Sol, Rob en hond Antares zijn begin 2021 naar Noordwest Spanje verhuist om in het dorp Freán om op een nog te verbouwen boerderijtje, een stal en 7 hectare weiland en bos een nieuw leven op te bouwen. Lees de avonturen van het drietal dat ervoor gekozen heeft om niet in het toeristische Spanje langs de Middellandse Zeekust maar in het Groene Spanje aan de Atlantische Oceaan te gaan wonen.

De akker op! Wij hebben een akker. Een paar weken terug is daar de mest uit een stalletje opgegaan. De buurman heeft de akker daarna bewerkt met zijn machines achter de tractor. Dat was allemaal in april. De akker moest nu de tijd hebben om de mest te verwerken. Verder hoefde er niets aan gedaan te worden. Het was een leuk speelveld voor Antares, rennen kuilen graven en stokken zoeken die ik voor haar gooide. Toen kwam het moment om de aardappelen die op en onder papieren zakken lagen uit te schieten te gaan poten. Vorige week was het dan zover. De buren komen met de tractor een een aardappel poot machine. Eerst moeten de kleine aardappelen uitgezocht worden, die kunnen namelijk zo de grond in. De grote moesten Sol en ik volgens de instructies van de buren in 2 stukken snijden. Meer aardappelen! Daarvoor moeten de grote aardappelen in tweeën.

Als alle hele en halve aardappelen gereed zijn kunnen ze in de bak van de machine. De buurman rijdt vervolgens de tractor de akker op. En samen met de buurvrouw stap ik achter op de machine. De aardappelen moeten namelijk geholpen worden. In de bak van de machine lopen twee kettingen met meenemers, omdat de bak niet helemaal vol zit kan het wel eens zijn dat er een meenemer geen aardappel meeneemt. Dat moet je er dus met de hand een in leggen. De buurman rijd 3 keer in de lengte over de akker en dan zijn alle aardappelen gepoot. Als Sol en ik het zo staan te bekijken dan denken we dat we voor de komende 2 jaar aardappelen hebben. Geen idee hoeveel aardappelen er straks aan een plant groeien, maar laat het er 3 zijn dan schat ik dat we, als we gaan oosten, tegen de 1500 aardappelen hebben!

Dat was dus vorige week. Nou zitten er hier in de omgeving ook wilde zwijnen en die zouden het wel eens voorzien kunnen hebben op onze aardappelen. Dat kan natuurlijk niet de bedoeling zijn. Om die reden was het zaak dat we er voor zouden zorgen dat of de afrastering gerepareerd zou worden of we een nieuwe zouden zetten. Een nieuwe is makkelijker. Na het aanschaffen van een hoop wei palen en prikkeldraad, tijd om de oude meuk uit de grond te trekken de braamstruiken en ander spul kort te maaien met de bosmaaier. Volgende dag vroeg aan de slag om palen de grond in te slaan. Met een zware grote ijzeren stang, een soort koevoet met een punt, wrik ik gaten in de grond van ongeveer 60cm diep. Met een grondboor zou het makkelijker gaan, maar door de stenen in de grond werkt dat niet. Na een dag werken staan de palen en heb ik het prikkeldraad met de buurman gespannen. Dan zegt de buurman: nu moet je er nog schapengaas tegen maken. Waarom, vraag ik. Dat moet omdat de wilde zwijnen onder het prikkeldraad door kunnen. Tja, had ik dat geweten dan had ik geen prikkeldraad gespannen. Dus gaas gekocht en dat er tegen gezet. Nu kan alleen een wild zwijn zo groot als een olifant er nog op komen om van al het lekker op onze akker te smullen.

In onze rubriek SpanjeVerhalen zijn meer verhalen van Sol, Rob en Antares (en andere ingezonden verhalen) te lezen. KLIK HIER

Dan is ook de tijd aangebroken om nog meer te gaan planten. De buren hebben verschillende soorten uien, verschillende soorten paprika, tomaten, bloemkolen, andere kolen en nog veel meer voor ons gekocht. 2 dagen achter elkaar laten ze weten dat er vandaag geplant gaat worden, als het mee zit. 2 dagen houden we daar rekening mee. Op de derde dag, als we er geen rekening mee houden staan de buren aan de deur. Kom we gaan planten. De buurman doet zijn ding met een ploeg achter de tractor. Sol en ik krijgen instructies van de buurvrouw hoe we de plantjes moeten planten. De buurman komt even later met een soort schoffel achter ons aan om het planten af te werken. En nu? Vragen we aan de buren. Wij hebben geen idee wat er verder gedaan moet worden. Maar we moeten ons geen zorgen maken. Zij laten ons weten wanneer er water gegeven moet worden of wanneer er iets anders gedaan moet worden.

De akker is nu voor drie kwart beplant, we willen er ook nog wat radijs, aubergine en sperziebonen bij zetten. Over een tijdje ziet de ‘supermercado’ ons niet meer voor verse groente!

Tot volgende week!

Zoals ik nu voor Spanjevandaag.com wekelijks een samenvatting geeft van wat ons is overkomen en wat we gedaan hebben, schrijf ik ook dagelijks een blog. Als je wil kun je daar ook eens een kijkje nemen. www.naargalicie.nl

Groetjes Sol, Rob en Antares.