INTRO: Ellen-Marie is in 2007 naar Catalonië geëmigreerd. Daar begon ze een winkel, vervolgens een agentschap voor de verhuur van vakantiewoningen en in 2012 begon ze haar eigen B&B. Haar ervaringen over het leven in een B&B en die met de gasten is ze gaan opschrijven en zal ze iedere week met de lezers gaan delen. Meer informatie over haar huis en haar leven in Catalonië kun je vinden op haar eigen Blog: MeAndTheBandB.com

Het huis waarin ik woon staat al 16 jaar te koop, misschien nog wel langer, maar zolang als ik weet wil men er al vanaf. Het is een prachtige Masia met 17 hectare grond en er zijn best wel wat mensen langs geweest die waren geïnteresseerd. Dat het niet werd verkocht lag aan het feit dat er nogal wat onderhoud nodig is en dat de vraagprijs steeds ver boven de marktwaarde lag. Ook ik heb me jarenlang bezig gehouden met de verkoop en we hielden de moed erin want je hebt er maar eentje nodig die voor het huis valt. Maar het kan ook gebeuren dat je een enorme berg geluk hebt.

De Masia van Marie, mijn Zuid-Amerikaanse buurvrouw is namelijk wel verkocht. Deze oude Masia ligt op een paar kilometer van mijn huis. Een groot stenen gebouw, in een kom van een berghelling. Het huis heeft niet echt een bepaalde structuur. In de loop der jaren is er van alles gebouwd en verbouwd aan het huis en iedereen weet dat dit niet is gebeurd met bouwtekeningen of zelfs een weloverwogen plan.

Eigenaresse Marie is een potige dame, kort bruin haar, schichtige blik en net zo hoog als breed, maar die de handen uit de mouwen kan steken. Al een behoorlijke tijd bewoonde ze het grote stenen huis. Ik hoorde veel over haar maar zag haar zelden. Toen nam ze twee ezels die regelmatig uitbraken en dan op zoek gingen naar een groene weide en zo bij mijn huis terecht kwamen. En na hen dus ook Marie die ze iedere keer moest komen vangen. Een vrouw van weinig woorden, maar met een groot hart voor dieren, dus ik mocht haar wel.

In eerste instantie begon Marie een B&B in haar Catalaanse Masia. Vergunningen had ze niet maar dat vond ze ook onbelangrijk. Ze maakte eenvoudige kamers en de Cabaña naast haar huis verbouwde ze, grotendeels zelf, om tot woonhuis. Wederom zonder vergunning dat vond Marie maar gedoe. Het huis stond op allerlei websites en daar konden mensen ook reviews op zetten. Meestal waren de reviews niet erg positief. Ik las deze en vond het zo grappig dat ze bijna allemaal slecht waren en dat Marie op elke review flink in de tegenaanval ging. Het lag namelijk nooit aan Marie.

Na wat jaren aan tobben, Marie was niet zo goed met mensen, bedacht ze een ander plan. Het huis werd in het geheel verhuurd. Eén van de laatste bewoners was een Duitse man die het complex huurde voor veel geld en die samen met zijn 30 honden en 4 paarden zijn intrek nam. Ik kwam daarachter toen de desbetreffende man, op zijn paard, gevolgd door 30 honden, een ritje maakte door mijn tuin. Hij op zijn hengst, die een hoop reuring teweegbracht onder mijn paarden en dan die roedel honden er los achteraan die dan weer agressie opriepen bij mijn eigen honden. Twee jaar heeft de man het volgehouden, maar hij zat regelmatig zonder water, er was geen verwarming en het bedrijfje dat hij er wilde beginnen kwam niet van de grond. Daarnaast veroorzaakte hij veel overlast bij de buren en hebben de Mossos (Catalaanse politie) hem uiteindelijk dringend verzocht een ander onderkomen te zoeken.

Toen de Duitse meneer, inclusief honden, katten en paarden was vertrokken moest er een andere oplossing worden gezocht voor het huis. Marie had een nieuw idee. Eigenhandig bouwde ze de kamers om tot kleine studio´s, uiteraard weer zonder vergunning en ging deze verhuren aan mensen die nergens meer terecht konden. Bleek een gat in de markt want ze kreeg mensen uit echtscheidingen, psychoten, verslaafden en zonderlingen die nergens meer, behalve bij Marie, onderdak vonden. Marie was niet eens goedkoop, maar vond gewoon de juiste doelgroep. Deze mensen brachten ook bepaalde problemen met zich mee. Regelmatig stond de Masia in brand, onder water of moest er iemand worden afgevoerd door de Mossos. Maar je moet geen ruzie maken met Marie want die zette de desbetreffende onruststoker zo buiten, daar had ze geen enkel probleem mee.

Op een dag kwam er een Nederlandse jongen wonen in een van haar studio’s. Op het eerste oog een “normale” vent die regelmatig ook even bij mij op visite kwam. Hij betaalde huur en vertelde dat hij regelmatig zonder water of elektriciteit zat, maar Marie bellen dat durfde hij niet. Met Marie ga je namelijk niet sollen en dat moet de gemeente ook hebben gedacht want ze lieten haar met rust. Jarenlang had ze zo haar illegale bedrijfje.

Uiteindelijk vond Marie een vriendin in Barcelona en vond ze het toch welletjes, alleen in dat grote huis met dat gezeik van al die mensen. Ze besloot het te koop te zetten en te verhuizen naar Barcelona. Toen ik en mijn buren de verkoopprijs te horen kregen moesten we allemaal erg lachen. Ja ja, die Marie is gek en er is geen hond die dat huis voor die prijs gaat kopen. Niet veel later kwam er een hele dure auto de oprit van de Masia oprijden en het beek de makelaar te zijn. Nog meer lol hadden we want die zou Marie wel even met beide benen op de grond zetten.

Het moet niet langer dan twee maanden zijn geweest toen we vernamen dat de Masia was verkocht en nog wel voor de vraagprijs. Een Amerikaan bleek voor het huis te zijn gevallen. Marie hebben we sinds dat moment nooit meer gehoord of gezien en de koper probeert haar nog dagelijks te bereiken, maar de eerste stap in Maria’s nieuwe leven bleek een andere telefoon en daar had ze zo haar redenen voor.

Ellen-Marie deelt in onze rubriek SpanjeVerhalen elke week haar ervaringen over ‘het wel en wee in een B&B’, wat ze meemaakt met gasten en tijdens haar excursies door Catalonië. Neem eens een kijkje op haar website MeAndTheBandB.com of bezoek de website van de B&B Mas Pitra in het Garrotxa natuurpark in de provincie Girona.