Egbert en Barbara overwinteren elk jaar in Fortuna bij Murcia. Ze houden het thuisfront op de hoogte van hun reilen en zeilen met wekelijkse brieven, die wij elke zaterdag publiceren. Zo kunt u meegenieten van hun belevenissen, van de grappige en minder grappige dagelijkse voorvallen, Spaanse wetenswaardigheden, kortom alles wat elke overwinteraar tijdens zijn of haar verblijf in Spanje kán meemaken. Daarbij moet dat niet als een kritiek op de levenswijze in Spanje gezien worden maar wel een verslag over hoe het leven anders kan zijn voor de voor- en ook nadelen.

Telkens als we naar Spanje vertrekken om te overwinteren zegt Egbert,  “pfff….. wat een klus, doen we dit nou echt vrijwillig? en is dit leuk?” Het is waar, er moet altijd zoveel gebeuren….. maar ja, als je niets doet dan heb je ook niets. Nu waren we dus kletsnat want het regende de hele dag en hondsmoe van het pakken en sjouwen, maar eenmaal met de camper onderweg is alles vergeten en ondanks de pijpenstelen kwam de zin in de reis naar ons geliefde Fortuna toch langzaam naar de oppervlakte drijven.

Bij de eerste rustpauze bleek dat er nauwelijks water in onze tank zat. Hoe kan dát nou? Egbert weet zeker dat-ie hem heeft volgegooid. Blijkt het kraantje open gestaan te hebben en zijn we alle water onderweg verloren. Gelukkig zat een kopje koffie er nog wel in, maar daarmee hield het zo´n beetje op. We moeten dus op zoek naar water. Dat zal hier in Frankrijk wel lukken, dit is een paradijsje voor camperaars: overal voorzieningen en camperplaatsen en bovendien is het ook nog eens een heel mooi, lieflijk landschap. De Franse mensen zijn over het algemeen wat minder vriendelijk, hoewel….. ach…. Wij ontmoeten ook wel hele aardigers.

Na een stormachtige nacht waarbij we stonden te schudden op de camperplaats in een klein dorpje, bedenk ik me dat ik een patiserie had gezien op nog geen 100 mtr. afstand is. Daar hebben ze vast croissantjes, dus tijg ik richting patiserie. Wat een mooie croissantjes liggen me daar aan te kijken en wat zie ik daar? De appeltaarten zijn voor de helft van de prijs. Aha, de goede lezer weet dàn dat Barbaraatje in haar element is en vast en zeker thuiskomt met een hele mooie appeltaart. Toch twijfel ik nog even. Deed ik niet aan de lijn? Heb ik de weegschaal mee? Ja? Zal ik het dan wel doen?? Ach wat, weegschaal, niks weegschaal, ik denk aan de caloriearme appeltaart die ik zelf thuis gebakken had om mee te nemen… helemaal mislukt, het was meer een appelpudding. Nu dus een mooi, lekker exemplaar van de patiserie? Voor de helft van de prijs mogen er wel dubbele calorieën inzitten. Toch? Zo, en dan nu op jacht naar water.

We zijn helemaal in de war. Zitten wij nu in Boussois in Frankrijk of in Boussoit in België? De tomtom stuurt ons het bos in, lijkt wel. We hebben een hele rare omweg gemaakt omdat de R54 was afgesloten, en we hebben nu geen idee waar we zitten. Er loopt een rivier langs de camperplaats, staat op de app, maar dat is bij beide plaatsen het geval. Enfin, het maakt ons ook niet veel uit waar we precies zitten, we gaan gewoon richting zuid en dan zal het wel goed komen. In elk geval is Egbert voor het eerst van zijn leven niet helemaal zeker van zijn zaak, maar we zullen vast wel in Spanje terechtkomen, gewoon immer gerade aus. Morgen meer.

En nu is het de volgende dag. Owee, het gaat fout!!!  Wat gebeurt er?  Er klinkt gil, een flinke plons, een hoop gespetter en daar schuif ik met gestrekte benen het talud van de weg af, zo pardoes het meertje in van de Nère! Hoe kan dat nou? Ik wandelde met Laika een stukje langs het meer, even lekker de benen strekken en het hondje een plezier doen. De piepbal gaat uiteraard mee. Die wordt regelmatig een heel eind weggegooid met de speciale werper en Laika gaat er als een speer achteraan. Dát scheelt mij een heel stuk lopen, maar helaas stuitert de geliefde piepbal het meertje in.

