INTRO: Ellen-Marie is in 2007 naar Catalonië geëmigreerd. Daar begon ze een winkel, vervolgens een agentschap voor de verhuur van vakantiewoningen en in 2012 begon ze haar eigen B&B. Haar ervaringen over het leven in een B&B en die met de gasten is ze gaan opschrijven en zal ze iedere week met de lezers gaan delen. Helaas is de B&B recent gesloten.

Wij willen Ellen-Marie bedanken voor de 47 SpanjeVerhalen over de avonturen van een B&B in Spanje. Ze heeft een kijk in haar leven gegeven, maar heeft ook uitgelegd hoe het echte leven is in een B&B, wat niet altijd rozengeur en maneschijn is helaas. Ellen-Marie, sterkte met je ongetwijfeld volgende project en nogmaals, namens de redactie van SpanjeVandaag … ¡¡MUCHISIMAS GRACIAS!!

Daar ging ik dan, precies 16 jaar geleden, emigreren naar Spanje. Het land van flamenco en gitaarmuziek. Van de rode jurken met witte bollen en de stier. Ik kwam terecht in het land van de Sardana (Catalaanse volksdans) met het irritante fluitje, de rode puntmuts of baret en niet te vergeten de ezel. En dan zit je zomaar in Catalonië, geen idee dat het bestond. Nu weet ik wel beter. Onderdeel van Spanje maar een gebied met een eigen cultuur en een eigen taal.

Dit is het echte leven dacht ik destijds. Zon, natuur, geen stress en iedereen is aardig. Ik zie dat nog steeds terug in uitzendingen als ‘Ik vertrek’. Jaren geleden waren er geen “hoe is het nu met” versies van dit programma en toen riep ik al, die moeten ze gaan maken. In mijn eerste jaar hier ontmoette ik buitenlanders die mij jaren eerder al waren voorgegaan en die toen al een stuk minder enthousiast waren. “Mooi gebied hoor, Catalonië, maar er zouden geen Catalanen moeten wonen” was een veelgehoorde uitspraak. Ik begreep er niets van, zat nog op mijn roze wolk en pas later begon ik de mensen en hun cultuur te leren kennen met daarin dingen die ik tot op de dag van vandaag nog steeds niet begrijp. Het was ooit een Catalaan zelf die mij leerde, zeggen we SI SI dan bedoelen we NO NO.

Het besef dat niet alles leuk is, kwam bij mij na 1,5 jaar. Natuurlijk wil je direct integreren en ga je op zoek naar sociale contacten. Dat viel niet mee want de Catalanen zijn erg gesloten. Men is gek op familie, dol op de natuur en erg sportief waardoor men met grote regelmaat dagjes weg gaat met die hele familie, inclusief oma en opa, in een vakantiehuis zoals ik dat had. Ze brengen dan de dagen door met wandelen of fietsen en heel veel eten. Waar ze slapen deert ze niet, als er maar een bed en een tv is. Privacy is niet zo belangrijk en meestal proberen ze ook nog vrienden of meer familie binnen te smokkelen in het gehuurde huis. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd, maar dan wel zo goedkoop mogelijk.

Mooi vind ik dat familiegebeuren, dat zijn we in Nederland een beetje kwijt. Eten is een groot goed. Op zon- en feestdagen gaat men uitgebreid lunchen in een restaurant, uiteraard weer met familie of vrienden en nemen ze de tijd. De telefoons gaan uit, men is even niet bereikbaar. Een Catalaanse gast vertelde me eens dat men 75% van het inkomen uitgeeft aan eten en drinken. Tuin en huis inrichting is niet aan hen besteed. Eten is een moment van genieten waarbij het middageten de hoofdmaaltijd is. Na het eten doet men een dutje om vervolgens 2 uur later weer fris aan de avond te kunnen beginnen.

Catalanen zijn harde werkers, onder andere doordat ze gek zijn op geld. Mañana mañana zoals in het zuiden is hier niet het geval. Ze maken veel uren tegen een laag salaris, maar zijn spaarzaam. Ze komen afspraken na en je kunt met ze handelen, doe dit echter niet met tweedehands spullen want een Catalaan verkoopt pas als iets echt het echt de stort op kan. 

Voor wat betreft dierenrechten kan het zuiden nog wat van de Catalanen leren. Stierenvechten is hier niet aan de orde. In de asiels voor honden en katten is het veelal beter geregeld dan in de Nederlandse asiels. Het zijn geen mensen die als dollen achter stieren aan gaan rennen en het jagen gebeurt volgens regels die overeenkomstig zijn met die in Nederland. In dat opzicht is Catalonië een stuk beter ontwikkeld dan de rest van Spanje.

Maar er is ook een keerzijde. Catalanen hebben een soort van minderwaardigheidscomplex en reageren heel heftig op iedere vorm van kritiek. Ze zijn erg gesloten en heel nationalistisch. Buitenlanders willen hun cultuur beïnvloeden en daar zit men hier niet op te wachten. Alles in eigen land is het beste en ze eten daarom ook alleen producten die ze kennen en het liefst uit eigen keuken. De taal is hun identiteit, dus overgaan in het Spaans of Engels vinden ze erg vervelend. Men beweert dat dit een erfenis is uit het Franco tijdperk.

Een Catalaan gaat het liefst op vakantie in het eigen Catalonië, in een huis dat eigendom is van een Catalaan. Ook bij het zaken doen zijn ze het meest gericht op hun eigen volk en daarnaast is men de mening toegedaan dat Catalonië het geld verdient voor de rest van Spanje. Het strijden voor een onafhankelijk Catalonië blijft actueel en in mijn eerste jaren begreep ik daar niet veel van. Maar inmiddels ben ik ook van Catalonië gaan houden, van de natuur, het eten en van de mensen in mijn omgeving. Het heeft me jaren gekost, maar ik voel me nu echt thuis in Besalu en weet inmiddels ook dat de Catalaanse cultuur duidelijk afwijkt van de Spaanse cultuur.

Mijn advocaat geeft aan dat ik nog best een paar maanden kan blijven zitten en daar heb ik over nagedacht, want echt een oplossing voor mijn situatie heb ik nog niet gevonden. Het afwachten in een huis dat inmiddels bijna leeg is, waar alle fijne energie is verdwenen, zonder echt dingen om handen te hebben, is voor mij toch een probleem.

Na gesprekken met mijn familie neem ik het besluit toch zo snel mogelijk te gaan. Ik wil weer uitzicht op een toekomst en weg van de plek die mij op dit moment niets te bieden heeft. Ik ga dus vertrekken en zoals het er nu uitziet, ga ik even terug naar Nederland. Daar ga ik mijn leven weer op orde brengen en bedenken hoe ik zo snel mogelijk kan terugkeren naar Catalonië, want dat ik terug ga, dat is een ding dat zeker is.

Dit was voorlopig mijn laatste verhaal voor SpanjeVandaag en wil ik alle mensen bedanken die mijn belevenissen hebben gevolgd, voor de reacties die ik kreeg en ik wil Remco bedanken voor het geven van een platform. Geniet van het leven in dit prachtige land en tot weerzien!