INTRO: Ellen-Marie is in 2007 naar Catalonië geëmigreerd. Daar begon ze een winkel, vervolgens een agentschap voor de verhuur van vakantiewoningen en in 2012 begon ze haar eigen B&B. Haar ervaringen over het leven in een B&B en die met de gasten is ze gaan opschrijven en zal ze iedere week met de lezers gaan delen. Meer informatie over haar huis en haar leven in Catalonië kun je vinden op haar eigen Blog: MeAndAheBandB.com

Enkele weken na mijn bezoek aan de dermatoloog werd ik gebeld door het ziekenhuis met een datum van de operatie. Het woord klonk nog steeds raar in mijn oren want hoeveel operatie kun je uitvoeren op een vlekje van dit formaat. De dagen daarop druk ik met regelmaat mijn neus op de spiegel om na te gaan hoeveel schade ze zouden kunnen gaan aanrichten aan mijn neus en dat stelde me geruster. Het was echt een piepklein vlekje en niet gegroeid.

De dag van de “operatie” ga ik alleen naar het ziekenhuis. Ik voel me daar niet heel fijn bij, maar wilde ook niemand lastig vallen met dit probleempje. Terwijl ik plaats neem in de wachtruimte zit daar een groep van 20 vrouwen heerlijk te kletsen alsof ze een theekransje hebben. Het bevreemdt me in een ziekenhuis. Ik pingel ondertussen wat op mijn telefoon.

Nadat ik ruim een uur heb zitten wachten begin ik het een beetje beu te worden. Diverse dames van het theekransje zijn al opgeroepen, maar er zitten er nog steeds een aantal en als die ook nog voor mij aan de beurt zijn kan ik zeker nog een uur langer hier zitten. Voor Catalaanse begrippen is dit normaal, maar dan ben ik nog steeds Nederlandse en ik besluit nog een half uurtje te wachten en dan actie te ondernemen. Ook het volgende half uur gebeurt er niets, ik ben het nu echt zat. Ik ga naar de balie en vraag de dame erachter of mijn afspraak wel goed is doorgekomen. Ze schrikt van mijn heftigheid en verontschuldigt zich om vervolgens te gaan informeren of ik die dag echt geholpen ga worden. Ja hoor, ik ben ieder moment aan de beurt. Ik besluit toch maar weer plaats te nemen. Ik ben er nu en heb al genoeg tijd verspild.

Niet veel later word ik opgehaald en naar een klein kamertje gebracht. Of ik me helemaal wil uitkleden en het operatiehemd wil aantrekken. Ja, maar ik heb iets aan mijn neus hoor, moet ik daarvoor helemaal naakt, vraag ik. Ter bevestiging wijs ik naar het puntje van mijn neus. Protocol zegt de verpleger en duwt de plastic tas in mijn handen. Ontdaan van al mijn kleren, spelden, horloge en sieraden voel ik me pas echt naakt. Ook nog een operatiehemd dat niet sluit, gatver.

Of ik op het bed wil gaan liggen. Ja, nu wordt ie helemaal mooi. Op een bed liggen, waarom? Protocol zegt de verpleger weer en ik doe het. Hij gaat met het bed en mij erop aan het rijden en het gevoel bekruipt me dat ik misschien een andere operatie onderga als dat de bedoeling is. We rijden door diverse gangen, er lijkt geen eind aan te komen en het werkt een beetje op mijn lachspieren. Dan draaien we weer een bocht om en zie ik plots een hele grote metalen deur die de hele gang beslaat. In de deur zit een vierkant gat met daarachter een man. Mijn bed rijdt tot het gat en ik word met matras en al door het gat geduwd waar ik aan de ander kant wordt opgevangen door de andere man. Even speel ik met de gedachte dat ik dit aan het eind van mijn leven ook ga meemaken. Ik schiet weer in de lach, maar niemand begrijpt waarom.

