Egbert en Barbara overwinteren elk jaar in Fortuna bij Murcia. Ze houden het thuisfront op de hoogte van hun reilen en zeilen met wekelijkse brieven, die wij elke zaterdag publiceren. Zo kunt u meegenieten van hun belevenissen, van de grappige en minder grappige dagelijkse voorvallen, Spaanse wetenswaardigheden, kortom alles wat elke overwinteraar tijdens zijn of haar verblijf in Spanje kán meemaken. Daarbij moet dat niet als een kritiek op de levenswijze in Spanje gezien worden maar wel een verslag over hoe het leven anders kan zijn voor de voor- en ook nadelen.

VOORAF: Dit verhaal stamt uit 2004, er zal intussen vast wel het een en ander veranderd zijn, maar onze belevenissen rond de realisatie van onze Huizendroom destijds, gingen niet altijd over rozen.

Hoewel we dit jaar een totaal andere overwintervakantie hadden dan de andere jaren, had ik het niet willen missen. Wat een ervaringen! Andere jaren trokken we door het Spaanse land, genietend van de prachtige omgeving, leuke Spaanse stadjes, we verslonden de reisgidsjes die onze route bepaalden omdat we zoveel mogelijk aanraders daarin, wilden bekijken.

Onze ervaring is, dat het in de winter, in het binnenland flink koud kan zijn, zelfs nachtvorst is niet vreemd en dan heb ik het over de periode van januari tot maart. In de twee afgelopen jaren dat wij daarheen togen, was het weer niet altijd even stabiel, verre van dat, menige plensbui kregen we op ons kop en de dikke truien waren vaak echt wel nodig. Daar staat tegenover dat de streek rustig is in die tijd, geen drommen toeristen en dat vinden wij prettig. Ach, en de zon schijnt regelmatig en dan is het heerlijk. Als je echt voor het mooie weer gaat, lekkere temperaturen, zonnetje, luieren, strand enz. dan kun je beter aan de kust blijven.

Enfin, wij hadden dit jaar dus een totaal andere overwintering dan andere jaren. Waarom? Omdat we ons vergaapten aan de prachtige stukjes grond rond Fortuna, die daar te koop werden aangeboden. Dàt leek ons wel wat. Een eigen lapje grond met olijf- en amandelbomen. “Als we daar nu eens een mooi Spaans huisje op laten bouwen…..” En daarmee ging onze rondreis ter ziele. “Dat doen we dan als het huisje er staat, dan laten we de caravan gewoon in Spanje staan. Goed idee!” Dus struinden we twee maanden lang de buurt af op zoek naar stukjes grond en voorbeeld-huisjes. Nou, die zijn er te over. Beeldige huisjes met uitbouwtjes, boogjes, torentjes, schitterend metselwerk. Nou ja, hoe meer huisjes we bekeken, hoe langer Egbert bezig was zijn droomhuisje op papier te krijgen.

Ook bestudeerden we de Spaanse wetten, en dàt zijn er wat! We kwamen de meest absurde dingen tegen. Bijvoorbeeld, de verkoper van de grond kan geheel legaal binnen negen dagen na verkoop, de grond nog eens verkopen aan iemand anders, de buren bijvoorbeeld, want die hebben altijd het eerste recht van koop. Als jij dan later als eerste koper voor de rechter staat, heb je grote kans het te verliezen. Je krijgt dan wel je geld terug als je geluk hebt, maar we kennen een verhaal van iemand die per maand honderd gulden terugkrijgt omdat de verkoper op onverklaarbare wijze het geld niet meer in bezit had.

Ook hoorden we van Hollanders die ons in deze voorgingen. Die hadden hun huisje gebouwd, hun tuin aangelegd, en toen ze lekker op hun terrasje zaten, zagen ze op een gegeven moment tot hun grote schrik dat er een tractor dwars door hun mooi aangelegde tuin ploegde.

“Ik heb recht van overpad” verklaarde de boer. “Dat klopt” zei de rechter waar beide partijen even later voor belandden. Spaanse notarissen wijzen je niet op dit soort dingen, die schrijven alleen maar op dat Paco verkoopt en dat Van Wijk koopt. Meer niet. Punt. Alle aspecten die ermee samenhangen moet je zelf uitzoeken, of een advocaat nemen. Nu zijn die niet zo duur als in Nederland, maar garantie dat je dan zorgeloos zult zijn, krijg je er niet bij. Want wat gebeurde er met dat recht van overpad?

Toen die Hollanders na een aantal maanden terugkwamen, bleek er een asfaltweg door hun tuin te zijn aangelegd. Weer stonden ze voor de rechter, die de Hollanders in het gelijk stelde. “Nee Spaanse boer, nu ga je te ver” sprak hij “Dit mag niet. Boete driehonderd gulden, maar u hoeft de asfaltweg niet weg te halen!!” 

Enfin, wij hadden ons daar zo grondig in verdiept, dat we dachten alle addertjes onder het gras te kennen en alle valkuilen te kunnen omzeilen. Ons zou dat niet overkomen. Wij durfden dat avontuur wel aan. We hadden een schitterend stukje grond gevonden, onderhandelingen met Paco de verkoper, gevoerd. Dát stukje grond zou het worden. We gaven de verkoper een ferme hand, ziezo beklonken, nu nog de papieren afwikkeling en als alles rond is gaan we naar de notaris.

In onze rubriek SpanjeVerhalen zijn meer verhalen van Barbara (en andere ingezonden verhalen) te lezen. KLIK HIER 

Vol goede moed sjouwden we van hot naar her voor vergunningen, een NIE-nummer, het zoeken naar een -betrouwbare- aannemer, wie gaat het leidingenwerk doen, elektra moet er komen, water natuurlijk ook, ach…. Zóveel… maar we hadden er zin in en ook energie voor.  We hadden het drukker dan ooit, maar het was voor de droom, dus….

En toen kwam de dag dat we naar de notaris zouden gaan. Een uur voordat we daar op de stoep zouden staan met een dikke ordner vol paperassen ontmoetten we toevallig onze Paco, die een opvallend gemeen grijnsje vertoonde. “Nee, jullie hebben de prijs verkeerd begrepen….. het is vijfduizend meer!” siste hij. Wij hapten naar lucht en verschoten á la minute van kleur. “Niks verkeerd begrepen, er waren zelfs drie getuigen bij toen we de deal sloten” bracht ik er in mijn beste Spaans tegenin. Paco’s grijns werd gemener. “Vijfduizend meer, of anders niet.” In mijn woede beet ik hem toe “Dan maar niet”. Egbert draaide zich om en sleepte mij aan mijn arm mee, want ik wilde nog wel even door kijven.

Om een lang verhaal kort te maken, we laten ons niet beduvelen, al ging het om één euro. Dat begreep Paco en een paar dagen later stond hij op de camping voor ons neus. “Je mag het toch voor de afgesproken prijs hebben.” De gemene grijns was weg. “Bekijk het! Verkoop het maar aan een ander” smeulden wij. “We komen volgend jaar terug en als je het dan nog niet verkocht hebt, bieden wij vijfduizend minder! Denk er maar vast over na!” Ziezo, een klein beetje genoegdoening, maar toch niet echt. Teleurgesteld vertrokken we een paar dagen later richting Oostzaan. Inmiddels weten we het zeker: we doen het niet! We hoeven niks geen mooi Spaans huisje meer, we hebben toch onze mooie Hollandse Avento caravan?

Egbert en Barbara van Wijk.

PS Later toen we deze teleurstelling hadden  verwerkt, veranderde ons standpunt wel weer, maar daarover later meer.