INTRO: Ellen-Marie is in 2007 naar Catalonië geëmigreerd. Daar begon ze een winkel, vervolgens een agentschap voor de verhuur van vakantiewoningen en in 2012 begon ze haar eigen B&B. Haar ervaringen over het leven in een B&B en die met de gasten is ze gaan opschrijven en zal ze iedere week met de lezers gaan delen. Meer informatie over haar huis en haar leven in Catalonië kun je vinden op haar eigen Blog: MeAndAheBandB.com.

Er doen zich gelukkig zelden momenten voor dat ik in Nederland zou willen zijn maar ze zijn er wel. Het moment bijvoorbeeld dat ik iets mankeer waarvoor ik naar een dokter of zelfs een ziekenhuis moet en men blijft weigeren Spaans of Engels met mij te praten.

Al een tijdje had ik een vlekje op mijn neus, het was heel klein maar onmiskenbaar aanwezig. Voor mij althans. Slechts twee mm groot met een nog kleiner kratertje erin en het bevond zich net boven mijn rechter neusgat. Het zat er al maanden en ik vond het niet zo belangrijk. Iedere keer kwam er een korstje op dat verdween, vervolgens weer terug kwam, terwijl het plekje bleef. Ik besloot er toch even mee naar de huisarts te gaan omdat ik bang was het vlekje uiteindelijk mijn hele neus in bezit zou nemen.

Doordat ik zelfstandige ben in Spanje ben ik aangesloten bij een bepaalde instantie die je zou kunnen vergelijken met het ziekenfonds zoals we dat vroeger kende in Nederland. Ze hebben een gebouw in Besalu waar enkele huisartsen werken.

Niet de leukste plek om naar toe te gaan, misschien dat ik daarom mijn bezoek ook langer heb uitgesteld dan dat ik van plan was. Na het maken van een afspraak, God mag weten waarom ze daar afspraken maken, nam ik op het juiste tijdstip plaats in de wachtkamer. Met mij zaten er nog een tiental mensen te wachten, allen behoorlijk op leeftijd. Ik besefte me dat ik opnieuw een uurtje of twee geduld zou moeten hebben en dat men er weer niet in geslaagd was een goede inschatting te maken van de tijdsduur per afspraak.

Toen ik dan eindelijk werd ontvangen door mijn huisarts, die tot op de dag van vandaag alleen Catalaans met mij wil praten, wees ik naar het plekje. Hij pakte vervolgens een loep en begon in het Catalaans uit te leggen wat het was. Nu vind ik medische taal altijd al moeilijk te begrijpen, maar in het Catalaans is er voor mij al helemaal geen touw aan vast te knopen. Maar zijn gebaren waren luchtig waaruit ik kon opmaken dat het niet zoveel om handen had. Hij printte vervolgens een formulier waarmee ik toch een afspraakje moest maken bij een dermatoloog in het ziekenhuis.

In de tussentijd moest ik een crème ophalen bij de apotheek en die tweemaal daags op het vlekje smeren. Er bestond namelijk een kans dat dit ervoor zou zorgen dat het zou gaan verdwijnen en als dat zo was dan kon ik de afspraak in het ziekenhuis annuleren. Smeren dus en wel 3 keer per dag, maar het had geen effect.

In het ziekenhuis ging het gelukkig allemaal wat sneller. Mijn dermatoloog bleek een hele oude man met een spraakgebrek. Hoewel hij probeerde Spaans met me te praten kon ik ook hem niet verstaan vanwege zijn geslis. Maar ook hij had slechts enkele secondes nodig om te bepalen welke behandeling ik nodig had, ik moest worden geopereerd. Kuch, geopereerd, vroeg ik hem. Ja, het moest worden weggesneden. Wegsnijden?, terwijl je een vergrootglas nodig hebt om het te kunnen zien. Maar hij was heel stelling en met een bundeltje papieren ging ik even later de deur uit.

De dagen daarop werd ik toch een beetje onrustig. Vlekje op het puntje van je neus is niet fijn maar een litteken op die plek nog minder. Als dat maar goedkomt!

Ellen-Marie deelt in onze rubriek SpanjeVerhalen elke week haar ervaringen over ‘het wel en wee in een B&B’, wat ze meemaakt met gasten en tijdens haar excursies door Catalonië. Neem eens een kijkje op haar website MeAndTheBandB.com of bezoek de website van de B&B Mas Pitra in het Garrotxa natuurpark in de provincie Girona.