Sol, Rob en hond Antares zijn begin 2021 naar Noordwest Spanje verhuist om in het dorp Freán om op een nog te verbouwen boerderijtje, een stal en 7 hectare weiland en bos een nieuw leven op te bouwen. Lees de avonturen van het drietal dat ervoor gekozen heeft om niet in het toeristische Spanje langs de Middellandse Zeekust maar in het Groene Spanje aan de Atlantische Oceaan te gaan wonen.

Eindelijk het dan zo ver, zou ik dan deze week wel aan een liesbreuk geopereerd worden? Vorige week nog verbleven we voor niets in Ourense omdat er een dag van te voren de operatie gecanceld werd. Net als een week eerder rijden we op maandagochtend naar Ourense, ik parkeer de auto, Sol blijft in de auto en ik loop naar het laboratorium waar ik een afspraak heb voor een nieuwe bloedtest en een PCR.

Het is druk in de hal van het laboratorium, dat is ook gelijk de wachtkamer. Ik meld me aan de balie en vertel wat ik kom doen. Vorige week had ik nog papieren, maar die heb ik nu niet. De vrouw aan de balie vraagt er wel naar, maar als ik de situatie uitleg blijkt haar computer ook van de hoed en de rand te weten. Of ik ook een hartfilmpje moet hebben? Weet ik eigenlijk niet. Maar ik zeg dat ik dat ook moet hebben, voor de zekerheid. Een zucht, ze staat op en loopt naar een kamer en ze komt weer terug. Alles geregeld, ik mag plaatsnemen in de wachtruimte.

Even later wordt ik geroepen door een vrouw die het hartfilmpje gaat maken. Bovenkleding uit, liggen en ze begint me vol te plakken met stickers. Het zijn er meer dan de vorige keer, zelf op mijn enkels plakt ze stickers. Daarna wordt alles aangesloten op het apparaat en met een paar tellen is het weer klaar. Ik mag weer in de wachtruimte plaatsnemen. Iemand begint langzaam boos te worden als er weer iemand voor haar ergens naar binnen man. De vrouw staat al een hele tijd te wachten en mensen die na haar binnen zijn gekomen zijn eerder aan de beurt. Er gaat nog iemand voor en nu is ze het beu. Ze laat de vrouw in een ziekenhuis pak weten dat ze het er niet mee eens is dat iedereen die na haar binnen is gekomen voor gaat. Er wordt een lijst bij gehaald, blijkbaar is er wat fout gegaan. Ze staat, zo begrijp ik, niet op de lijst. Dan ben ik aan de beurt, ook voor de boze vrouw, maar ik was wel eerder dan haar binnen. Bij mij worden nu 3 buisjes bloed afgenomen. Ik vraag of ze gelijk de PCR doet. PCR? Nee, die krijg je niet. Nee? Maar die moet ik wel hebben voor mijn operatie voor morgen. Het is blijkbaar allemaal erg hectisch vandaag, er gaat van alles fout. Ze gaat even weg om wat te regelen en laat me even later weten dat ik in de wachtruimte moet wachten. Nu mag de boze vrouw naar binnen, en er is een boze man bij gekomen. Die wil ook geholpen worden. Voor de PCR mag ik even later binnen komen. Het is echt druk en dat is te merken aan de manier waarop de PCR wordt afgenomen, nooit plezierig maar deze helemaal niet. Maar goed, voor vandaag heb ik wat ik moet hebben geregeld. 

Ook deze week hebben we weer een appartementje gehuurd. Het is op een paar honderd meter lopen van het ziekenhuis, dat ik makkelijk voor morgen. Het appartement van vorige week was aan de rand van het oude centrum, dit is er midden in. Leuk oud appartement en een mooi uitzicht op de oude gebouwen er omheen. We gaan onze spullen er weg zetten en gaan dan de stad in. Als we na een paar uur slenteren door de stad er genoeg van hebben, schuiven we eerst aan bij het restaurant waar we vorige week ook heerlijk gegeten hebben, daarna is het avond.

De dag van de operatie moet ik nuchter zijn, geen koffie, geen helemaal niks. Om kwart over 10 moeten we er zijn maar iets eerder melden we ons aan de balie in het ziekenhuis. We worden naar een wachtkamer gebracht. Waar we even later opgehaald worden door een verpleegster. Ik moet met haar mee naar mijn kamer voor vandaag, we gaan met een lift. Sol mag wel naar de kamer maar moet daar wel met een andere lift naar toe. Op de kamer komt er telkens iemand anders om iets aan mij te doen. Dan als het bijna tijd is om onder het mes te gaan wordt naar de operatiekamer gebracht. Op de operatietafel liggend beginnen er 3 tot 4 man tegelijk aan mij te werken. Ik zie een monitor hangen en vraag of daar de operatie op te zien is. Ja zegt een van hen. Mooi dan wil ik graag meekijken. De anesthesist (denk ik) kijkt me verbaast aan en zegt dat dat niet kan. Tijd voor de ruggenprik, daarna weet ik niet zo veel meer… of beter, helemaal niets meer. 

Als ik op de uitslaapkamer uitgeslapen ben wordt ik naar mijn kamer gebracht, waar Sol nog steeds zit te wachten. Ze is tijdens de operatie wel weg geweest om Antares uit te gaan laten. Regelmatig komt er iemand vragen hoe het gaat en telkens vraag ik om koffie. Tegen zeven uur krijg ik eten. Soep die nergens naar smaakt, vis, een toetje en water. De vis is voor Sol want ik eet niets wat ooit gezwommen heeft. Er komt een verpleegster vragen of ik al geplast heb en geeft me een fles. Nee, nog niet zeg ik. O…als je niet plast moet je een nacht blijven. Als het gelukt is moet je even bellen. Nog geen 10 minuten later bel ik haar om mijn plasje te laten zien. Ik wil naar huis natuurlijk! Als de chirurg ook geweest is en ik afgekoppeld ben van een infuus mag ik naar huis. 

De eerste wandeling naar het appartement gaat langzaam. De trappen op in het gebouw gaan dan weer wel makkelijk. ‘S avonds ga ik ook nog even een rondje lopen met Antares. De volgende dag vertrekken we weer naar huis, waar ik dan voorlopig de komende dagen niets mag doen en dat wordt lastig.

Zoals ik nu voor Spanjevandaag.com wekelijks een samenvatting geeft van wat ons is overkomen en wat we gedaan hebben, schrijf ik ook dagelijks een blog. Als je wil kun je daar ook eens een kijkje nemen. www.naargalicie.nl