Weinig mensen weten het nog, maar in Spanje is er heel wat gemeenschapsgrond. Dat zijn stukken land die aan de gemeenschap toebehoren. In theorie heeft elke inwoner van het dorp dus het recht tot gebruik van dat land. Dat kan gaan van begrazing, gebruik of het verzamelen van brandhout. Op vele plaatsen in Spanje werd de verdeling van dat brandhout geregeld via de traditie ‘las suertes’, die nog altijd hier en daar in gebruik is.

De traditie van ‘las suertes’ gaat eeuwen terug en vangt twee vliegen in één klap. Stukken gemeenschapsgrond worden verloot tussen de inwoners van het dorp. Elke inwoner die zich kandidaat stelt, krijgt een stukje bos toegewezen en moet dat schoonmaken. 

Boswachters geven aan welke bomen weg mogen en ook de onderbegroeiing wordt weggehaald. Dat is niet alleen een stuk veiliger vanwege bosbranden, maar de buurtbewoners verzamelen zo ook brandhout om de winter door te komen. Nu het niet zo goed gaat met de economie en de prijs van fossiele brandstoffen en gas blijft stijgen, herwinnen ‘las suertes’ her en der weer aan populariteit.

Vroeger volgden na de mensen trouwens het vee, die de bladeren en grassen opaten tussen de bomen. In Améscoa in Navarra doet men bijvoorbeeld nog mee aan ‘las suertes’. Buurtbewoners verzamelen er vaak al het hout dat ze binnen een paar jaar pas zullen verbranden. Het is namelijk belangrijk dat het hout goed droog is om een goede verbranding te bekomen.

‘Las suertes’ zorgen zo niet alleen voor gratis brandhout en een beter bosbeheer, vaak zorgen ze ook voor extra cohesie tussen de dorpelingen. Die lopen elkaar al eens tegen het lijf in het bos of werken zelfs onderling samen. Of hoe een goed gebruik van gemeenschapsgrond mensen ook weer dichter bij elkaar brengt.