De krant El Confidencial pakte deze week uit met een leuke reportage. Ze sprak met een paar bestuurders van de Madrileense metro. Sommigen hebben meer dan 30 jaar ervaring en hebben heel wat meegemaakt onder de grond.

De eerste metrolijn van Madrid dateert al van 1919. Vandaag de dag gebruiken jaarlijks een half miljoen reizigers de infrastructuur. De machinisten zijn evenzeer deel van dat verhaal. Susana Zapata bijvoorbeeld. Ze is 59 en werkt al 30 jaar als bestuurder voor de metro van Madrid.

Susana herinnert zich hoe de passagiers de eerste dagen soms niet durfden opstappen omdat er een vrouw aan het stuur zat. Machinist was toen nog een typisch mannenberoep. Vandaag de dag is dat gelukkig anders. Meer dan eens krijgt Susana felicitaties op het werk. Vandaag doet Susana de nachtshift. Veel mensen weten niet dat de metro nooit dicht gaat. Voor dag en dauw moeten de toestellen weer worden klaargemaakt voor een nieuw dag werken. ‘Alles hangt af van het uur van de dag’, vertelt Susana. ’s Ochtends zorgt gelijk welk probleem voor veel zenuwen bij de mensen’.

Eduardo Marcos werkt al 17 jaar voor de metro. ‘De passagiers veranderen volgens de locatie’, vertelt hij. ‘Je zou een sociale radiografie van de stad kunnen maken aan de hand van haar tunnels’. De treinen zijn veel veranderd. ‘Waar vroeger veel manueel was, is nu bijna alles automatisch’. Vooral bij het binnen en buiten rijden in de stations moet de chauffeur attent zijn. Zo kreeg Marcos ooit te maken met een passagier die op het metrostel klom. De trein hield halt tot de man terug naar beneden kwam.

Voor Zapata is het ergste wat kan gebeuren dat iemand zelfmoord pleegt door onder je trein te springen. Jammer genoeg heeft ze dat ook effectief al meegemaakt.Het leukste is dan weer volgens Marcos wanneer een ouder en kind hem komen groeten. Hij blaast steevast op de hoorn wanneer dat gebeurt. Marcos hoopt oud te worden in de metro. ‘Ik ben bang dat de technologie zo vooruit gaat dat wij ooit niet meer nodig zijn’, geeft de machinist toe.