas.

Mijn gasten kwamen aan en het ging om een jong stel dat weinig te missen had. Ze verdwenen in het appartement en ik stelde me zo voor dat ze weinig behoefte hadden aan aanspraak, maar dat ze er samen een romantische week van gingen maken. De daaropvolgende dagen hoorde of zag ik hen niet. Dan ga ik de handdoeken vervangen en als ik het appartement binnenstap, slaat de schrik me om het lijf. Op de eettafel in de woonkamer heeft het stel alle lampjes uit het appartement verzameld, incluis mijn lieve lampje met het witte kapje. Alles is aangesloten op een verlengsnoer en ik probeer me voor te stellen wat daar de bedoeling van is. Uiteindelijk bedenk ik dat dit vast bedoeld is voor het oproepen van de romantiek. Dan valt mijn blik op de erg kale kerstboom waar inmiddels geen enkel kerstkoekje meer inhangt. Die mensen moeten wel honger hebben gehad want voor je lol eet je die koekjes niet op. Mijn kerstboeket moet ik even zoeken, maar blijkt verdwenen naar een hoek in de slaapkamer. Even komt het in mij op het lampje mee te nemen naar mijn eigen huis want wat nou als ze het kapot laten vallen, maar dan bedenk ik mij dat zoiets een rare actie zou zijn dus ik laat het. Als ik mijn ex die middag tegen het lijf loop en mijn spannende verhaal over het lampje aan hem vertel, roept hij “ja dan moet je die oude meuk ook niet neerzetten, je weet toch dat men alles kapot maakt”. In een klap vermorzelt hij de stilist in mij.

Enkele dagen later vertrekken mijn gasten en ik vlucht naar het appartement om mijn lampje te bekijken. Het staat nog steeds op tafel en is nog heel. Liefdevol aai ik het en pak het voorzichtig op. Terwijl ik van plan ben het mee naar mijn eigen huis te nemen, zet ik het toch weer terug op zijn plek. Een warm gevoel overvalt mij en ik bedenk me dat het daar nog wel even kan blijven staan, zo op zijn eigen perfecte plekje, omdat ik voorlopig geen gasten heb. Met een grote glimlach besef ik dat mijn stilisten bloed ook weer een beetje begint te stromen.

Inmiddels zijn we nog wat jaren verder en er zijn alleen maar spullen bijgekomen en weer merk ik dat ik er toch uiteindelijk slecht afstand van kan doen. Een vriend belt me met een oplossing. Hij kan wel wat verhuizen met zijn paardentrailer, wel 2 kuub. Lief en grappig want 2 kuub is net voldoende voor de dozen met wat   huisraad en mijn administratie. In mijn geval praten we meer over een grote vrachtwagen en ik denk dat deze al niet toereikend gaat zijn. Bovendien weet ik nog helemaal niet waar ik naartoe ga, dus ik kan nog geen enkele beslissing nemen.

Ik loop door het huis en realiseer me dat ik mij nog niet kan voorstellen hoe het eruit zal zien als er niets meer staat. Dan bedenk ik mij dat niet alleen ik maar ook het huis er verdrietig van gaat worden.

Ellen-Marie deelt in onze rubriek SpanjeVerhalen elke week haar ervaringen over ‘het wel en wee in een B&B’, wat ze meemaakt met gasten en tijdens haar excursies door Catalonië. Neem eens een kijkje op haar website MeAndTheBandB.com of bezoek de website van de B&B Mas Pitra in het Garrotxa natuurpark in de provincie Girona.