Spaanse avonturen in Fortuna/Murcia van Egbert en Barbara (29)

Spaanse avonturen in Fortuna/Murcia van Egbert en Barbara (29)
Beeld: Freepik

Spaanse avonturen in Fortuna/Murcia van Egbert en Barbara (29)

Dit artikel is 4 jaar oud en kan dus niet meer actueel zijn.

Egbert en Barbara overwinteren elk jaar in Fortuna bij Murcia. Ze houden het thuisfront op de hoogte van hun reilen en zeilen met wekelijkse brieven, die wij elke zaterdag publiceren. Zo kunt u meegenieten van hun belevenissen, van de grappige en minder grappige dagelijkse voorvallen, Spaanse wetenswaardigheden, kortom alles wat elke overwinteraar tijdens zijn of haar verblijf in Spanje kán meemaken. Daarbij moet dat niet als een kritiek op de levenswijze in Spanje gezien worden maar wel een verslag over hoe het leven anders kan zijn voor de voor- en ook nadelen.

Er ligt een brief in onze bus. Dat is vreemd want we hebben alles digitaal besteld. De brief is van de bank en ziet er gewichtig uit. ‘Officieel bericht’ staat erboven, twee volbeschreven A4-tjes, een bijgevoegd briefje „IMPORTANTE“. Wat nu weer? Ik word altijd wat onrustig van dit soort gewichtige brieven.

Ik worstel me door de Spaanse tekst heen en kom erachter dat we naar de bank moeten gaan want er ligt daar iets voor ons dat we moeten ophalen. Vijf handtekeningen eronder een bijgevoegde retourenveloppe voor als we dit onverhoopt niet kunnen doen. Wát we moeten ophalen kan ik er niet uithalen, dus we tijgen naar de bank.

Over een bankbezoek heb ik het al eerder gehad, dat is een ramp! Daar moet je de tijd voor nemen. Altijd en bij elke bank. Er zijn zes bankfilialen in Fortuna, maar ze zijn allemaal even erg. Als de wachttijd slechts één uur is, heb je geluk. Enfin dit calculeren we in. Er zijn twaalf wachtenden in de hal. Allemaal tien minuten, twee uur. Dat doen we niet. Laten we eerst maar even een bakkie gaan doen en wie weet daarna?

Als we terugkomen staan er vier mensen. Nou ja, we wagen het erop. Veertig minuten is te overzien. Volgende keer neem ik een boek mee, maar nu vermaken we ons met het kijken wat er allemaal gebeurt. De wachtenden staan allemaal met handen vol rekeningen die betaald moeten worden. De bankbediende is ook de vlotste niet, bovendien is hij helaas erg populair, iedereen begint een praatje met hem, wat allemaal tijd kost. We hebben het zelfs meegemaakt dat er een oud vrouwtje binnenkwam sloffen, pantoffels aan en een roze ochtendjas. Ze schuifelde rechtstreeks door naar de balie. Zonder blikken of blozen overhandigde ze de bankmedewerker een brief: of hij die even wilde voorlezen. Niemand protesteert.  De bankbediende liet alles uit zijn handen vallen en begon haar brief voor te lezen en later zelfs uit te leggen wat erin bedoeld wordt. Ze babbelen nog wat, zoenden elkaar zelfs, en toen slofte omaatje weer de deur uit.

In onze rubriek SpanjeVerhalen zijn meer verhalen van Barbara (en andere ingezonden verhalen) te lezen. KLIK HIER

“Volgende klant” de aanwezigen vinden dit heel normaal blijkbaar, want niemand zegt iets, niemand kijkt zelfs verbaasd, nee hoor, omaatje heeft voorrang. Men wacht geduldig, men kletst af en toe een woordje mee, en men is tevreden. Het lijkt wel een uitje voor hen.

Als wij dan eindelijk aan de beurt zijn, gaat de bankbediende er eens rustig voor zitten en leest hij uitgebreid de twee volle vellen. Dan kijkt ons dan stralend aan. „U krijgt een cadeautje!“ Wij worden wat argwanend, we hebben nergens om gevraagd en cadeautjes…? daar geloven we niet in. „Nee“ , zeg ik, „we willen geen cadeautjes. Cadeautjes krijg je nooit zomaar, daar moet iets tegenover staan. Waarom krijgen we dat cadeautje dan?“ Omdat we precies 10 jaar trouwe klant zijn en om ons te bedanken voor het vertrouwen! De bankbediende roept het zo hard dat zo ongeveer iedereen in de ruimte het kon horen. Ik blijf wantrouwend, vertrouw dit niks, dus vraag ik hem wat het cadeautje is en wat er tegenover moet staan. „ Het is een doos luxe bonbons en er staat niets tegenover.“ Hij straalt ons toe. Welke consequenties heeft het dan als we die bonbons aannemen? Helemaal niets!  Ja, ja, Spanje, dit gebeurt hier dus ook. Wat schattig, wat lief, wel een beetje kneuterig, maar het wordt zeer gewaardeerd.

Even later lopen we dus de bank uit met een doos luxe bonbons onder de arm. Zullen we nog maar even een bakkie gaan doen? We hebben er nu iets lekkers bij.

Groeten van Barbara.

Ga naar de inhoud