Op de operatieafdeling wordt mijn bed in een hoek geparkeerd en ik check nog even of men wel weet of het om mijn neus gaat. De verpleegster lacht. Uiteindelijk lig ik op de tafel, verdoving, lap over mijn gezicht en daar gaan we. Terwijl ik niets zie, hoor ik twee mannen praten, voel ik gefriemel aan mijn neus en niet veel later loopt er een vloeistof in mijn mond die verbrand smaakt. Daaruit maak ik op dat ze iets aan het dichtbranden zijn. Dan komen de hechtingen en hoewel het niet pijnlijk is, voel ik wel dat de chirurg niet heel zachtaardig te werk gaat. Ze zijn klaar. Lap van mijn gezicht, alles is goed gegaan, maar de plek die moest worden verwijderd was aanzienlijk groter dan aangenomen. Of mijn partner geroepen moet worden. Niet nodig. Ik ben alleen zeg ik, terwijl de tranen achter mijn ogen prikken.

Na mijn operatie kom ik thuis en ik besluit dat ik toch eens even ga googelen op de termen die worden gebruikt op het Ziekenhuisformulier. Het blijkt dus een basaal cel carcinoom, een vorm van huidkanker te zijn. Ik besef mij dan pas dat ik dit helemaal verkeerd had ingeschat en natuurlijk was er geen andere weg dan het plekje weg te halen. Nu alleen nog hopen dat mijn neus nog in shape is.

Op mijn neus zit een witte pleister en die moet zo lang mogelijk blijven zitten. Ik vind dat wel prettig want op dat moment heb ik nog geen behoefte om de schade op te nemen. Maar dit duurt slechts 2 dagen en dan valt de pleister er spontaan af en zie ik de hechtingen. Ik schrik wel een beetje van het formaat van de wond en zie dat ik ook een deuk heb boven mijn rechter neusgat. Mensen verzekeren me dat het goed komt dat ik gewoon wat geduld moet hebben en ik troost me daarmee.

8 dagen later moet ik terug naar het ziekenhuis, de hechtingen moeten eruit. Weer zit ik 1,5 uur te wachten in het hypermoderne, maar ongezelligste ziekenhuis dat ik in mijn leven heb gezien. Maar goed voor de gezelligheid ga je niet naar een ziekenhuis en ik bedenk me bovendien dat dit de laatste hobbel zal zijn in dit traject. Bij de arts, godzijdank niet diegene met het spraakgebrek, hoor ik dat het eigenlijk nog te vroeg is voor het weghalen van de hechtingen, maar ik wil er nu vanaf, niet nog een keer uren zitten wachten please, dus hij haalt ze eruit.

Thuis aangekomen kijk ik in de spiegel en neem de schade op. Rechter neusgat heeft een andere vorm en de deuk is nog beter zichtbaar. Maar mijn neus is ook nog gezwollen dus ik moet het nog even op zijn beloop laten. Tenminste, dat dacht ik want de dagen erop herstelt de wond zich supersnel en de boel begint op te drogen. De neus slinkt en er vormt zich een punt aan de bovenkant van mijn neusgat. Beide neusgaten zijn alles behalve symmetrisch en als ik mijn gezicht naar links draai kijk ik in een neusgat als dat van een varken.

Het valt wel mee, zeggen anderen, maar helemaal eerlijk zijn die opmerkingen niet. Op een dag dat een vriendin, die ik na de operatie voor het eerst weer zie, verschrikt roept dat komt niet meer goed heb ik besloten er toch nog eens een keer naar te laten kijken. Misschien dat ik dan gelijk mijn hele hoofd een keer strak laat trekken.

Ellen-Marie deelt in onze rubriek SpanjeVerhalen elke week haar ervaringen over ‘het wel en wee in een B&B’, wat ze meemaakt met gasten en tijdens haar excursies door Catalonië. Neem eens een kijkje op haar website MeAndTheBandB.com of bezoek de website van de B&B Mas Pitra in het Garrotxa natuurpark in de provincie Girona.