Sol, Rob en hond Antares zijn begin 2021 naar Noordwest Spanje verhuist om in het dorp Freán om op een nog te verbouwen boerderijtje, een stal en 7 hectare weiland en bos een nieuw leven op te bouwen. Lees de avonturen van het drietal dat ervoor gekozen heeft om niet in het toeristische Spanje langs de Middellandse Zeekust maar in het Groene Spanje aan de Atlantische Oceaan te gaan wonen.

Nadat de vakantie van mijn ouders er hier bij ons op zat, stonden de volgende vakantiegangers alweer voor de deur. De broer en de neef van Sol reizen onafhankelijk van elkaar in Europa rond maar komen wel een keer gezamenlijk bij ons aan. Zaterdag ochtend komt de broer van Sol aan op het station in Ourense. Later in de avond moeten we weer naar Ourense want nu komt de neef van Sol aan op het station. Het is allemaal te laat om nog wat in de stad te gaan doen en de neef heeft er een treinrit van 12 uur op zitten en wil eigenlijk ook niets meer gaan doen. We gaan dus naar huis.

De volgende dag gaan we in Chantada uit eten, we hadden gehoopt hen kennis te laten maken met het menu del dia, maar op zondag is er geen dagmenu. Als we lekker gegeten hebben vertrekken we voor een rondvaart op de Río Miño. Voor de rondvaart moesten we reserveren en net als in een vliegtuig kregen we bij de reservering ook al stoelnummers toegewezen. De boot blijkt afgeladen vol, iedere plaats is bezet. De rondvaart gaat van start en door de luidsprekers klinkt dat de rondvaart 2 uur gaat duren. Vooropgesteld dat het een mooie omgeving is, is twee uur wel een lange zit op een houten plank waar de bank van gemaakt is. 

De volgende dag, maandag, vertrekt de broer van Sol weer. Hij heeft de trein van Ourense naar Santiago de Compostela iets na 10 uur in de ochtend. We gaan dus voor de derde keer in korte tijd naar Ourense. Als we afscheid genomen hebben en de broer van Sol is vertrokken moeten we even bij de Renault dealer/garage langs. Al een tijdje komt er een vreemd geluid uit de stuurbekrachtiging als ik wat aan het stuur draai. Ik heb het geluid opgenomen en wil het bij de garage aan een monteur laten horen zodat die kan zeggen of we beter een nieuwe auto kopen of niet. Onze Dacia is 12 jaar oud en misschien moeten we daar geen 1000 euro meer aan uitgeven. Maar gelukkig blijkt het niveau van de stuurbekrachtigingsolie het probleem te zijn. Een monteur komt het bij vullen en als ik aan de balie vraag wat de kosten zegt de vrouw aan de balie dat het niets kost en als het geluid terugkomt moet ik maar even bellen voor een afspraak. Nu nog even wat andere winkels een bezoek brengen en ergen koffie gaan drinken.

Het is erg heet in grote delen van Spanje, al is het bij ons stukken minder warm vinden wij het ook heet. Maar met een brandende zon is het wel het beste onkruid wieden. Het onkruid verdroogt gelijk. Op een van hete dagen dus lekker (?) op de akker bezig geweest met wieden en het plaatsen van paaltjes met blinkende slingers eraan als vogelverschrikkers. De akker ligt er weer strak en schoon bij. Voor een paar dagen dan. Want het heeft ook al weer geregend en dan groeit alles als kool, de aardappelen en al het andere, dus ook het onkruid. Volgende week weer maar een keer gaan wieden.

Voor in een hal willen we een goedkope simpele kast. Sol heeft er een gezien bij de Ikea. De Ikea is in A Coruña, voor ons 300 kilometer op en neer. Iets wat we voor een goedkope kast zeker niet zouden doen. Maar als we de Ikea met een dagje in de stad combineren is het 2 vliegen in een klap. We maken er dus een dagje van. tegen 11 uur vertrekken we, de honden laten we thuis want het belooft een hete dag te worden. Thuis wat ramen open, een ventilator aan en voldoende water is beter voor Antares en Foskie dan tippelen over het hete beton en asfalt. In A Coruña blijkt de temperatuur reuze mee te vallen, het is er benauwd, maar de honden hadden we best mee kunnen nemen. 

Als we wat gegeten hebben en we A Coruña wel gezien hebben, voor zo ver dat kan in een paar uur, gaan we naar de Ikea. Bij de gedachte dat ik naar de Ikea moet krijg ik al kriebels. We parkeren de auto en lopen naar de ingang. Twee roltrappen omhoog, net als de Ikea in Breda, vreselijk! Ga je de roltrappen op dan is er geen directe weg meer terug en ben je als een gijzelaar gevangen in een winkel van een enge film. Telkens als we een verkorte route nemen staan we weer bij nummer 13. Vreselijk, volgende keer bestellen we wel online. De kast is een project voor de komende dagen. Ik heb eerst nog wat werk aan bospaden die vragen om een behandeling met de bosmaaier.

Zoals ik nu voor Spanjevandaag.com wekelijks een samenvatting geeft van wat ons is overkomen en wat we gedaan hebben, schrijf ik ook dagelijks een blog. Als je wil kun je daar ook eens een kijkje nemen. www.naargalicie.nl