Jacqueline en Jordi-Ramon hebben na diverse zakelijke en financiële tegenslagen in Nederland besloten alles achter zich te laten om op avontuur te gaan en tot rust te komen. Dat deden ze door de pelgrimstocht naar Santiago de Compostela te lopen wat slechts het eerste avontuur bleek te zijn. Want van het een komt het ander en zo is het stel beland in de kustplaats Cunit aan de Costa Dorada in Catalonië waar ze een nieuwe uitdaging hebben gevonden. Hun avonturen plaatsen we in onze SpanjeVerhalen maar zijn ook op hun eigen website www.sabbaticouple.com te vinden. Veel leesplezier!

Ik zit sinds drie weken in Banyuls sur Mer, net over de grens bij La Jonguera. We wonen sinds half juni in Cunit aan de Costa Dorada, maar ik kon via via een renovatieklusje doen. Er moet natuurlijk een beetje geld in het laadje komen, dus ik ben naar Banyuls gereden voor een klusje van ongeveer een week. Tenminste, dat dacht de opdrachtgever. Ik ben ondertussen dik drie weken hier, en de omgeving is echt heel mooi. De Côte Vermeille is onderdeel van Le Pays Catalan, de Franse kant van Catalonië. Ruige kust, groen achterland en overal schitterende dorpjes. De mensen zijn vriendelijk, je eet hier heerlijk en de wijn, met name de Vin Nature, is natuurlijk fantastisch. Kortom, een hele fijne plak om te zijn. Er zijn absoluut plekken die niet kunnen tippen aan Banyuls sur Mer!  

Vorige week is mijn eerste boek uitgebracht (daarover binnenkort meer), dus ik was allang blij met de klus. Eer het boek opbrengsten gaat genereren zijn we natuurlijk weer even verder, en in Spanje heb ik nog niet iets kunnen vinden wat inkomsten genereert. De mensen voor wie ik de verbouwing doe hebben een restaurant en een wijnwinkel hier in Banyuls, dus ik leer snel veel mensen kennen. Typisch voor de horeca-incrowd; er wordt flink door geborreld, en dat maakt alles altijd wat makkelijker. Geen slechte tijd dus!

Maar toch

Maar toch is er hier iets anders. Anders dan een paar kilometer verderop. Zoals gezegd is eigenlijk alles mooi, leuk en lekker hier. Ik zou geen probleem hebben om hier te moeten/mogen wonen, maar ik mis iets. En dat iets werd een tijdje geleden goed onder worden gebracht door iemand in Hendaye, de Franse kant van de grensovergang met Irun in Baskenland. Mijn vrouw Jac en ik hebben 1600 kilometer gelopen in april, mei en juni van Narbonne in Frankrijk naar Santiago de Compostela in Galicië. Met pasen werden we ergens in de Pyreneeën opgewacht door vrienden uit Nederland die ons na onze dagtocht ergens mee naar toe namen. Toen ze ons later weer op onze plek van aankomst afzetten liet Jac haar paspoort in hun auto liggen. Dat was op zich al niet echt handig, maar het was dubbel onhandig, omdat onze vrienden in een streep door reden naar Nederland. Daar zaten we dus, midden in de lockdown en een paar weken verwijderd van onze oversteek van Frankrijk naar Spanje zonder haar paspoort. Het paspoort vond via-via zijn weg naar de buren van vrienden van vrienden in Hendaye. Daar haalde ik het paspoort twee dagen voordat we Spanje in zouden lopen op. Het lag bij een ouder Frans echtpaar waar het dus via een omweg naar toe was gestuurd. Dit Franse echtpaar bleek van adel te zijn, en resideerde in een mooi appartement met uitzicht op zee.

’s Winters woonden ze in Hendaye, zomers in Biaritz, tsja… Hoe dan ook, ik maakte een afspraak om om half twaalf ’s ochtends het paspoort bij ze op te halen. Tijdens het telefoongesprek dat begon in mijn gebrekkige Frans bleek al snel dat de goede man Spaans sprak. Dat maakte het een stuk gemakkelijker, en hij werd helemaal enthousiast! Of ik zin had in een klein borreltje met wat tapas wanneer ik langs kwam? Daar had ik geen probleem mee, en zoals gezegd stond ik daar om half twaalf op de stoep. Het borreltje bleek een fles rum met bijpassende mix-ingrediënten en de tapas waren voldoende voor een flinke familie van zes personen. Ze waren super aardig, en de rum werkte prima op dat tijdstip dus tussen mijn gebrekkige Frans en zijn goedbedoelde Spaans ontstond een geanimeerd gesprek. De goede mensen bleken volkomen verslingerd te zijn aan Spanje, en benutten elke mogelijkheid om over te steken wat vanuit Hendaye lopend te doen is. San Sebastiaan is een half uurtje rijden. Maar waar gaat het om? Toen ik ze vroeg waarom ze zo graag in Spanje kwamen en wat ze dan daar zoveel beter vonden dan in Frankrijk, antwoordde de gastheer; “Tio, Es La Marcha!” En dat was ‘spot on!’.

Way of life?

Yep, dat is het gewoon. Het leven in Frankrijk is alles behalve een straf. Maar het leven in Spanje is een feest. Tenminste, dat kan het zijn, en de mensen streven dat ook veel meer na. In Frankrijk is alles heel strak aan tijden gebonden. Kom je na twee uur ’s middags in een restaurant, dan kun je het meestal wel schudden. Mensen zijn ook ingetogener, wat helemaal niet erg is, ieder zijn ding. Maar in Spanje bruist het altijd overal. Al is het maar een heel klein beetje. In Cunit, waar wij wonen, is het terras bij de bakker/coffeebar/bar al om zeven uur ’s ochtends druk. Om negen uur worden de eerste biertjes geserveerd, en ruim na zonsondergang is het er nog bedrijvig. Net als bij elke horecagelegenheid. En dat elke dag. En dat onderscheidt, wat mij betreft, Spanje van ongeveer elke plek waar ik ben geweest. La Marcha! In combinatie van een flexibele opvatting van tijdsdruk is dat volgens mij wat de wereld nodig heeft op dit moment; Meer Marcha, Minder Gemopper!

Vingers gekruist

Een bizarre situatie is de totale doorgeschoten set aan Corona maatregelen hier in Frankrijk. Je komt geen horecazaak meer in zonder je qr-code of testrapport. Dat haalt echt elke spontaniteit uit een terras- of barbezoek. De blauwe polsbandjes in het openbaar vervoer als bewijs van vaccinatie helpen ook al niet mee aan een gevoel van ‘joie de vivre’. En deze situatie speelt zich af op minuten van de Spaanse grens. Ik moet er niet aan denken dat deze

maatregelen straks de grens oversteken en wat mij betreft elke grens overschrijdt. Spanjaarden die bij elke stap op een terras een check moeten ondergaan. Enig idee hoe vaak een Spanjaard een voet zet op een terras of in een horecagelegenheid? Het huisarrest van vorig jaar staat iedereen nog glashelder op het netvlies. Ik pleit voor ‘Handen Af Van La Marcha!” Vingers gekruist dat dat aan onze deur voorbij gaat hier! Want waar moeten we dan naar toe als je hier niet meer op elk gewenst moment van de dag zonder na te denken op een terras kan ploffen voor een biertje? Suggesties zijn welkom!

Wil je meer avonturen en verhalen lezen of eigen gemaakt video’s van Jacqueline en Jordi-Ramon bekijken? Ga dan eens naar hun eigen website www.sabbaticouple.com voor veel meer interssante en nuttige verhalen en tips over het wonen in Spanje en het opnieuw beginnen van een levensavontuur.