INTRO: Colyne en Laurens, een Vlaams koppel besmet met het reisvirus, namen afscheid van hun huis en job voor onbepaalde tijd. Samen met hun energieke, driejarige hond, Barry, ontdekken ze sinds een jaar het veelzijdige continent Europa. Campervan Grace, hun tijdelijke huis op wielen, brengt hen op bekende en minder bekende plekjes. Sinds vier maanden gaat hun route door het indrukwekkende Spanje. Benieuwd naar hun reisverhalen en uitdagingen? Reis dan hier met ze mee.

We verlaten de camperplaats in Mas de Barberans en vervolgen onze route doorheen Spanje. Eerste stop, Canet Lo Roig. Een gemeente dat zich ten noorden van de provincie Castellon bevindt waar de omgeving gevormd werd door de hand van de mens over de jaren heen. Olijfbomen.

De enige plaats in la Comunidad Valenciana waar zo’n grote concentratie aan duizendjarigen staan, ‘olivos milenarios’ heet dit dan. Meer dan 1100 exemplaren werden er reeds in kaart gebracht. Al vele eeuwen staan de oudjes rechtop en nog steeds geven ze hun vruchten af aan de nazaten van hen die ze hier ooit hebben aangeplant. Wij staan voor olijfboom met referentienummer 2767, vermoedelijk aangeplant in het jaar 569 na Christus. Op een bordje staan wat extra gegevens:

• 7,55 m omtrek gemeten op een hoogte van 1,3m
• 11,9 m stamomtrek aan de basis
• 26,7 m diameter van de kruin op zijn breedste punt, op een hoogte van 6 m

Indrukwekkende cijfers voor een olijfboompje! Niet meteen het exemplaar dat we spontaan bij een tuincentrum gaan halen om in een stevige bloempot te verplanten en op het terras uit te stallen om het zuiden iets dichter bij ons te brengen.

De duizendjarige boompjes werden geïntroduceerd door de Romeinen of zelfs nog eerder, door de Grieken of de Feniciërs. Daarover is men het niet helemaal eens, want echte bewijzen op tafel leggen is nu eenmaal niet zo eenvoudig bij zaken van heel lang geleden.

De bezoekers krijgen toestemming om zomaar eens tussen de ouderlingen rond te wandelen. Wanneer wij dit doen, merken we de vele hulzen van cartouches op die overal lijken rond te slingeren. De ‘conejos’ zijn hier alvast niet veilig, want als ik één ding al weet uit het verleden, dan is het wel dat de ‘paella Valenciana’ verdorie lekker is met een stukje konijn erin verwerkt. Het moet niet steeds een gedroogd konijnenoor zijn voor de hond.

De weg van Canet Lo Roig naar Morella is er eentje waarvoor wij graag in de auto stappen. Een scenic route langs velden met amandelbomen, citrusbomen of olijfbomen, de heilige drievuldigheid van het mediterrane wanneer het op bomen aankomt. Ruim een halfuurtje later arriveren we bij de volgende bestemming, Morella. Van ver doemt de vestingstad op voor onze neus, je kan er niet naast kijken. De stad is gelegen op een berg, de huizen allemaal dicht bijeen omgeven door een flinke muur om toenmalige indringers te weren. De kers op de taart is het kasteel, een gigantische ruïne, maar contradictorisch wel in goede staat. Morella kent verder leuke straatjes en kleine winkeltjes met ambachtelijke producten gaande van voedingswaren tot allerhande textiel. Colyne scoort er meteen haar nieuwe met de hand gebreide trui, door Carmen zelf gebreid, met kuikentjesgele wol. We zijn er allebei meteen weg van. ‘Happy wife, happy life’. ‘Gracias Carmen!’ zeggen we dan. De teller van de nog jonge collectie Spaanse truien staat voorlopig op twee.

Rond etenstijd gaan we nog even op zoek naar een ‘menú del día’, maar jammer genoeg zitten alle terrasjes vol. Naar binnen stappen hoeven we niet eens te proberen. De sticker tegen de deur zegt al genoeg, een hond met een dikke rode streep door zijn knikker. Er zit niets anders op dan maar wat lokale specialiteiten te halen van bij de lokale ‘pastelería’. Dit blijkt ook geen straf te zijn. Morella kent verschillende lokale typische gebakjes waarvan wij er een drietal zullen uitproberen. De ‘Flaons’, een halvemaanvormig broodje gevuld met wrongel of amandelvulling. Ook de schuimscheetjes (merengues) van eiwit waarvan ik de naam vergeten ben zodra ik die vernomen heb, iets met koffiesmaak, chocolade of alweer amandel, want die groeien hier namelijk aan de bomen, zijn niet mis.

Overnachten doen we aan de rand van de stad, op een heuvel met uitzicht op de oude stad. Heerlijke plaats al staat de wind wel behoorlijk strak. Even later gaat het dakvenster van onze buur er zelfs even van door de lucht vliegen. Wanneer de wind dan toch wat gaat liggen, gaan we aan de lunch. De streekproducten gaan vlotjes naar binnen bij een kop koffie.

Alles werd gesmaakt, aan een picknicktafel naast de camper, onder een stralende zon.

Laat het maar regenen in België, het is aan ons! 😀

Wie interesse heeft in onze avonturen, ga even via onderstaande link naar onze Polarsteps.

‘Vlaams koppel op reis door Spanje’ vertelt het verhaal van Colyne en Laurens die samen met hun campervan Grace door Europa reizen. Volg hun avonturen in Spanje via onze SpanjeVerhalen, of lees hun reisverslagen op Polarsteps.