Egbert en Barbara overwinteren elk jaar in Fortuna bij Murcia. Ze houden het thuisfront op de hoogte van hun reilen en zeilen met wekelijkse brieven, die wij elke zaterdag zullen publiceren. Zo kunt u meegenieten van hun belevenissen, van de grappige en minder grappige dagelijkse voorvallen, Spaanse wetenswaardigheden, kortom alles wat elke overwinteraar tijdens zijn of haar verblijf in Spanje kán meemaken.

11 januari

Hier weer zo’n typisch Spaanse gekkigheid waar wij Hollanders ons niets bij kunnen voorstellen. Het was ons al eerder opgevallen dat Spanjaarden nooit “no” zeggen. Als je hun de weg vraagt en als ze het antwoord niet weten, dan betrekken ze eerst alle omstanders erbij: “Weet jij het?” Alles en iedereen gaat zich ermee bemoeien, vaak is het een gekrakeel van jewelste en het is al voorgekomen dat ze allemaal een andere kant op wezen en uiteindelijk ruzie kregen. Maar als niemand het antwoord weet dan word je geheid het bos in gestuurd, want “no sé” (ik weet het niet) dat komt niet over hun lippen.

Dit komt natuurlijk dagelijks voor. We weten allemaal wel eens iets niet, maar de Spanjaard geeft dat zeker niet toe en roept dan maar iets. Zo wilde ik bijvoorbeeld in het ziekenhuis weten of daar een apotheek aan verbonden was. Dat was niet zo, maar “nee” verkopen is not done, dus werd ik naar de administratie verwezen. Daar wilden ze ook geen nee-zeggen dus werd ik naar boven gestuurd. Ik ben het halve ziekenhuis rondgebanjerd, van het kastje naar de muur gestuurd, tot ik het spelletje herkende en afhaakte en dát is precies waar ze op hopen, wat de bedoeling ook is.

In een winkel naar een product vragen is ook al zoiets. Dat ze het gevraagde product niet hebben, is niet mogelijk. Kijk er maar niet raar van op als ze je de hele winkel doorsturen en uiteindelijk zeggen dat ze het “mañana” wel zullen hebben, want “mañana” is een toverwoord, je kunt er alle kanten mee op en is synoniem voor “no”.

Voorbeeld. Ik herinner me een aantal jaren geleden toen we een afdekzeil voor het zwembad wilden bestellen. De zwembadwinkel verkocht geen afdekzeilen, maar dat zeiden ze niet. Nee, ze zouden het aan de chef vragen, mañana weten we meer. Toen kenden we dit fenomeen nog niet, dus we kwamen mañana terug. Toen beloofden ze dat er wel iemand bij ons zou komen om het zwembad op te meten. Niet dus. Wij weer terug. “Nee, het regende dus dan komt er niemand.” Volgende dag, mañana, dus maar weer. Om een lang verhaal kort te maken… geduldige tiepjes als we zijn,  we liepen zes weken lang de deur plat, totdat we er schoon genoeg van hadden en naar een ander gingen.

Pas veel later hoorden we dat we tot Sint Juttemus hadden kunnen blijven leuren bij die winkel, ze zeggen gewoon geen “nee” en ze zijn ongelooflijk vindingrijk in hun smoesjes om je voorlopig even af te poeieren. Ze hopen dat je er op een gegeven moment zó van baalt dat je het vanzelf opgeeft. 

Welnu, dát deden we, echter pas na zes weken en dat was precies waar ze op uit waren. We deden dus precies wat ze hier van ons verwachtten.

Een paar dagen geleden ben ik naar de kapper geweest. Af en toe moet de boel een beetje bijgewerkt worden, dus Manoli, de kapster, is blij met mij, maar ik was het niet met haar. Wat gebeurde er?

Even lekker knippen, wassen en fatsoeneren. Ik betaal er al sinds jaar en dag 20 euro voor. Ik geef het toe, dit is een lachertje, maar dát is het Spaanse tarief, iedereen betaalt dit, dus ik ook. Maar dit keer moest ik voor diezelfde behandeling opeens 35 euro betalen. Dat is nóg niet veel, maar het is wel in één keer bijna het dubbele, dus ik vroeg waarom het opeens “zo duur” is. Ik zag Manoli van kleur verschieten. Ja, de shampoo was zo duur geworden en zij had zichzelf ook wat opslag gegeven per 1 januari en verder nog een hakkelend verhaal dat nergens op sloeg. Oké, zei ik, maar ik vind het wel raar, bijna 100% meer. Ik keek haar schijnbaar aan alsof ik haar niet echt geloofde en ik zag haar verlegen worden.

Het zat me niet lekker. Niet om het geld, maar ik voelde me afgezet. Enfin, met mijn mooi gekapte koppie zat ik gisteren aan tafel toen de telefoon ging. Manoli… Ze hield een heel verhaal dat erop neerkwam dat zij mij “per ongeluk” te veel had berekend. Ze stikte zowat in haar verhaal, had er zoveel spijt van, perdón, perdón, ik heb per ongeluk een verkeerd tarief berekend… De volgende keer trekt ze de teveel betaalde eurootjes af en of ik a.u.b. niet boos op haar wilde zijn, bla bla, ze hield niet meer op. Ze had er duidelijk wakker van gelegen.

Ik voelde me gewoon bezwaard voor die paar centen, maar Manoli was blijkbaar in gewetensnood, gezien de acht keer dat ze me had gebeld zonder dat ze me te pakken kreeg.

Wat aandoenlijk, zo’n grietje… die haar bezwaard geweten zuivert, ik zal haar volgende keer een extra fooitje geven, deze eerlijkheid moet gestimuleerd worden. Dat vinden jullie toch ook?

Groetjes van Barbara

Spanje, een liefde – Verhalen over reizen en overwinteren in Spanje

Spanje, een liefde speelt zich grotendeels af in het provinciestadje Fortuna in Spanje bij Murcia. Dit boek neemt de lezer mee naar het hedendaagse Spanje en geeft een inkijkje in het overwinteren in zonnig Spanje, waarbij korte reisjes door Spanje en Portugal beschreven worden. De typische gewoontes en Spaanse gebruiken, de feesten, de cultuur, kortom het normale Spaanse leven komt uitgebreid aan bod en wordt op luchtige, meeslepende wijze beschreven. Auteur: Barbara van Wijk-Douwes.

Verzending binnen Nederland-België is gratis. Wilt u de verzendkosten besparen laat het dan bij een U bekend adres afleveren. Heeft u geen contactadres, mail dan naar barbaravanwijk@gmail.com.

KLIK HIER OM DIT BOEK AAN TE SCHAFFEN