Egbert en Barbara overwinteren elk jaar in Fortuna bij Murcia. Ze houden het thuisfront op de hoogte van hun reilen en zeilen met wekelijkse brieven, die wij elke zaterdag publiceren. Zo kunt u meegenieten van hun belevenissen, van de grappige en minder grappige dagelijkse voorvallen, Spaanse wetenswaardigheden, kortom alles wat elke overwinteraar tijdens zijn of haar verblijf in Spanje kán meemaken. Daarbij moet dat niet als een kritiek op de levenswijze in Spanje gezien worden maar wel een verslag over hoe het leven anders kan zijn voor de voor- en ook nadelen.
“Druk op de knop en hij gaat open.” Zo’n elektrische motor aan een hek is zó handig, is ons verteld. “Je hoeft nooit meer je auto uit om het hek open of dicht te schuiven.” Dat zal wel, maar ons elektrische hek blijft hermetisch gesloten. Geen beweging in te krijgen. Lekker als je weg wilt en haast hebt. Hij kan wel met de hand geopend worden maar dan moet je een speciaal sleuteltje hebben. Dat ligt ergens in de keukenla. Egbert duwt en trekt, maar nee, ook na het sleuteltje gebruikt te hebben gebeurt er niets. Nadere inspectie is noodzakelijk. Dan blijkt dat de wieltjes waarmee het hek over de rail rijdt, naast de rail staan. Hij is dus ontspoord. Owee, nu moet het hele metalen hek van zes meter lang en twee-en-een-halve meter hoog opgetild worden. Met z’n tweeën krijgen we er geen centimeter beweging in, het lijkt wel een olifant zo zwaar. Wat nu? In dit soort zaken is Egbert op zijn best. Hij bedenkt altijd oplossingen. Ik zie hem knarsen en dan komt het verlossende woord: “ Als ik nu eens een balk tegen het hek aanschuif en een andere balk erop, zodat een kruis ontstaat. Dan heb je een soort hefboom en dan moet het lukken.” Hij gaat op zoek naar twee balken, brengt die op de juiste manier in stelling, hij gaat op de hef-arm staan en…..? Ingenieus! Het hek gaat vier centimeter omhoog, ik duw hem terug op zijn plaats, en hij staat
weer en gaat weer. Fluitje van een cent. Je moet er maar op komen.
Vorige week de Kerstversieringen aangebracht. pfff…. In de hitte! Het water liep mijn nek in, zo brandde de zon. Helemaal geen Kerstsfeertje! Ik hang de plastic ijspegels langs de rand van het dak en voel me eigenlijk een beetje raar. Is dit dan toch een beetje hang naar de echte Hollandse winter? Je kunt hier zelfs spuitbussen met sneeuw kopen bij het Chinese winkeltje in het dorp. Maar dát vind ik nog belachelijker hier in de hitte. We doen het dus alleen met een kerstboom, wat ijspegels, wat slingers, veel lichtjes en een paar vallende sterren: ledlichtjes die van boven naar beneden bewegen. Ik vind ze nog steeds heel leuk. We vieren de Kerst hier in onze sfeervolle serre, samen met onze Hollands-Spaanse-Belgische vrienden. Dat zal vast wel heel gezellig worden.
Zoals veel Spaanse huizen, is ook ons huis uitgerust met een houtkachel. In het hoekje staat hij elke avond reuze zijn best te doen. Hij wordt dan liefdevol toegesproken en opgepord om met zijn heerlijke warmte het huisje behaaglijk warm en gezellig te maken. Overdag heeft hij het rustig, want dan werkt de zon aan dit doel, maar ’s avonds is het gezelligheid troef met die heerlijke vlammetjes. Omdat er hier in Fortuna nauwelijks bomen zijn, er is geen bos in de buurt, daarom is het kopen van brandhout wel nog even een hobbel, maar sommige boertjes hebben dáárin het gat in de markt ontdekt en zo verrijzen her en der toch wat houthandeltjes die maar wat graag met hun gammele vierdehandse vrachtautootjes hout willen komen brengen. Bij ons hebben ze een beetje pech want wij hebben vorig jaar hier niet doorgebracht en daarom ligt er nog een hele stapel. We kunnen nog wel even voort, als we de houtwormen (of boktorren) vóór kunnen blijven, want die hebben zich massaal een weg gebaand door onze houtstapel. Nu is het een wedstrijdje: wie consumeert het snelst, onze kachel of de houtwormen?
