De Spaanse apothekers waarschuwen voor ernstige medicijntekorten. Volgens een rapport van het digitale apothekersnetwerk Ludafarma is het aantal geneesmiddelen dat niet leverbaar is met 135% gestegen in 2023, van 403 naar 947 producten. Dit baart grote zorgen, hoewel voor de meesten wel een vervangend middel beschikbaar is.

De belangrijkste oorzaken van de tekorten zijn onder andere de plotselinge toename van de vraag, bijvoorbeeld in de winter of lente voor griepmiddelen, antihistaminica of antidepressiva. Internationale conflicten zoals de oorlog in Oekraïne spelen ook een rol, net zoals de sterke stijging van productiekosten voor farmaceutische bedrijven.

40% van de geneesmiddelen op de Europese lijst met essentiële geneesmiddelen heeft last van leveringsproblemen. Deze lijst is speciaal opgesteld om tekorten aan te pakken.

De lijst van geneesmiddelen die momenteel moeilijk verkrijgbaar zijn, is lang en divers. Het gaat onder andere om antibiotica, pijnstillers, antidepressiva, diabetesmedicijnen en kankermedicijnen. Enkele voorbeelden zijn:

• Amoxicilline: Dit antibioticum wordt gebruikt om bacteriële infecties te behandelen. Het is een van de meest voorgeschreven antibiotica ter wereld, maar het is nu moeilijk verkrijgbaar in Spanje.
• Ozempic: Dit diabetesmedicijn wordt gebruikt om de bloedsuikerspiegel te verlagen bij mensen met diabetes type 2. Het is een nieuw medicijn dat erg populair is en daardoor ook moeilijk verkrijgbaar is.
• Ritalin: Dit medicijn wordt gebruikt om ADHD te behandelen. Het is een stimulant die de aandacht en focus verbetert, maar het is nu moeilijk verkrijgbaar in Spanje.

Door de tekorten kunnen apothekers vaak geen alternatieve verpakking van hetzelfde medicijn meegeven, ook al zijn die identiek. Hierdoor moeten patiënten vaker langs de huisarts of het ziekenhuis voor een nieuw recept. Dit verhoogt de druk op de gezondheidszorg.

Om de druk te verminderen, pleiten apothekers voor meer zelfstandigheid om in samenspraak met artsen bepaalde verpakkingen te kunnen vervangen. Daarnaast streven ze ernaar om op maat gemaakte medicijnen voor individuele patiënten te bevorderen.

Er zijn ook gevolgen voor artsen want die moeten meer tijd besteden aan het aanpassen van behandelplannen en het schrijven van nieuwe recepten voor hun patiënten. Dit gaat ten koste van de tijd voor andere zorgtaken en verhoogt de administratieve last.

Daarnaast bemoeilijkt het de medische besluitvorming als het voorkeursmedicijn niet voorhanden is. Artsen moeten dan terugvallen op tweede- of derdelijnsmiddelen die minder geschikt kunnen zijn.