Sol, Rob en hond Antares zijn begin 2021 naar Noordwest Spanje verhuist om in het dorp Freán om op een nog te verbouwen boerderijtje, een stal en 7 hectare weiland en bos een nieuw leven op te bouwen. Lees de avonturen van het drietal dat ervoor gekozen heeft om niet in het toeristische Spanje langs de Middellandse Zeekust maar in het Groene Spanje aan de Atlantische Oceaan te gaan wonen.
In De Naam Van De Vader, De Zoon, De Heilige Geest, Amen
Voor alles is een eerste keer, ook voor een begrafenis. Voor de persoon die begraven wordt is het zeker de eerste en ook de laatste keer. Voor wie hem bijwoont zijn er vast al meerdere geweest. Wij hebben er ook al gehad, maar een in Spanje is de eerste keer. De Nederlandse zijn allemaal een beetje hetzelfde; je neemt, eventueel, afscheid en gaat een dag later naar de uitvaart of dat nou in een kerk is of in een zaal van het crematorium. Ooit zijn we er bij een geweest van een iets ander geloof of manier van geloven dan ons bekend is als ongelovigen. Een preek van een man waar uit bleek dat iedereen slecht was en toch in de Hel zou komen, tenzij je ging staan en iets riep, dan was je gelijk bekeerd en zou alles aan het einde en wat daar eventueel na nog komt goed zijn. Sol sprak toen nog geen Nederlands, maar ik weet nog dat ik gezegd heb dat ze moet blijven zitten. Tragisch voor de jonge vrouw die we gingen begraven, maar ook apart om het eens op deze manier een begrafenis mee te maken. Maar goed, vandaag de eerste uitvaart in Spanje.
Gisteren is de moeder van de buurvrouw niet meer wakker geworden. Beter kun je wat mij betreft niet hebben als je sterft. Ik heb de vrouw ooit een keer gezien. Ze lag op bed, kon niets meer, sprak niet, was dementerende en was tegen de 90. Ze woonde bij de buren en de buurvrouw verzorgde haar.
Gisteren zijn we naar het ‘velatorio’ in A Barrela gegaan, waar de moeder van de buurvrouw opgebaard lag. Hier gaat het dus al anders dan dat wij gewend zijn. Van ‘s morgens niet meer wakker worden en ‘s middags al opgebaard liggen. Ik weet niet beter dat er in Nederland iig een dag overheen gaat. Ook de uitvaart zelf is natuurlijk veel sneller dan, zoals wij het kennen, van in Nederland. Vandaag dus!
Vandaag doe ik niet zo veel, moet trouwens ook spullen kopen. Eerst maar een bezoek aan de bouwmarkt in Ourense bezocht en daar gekocht wat ik nodig heb om de eetkamer verder af te werken. Als ik net vertrokken ben kom ik de buurvrouw tegen die de koeien naar de wei brengt. Ze komt naar me toe en wil weten of ik vandaag melk kom halen. Van mij hoeft het vandaag niet, maar blijkbaar wil ze graag dat ik straks melk kom halen. Dus ja, doe maar melk. Nadeel van haar baan/bedrijf is natuurlijk dat de koeien naar buiten moeten, dat de andere gemolken moeten worden. Koeien hebben geen boodschap aan overlijdens. Het leven gaat door, en dat is maar goed ook.
In onze rubriek SpanjeVerhalen zijn meer verhalen van Sol, Rob en Antares (en andere ingezonden verhalen) te lezen. KLIK HIER
Om 4 uur start de uitvaart, we worden weer verwacht bij het velatorio in A Barrela. Daar is het een drukte van je welste. Omdat we geen idee hebben wat de volgende stap is vragen we aan de zus van de buurman, die we kennen, wat de volgende stap is. We gaan nu naar de kerk, zegt ze. We zijn nog een 5 minuten in A Barrela en stappen weer in de auto. Dat naar de kerk gaan, gaat niet helemaal volgens de regels van een rouwstoet, wij en anderen vertrekken, maar er zijn er ook die wel in een stoet rijden. We gaan naar Santa Cristina de Asma. Daar op het kerkhof bij het kerkje is al in een muur een luik open. Dat is het stuk muur wat van de familie van de buurvrouw is en haar moeder wordt daar zo in bij gezet. Het is druk en het kerkhof van het kerkje stroomt vol. Even later is de rouwstoet gearriveerd en wordt de kist het kerkje ingedragen. Daarna stroomt het kerkje vol met familie en andere mensen. Mondkapjes? Ja. Anderhalve meter? Geen sprake van. Daarom blijven er ook een hoop mensen buiten staan, wij ook. Na anderhalf uur is het nog aan de gang, dat geeft niet, respect voor de dode, maar het zonnetje kruipt langzaam weg en dan wordt het toch wel fris. Nog een half uur duurt het en dan komt iedereen achter de kist, de naar buiten gedragen wordt, naar buiten en wordt de kist in het gat geschoven. Een van de lieden van de begrafenisondernemer plaats het luik terug en kit het af. Iedereen doet nog een condoleance ronde. Wij ook, alleen weten wij niet wie we allemaal moeten hebben. We volgen de voorbeelden, het gaat allemaal een beetje rommelig. Een jonge vrouw wordt echter overgeslagen, al staat ze wel in de rij. Ik vraag aan de dochter van de buurvrouw of dat dat haar zus is. Ja dus. Ik condoleer haar en de man, die vast haar vriend of man is, die er naast staat en dan komt ook bij hun de condoleren opgang.
Klaar om naar huis te gaan, tijd om de koeien binnen te zetten die bij ons staan. Doen wij maar vandaag en gisteren ook al trouwens.
Zoals ik nu voor Spanjevandaag.com wekelijks een samenvatting geeft van wat ons is overkomen en wat we gedaan hebben, schrijf ik ook dagelijks een blog. Als je wil kun je daar ook eens een kijkje nemen. www.naargalicie.nl