Geloof me maar, een groter hondenverdriet kun je je niet voorstellen. Laika staat aan de kant te janken en te hengelen met zijn pootje, maar zij kan er niet bij. Gelukkig is ze geen zwem-hond anders zat ik straks met een kletsnatte hond in de camper, maar ja de bal achterlaten is geen optie… Op dat moment wist ik nog niet dat niet Laika kletsnat in de camper terecht zou komen, maar IK.

In onze rubriek SpanjeVerhalen zijn meer verhalen van Barbara (en andere ingezonden verhalen) te lezen. KLIK HIER     

Intussen dobberde de piepbal uitdagend op de kleine golfjes. Er zat niets anders op dan dat ik zou proberen de bal uit het water te vissen. Met de werper kan ik er net (niet) bij en op het moment dat ik extra ver naar de bal reikte voelde ik me wegglijden over het spekgladde gras. Vrijwel direct hoorde ik een plons. Dát was ik dus, spartelend in het water.

Laika ziet me niet eens, die ziet alleen maar de bal, die ik nu dus makkelijk kan pakken. Ik geef die bal eerst maar even aan haar, voordat ikzelf probeer op de kant te klimmen.

Dat lukte bijna niet, want ik gleed telkens ietsjes terug, de klei langs de kant is spekglad. Ik bedenk me dat het misschien beter gaat als ik op mijn rug ga liggen, dan kan ik me met mijn ellebogen omhoog werken. Dat lukte. Intussen genoot Laika van het tafereel dat zich voor haar ogen voltrok. Zij vindt het superleuk allemaal, vrouwtje spartelend als een vis! En toen ik halverwege land en water hing plonste zij de bal zo weer terug het water in, nog een keertje vrouwtje, dit is leuk! Tja, dit feest moet niet al te gauw afgelopen zijn. Gelukkig kan ik de bal net weer pakken en dan bega ik niet weer de fout om hem aan Laika te geven. Maar dát is niet Laika’s bedoeling. Zij begint een wedstrijdje met mij, zij wil de bal van mij afpakken en terwijl ik probeer uit het water te komen, springt zij telkens tegen me op om de bal te pakken te krijgen. Zo duwt ze me telkens een stukje terug het water in. Het loeder!

Er was gelukkig niemand in de buurt, ik zou me dood schamen zo spartelend in het water en vechtend met Laika om de bal niet te hoeven afstaan.

Nou ja, om een lang verhaal…. Ik glibberde als een paling de kant op en zag eruit als een druipende modderbal. Tjongejonge, wilde ik echt zo graag nóg een hond? Een vriendinnetje voor Laika? Nou mooi niet. Eerst maar even kijken wat ik met die smerige kleren kan doen.

Bij de camper aangekomen, zag ik Egberts verbaasde blik. Wie is de blubbertante?. “Niet de camper in hoor,” waarschuwt hij compleet onnodig, want ik was al bezig mijn natte kleren buiten uit te trekken. En daar sta ik dan op de camperplaats in mijn slipje en hemd te schutteren en te bibberen. Gelukkig is er geen mens in de buurt en Egbert pakt een emmer. Bij de waterplaats begin ik te soppen met mijn pakje biotex. Het lukt, volgens mij ziet het er allemaal redelijk uit, maar helaas begint het enorm te regenen. Egbert ziet ergens een afdakje. Zo! Ook weer opgelost.

Het is nu woensdag. Vanavond Valencia-Ajax. Leuk! Franse kaasjes erbij, lekker wijntje…mmm en een droge spijkerbroek en schoon fleece-je, heerlijk avondje zal wel komen.

Spanje, een liefde – Verhalen over reizen en overwinteren in Spanje

Spanje, een liefde speelt zich grotendeels af in het provinciestadje Fortuna in Spanje bij Murcia. Dit boek neemt de lezer mee naar het hedendaagse Spanje en geeft een inkijkje in het overwinteren in zonnig Spanje, waarbij korte reisjes door Spanje en Portugal beschreven worden. De typische gewoontes en Spaanse gebruiken, de feesten, de cultuur, kortom het normale Spaanse leven komt uitgebreid aan bod en wordt op luchtige, meeslepende wijze beschreven. Auteur: Barbara van Wijk-Douwes.

Verzending binnen Nederland-België is gratis. Wilt u de verzendkosten besparen laat het dan bij een U bekend adres afleveren. Heeft u geen contactadres, mail dan naar barbaravanwijk@gmail.com.

KLIK HIER OM DIT BOEK AAN TE SCHAFFEN