Een paar dagen later.
Axel gaat tekeer als een dolle. Axel is de buurhond. Het is half acht in de morgen. Hij bijt in zijn staart, gromt, grauwt, blaft, springt salto’s in de lucht, het schuim vliegt van zijn bek, zoals het een lief hondje betaamt. Nu is het eens niet tegen ons, maar tegen een paar mannen die op de weg lopen. We wrijven onze ogen eens uit, want er gebeurt iets op de weg. Wat? Geen idee.
Er komen meer mannen, grijpers, schuivers, vrachtwagens vol materiaal en ze beginnen ter hoogte van ons hek te happen in de toch al krakkemikkige weg. Dieper en dieper verdwijnt de happer en hoger en hoger rijst de stapel aarde ernaast, precies voor ons hek. Ik kleed me gauw aan en stier op de kerels af: wat doen jullie in onze weg?
In onze rubriek SpanjeVerhalen zijn meer verhalen van Barbara (en andere ingezonden verhalen) te lezen. KLIK HIER
Er blijkt een dikke waterbuis onder de weg te lopen. Die brengt water rechtsaf naar de baden van de Baños en linksaf dient de buis ter bevloeiing van de boomgaarden. “Die betonnen buis moet vervangen worden door een plastic buis, want de wortels van de bomen en planten kunnen hem beschadigen. Ik zie nergens een boom en vraag over welke bomen ze het hebben, maar het wordt me snel duidelijk: de oleanders hier! Ik kijk in het gat dat ze maken en zie een paar zielige wortels, die het grote gevaar schijnen te zijn….. de Spanjaarden vinden dat risico groot, ik niet, maar ja, wie ben ik? In elk geval schiet ik uit mijn slof: het is onze weg, zonder ons te waarschuwen sluiten jullie ons op en ruïneren jullie zomaar de hele weg? “Olvidado!” (vergeten te waarschuwen!) en onverstoorbaar hapt de happer verder. De weg is weg, een diep gat ligt ervoor in de plaats.
We moeten echter met de auto eruit om kerstboodschappen te doen, maar er ligt een grote berg aarde voor ons hek en een sleuf van drie meter diep erachter, een mannetje staat in het gat moeilijk te doen, maar wij doen nog moeilijker, want wij vinden dat zij ons hadden moeten waarschuwen. Nu zitten we opgesloten en dat pikken we niet. Drie andere mannen werpen de man onder in het gat een spade toe. Die klimt op de spade en de drie boven het gat trekken aan de steel en zo komt hij het gat uit. Hij moet ons bevrijden, maar er liggen ook nog grote zware buizen voor ons hek en er ligt een enorme berg aarde voor. Daar maken zij echter geen probleem van. Een grote happer schuift de buizen gewoon een paar metertjes op en een klein happertje die schuift de berg aarde even naar de kant en ziedaar….. we kunnen eruit. Niets aan de hand. Niet zo moeilijk doen!
Nou, laten dat dan ook maar niet doen, we zijn in Spanje. Hier schijnt alles te kunnen en dat is ook wel weer relaxed.
Groeten van Barbara
Spanje, een liefde – Verhalen over reizen en overwinteren in Spanje
Spanje, een liefde speelt zich grotendeels af in het provinciestadje Fortuna in Spanje bij Murcia. Dit boek neemt de lezer mee naar het hedendaagse Spanje en geeft een inkijkje in het overwinteren in zonnig Spanje, waarbij korte reisjes door Spanje en Portugal beschreven worden. De typische gewoontes en Spaanse gebruiken, de feesten, de cultuur, kortom het normale Spaanse leven komt uitgebreid aan bod en wordt op luchtige, meeslepende wijze beschreven. Auteur: Barbara van Wijk-Douwes.
Verzending binnen Nederland-België is gratis. Wilt u de verzendkosten besparen laat het dan bij een U bekend adres afleveren. Heeft u geen contactadres, mail dan naar barbaravanwijk@gmail.com.
KLIK HIER OM DIT BOEK AAN TE SCHAFFEN
