In onze rubriek SpanjeVerhalen plaatsen we regelmatig verhalen van lezers die ze met volgers van SpanjeVandaag willen delen. Schrijfster Marianne de Jong van coronkels.nl   deelt regelmatig leuke verhalen met ons die uiteraard over Spanje, het land, de cultuur, de inwoners en haar eigen ervaringen gaan. Er zijn meer verhalen van Marianne te lezen op haar eigen website coronkels.nl: korte verhalen

De grote meeuw op de rand van mijn balkon kijkt me geërgerd aan: ‘Wat doe jij hier?’ Het is duidelijk: ik verstoor zijn plannen. Zou het dezelfde meeuw zijn die mij elke ochtend heel vroeg wakker maakt door zijn landing op de balustrade en zijn getik? Het dier ziet er niet naar uit dat hij concurrentie op zijn balkon duldt. Ik ga heel voorzichtig zitten op de weerbestendige stoel; hij trippelt naar de hoek, maar hij vliegt niet weg. Als ik stil blijf zitten kan ik hem misschien nog even bewonderen?

Het weer op Mallorca is prachtig en dat in de herfst! De vroege zonnestralen zetten de schitterende baai en het nog verlaten strand in een roodachtig licht. De strakblauwe hemel voorspelt strandweer vandaag, heerlijk! Met moeite gaat mijn aandacht terug naar de magnifieke vogel, die helderwitte afstammeling van de dinosauriërs.

Een poosje zitten we elkaar aan te kijken, kennelijk heeft hij besloten dat ik niet gevaarlijk genoeg ben om direct op de wieken te gaan. Een briesje laat de zachte veertjes op zijn kop een beetje omhoog wapperen; wát een komisch effect bij die strenge ogen. Mijn lippen vormen automatisch een glimlach. De rust van de baai, de warme zonnestralen op mijn huid, de nabijheid van dit schitterende dier; het doet me goed.

Ineens slaat hij zijn vleugels uit; hij heeft maar twee slagen nodig om, zwevend op de thermiek, snelheid te maken. Tjonge jonge, dat zijn nog eens scherpe bochten, duikvluchten en steile klimmen! Hij blijft in de buurt zijn kunsten vertonen, dus ik kan zijn hele luchtacrobatiek van dichtbij volgen. Prachtig! 

Met een sierlijke zwaai landt hij weer op de rand van mijn balkon, zijn oogjes schitteren: ‘Nou? Hoe vond je het? Kan ik mooi vliegen of niet?’ In gedachten zeg ik: ‘Dank je wel, dat was prachtig, ik ben er helemaal stil van!’ En terug ben ik, terug op dat andere moment waar ik stil was, zo stil…

Ik zit niet, ik sta. Kijkend naar dat, waarvoor ik al maanden gevreesd had, maar waarvan ik had gehoopt dat het nooit zou gebeuren. Die hoop is nu vervlogen. Voorgoed.

Even blijf ik stil, dan begin ik te schelden: ‘Lulhannes, klojo! Wat doe je je zelf toch aan? Wat doe je ons aan?  Wat doe je mij aan? We hadden het zo leuk, jij had het zo mooi kunnen hebben. En waarom? WAAROM?? 

Tranen stromen, gelukkig staat er een doos tissues, want ik ben mijn zakdoek vergeten. Uitgerekend vandaag vergeet ik mijn zakdoek: ik voel met net zo stom als degene tegen wie ik tekeer ga. Hij voelt zich ook stom, dat weet ik zeker. En machteloos, net als ik. Snikkend loop ik in de rondte; wat moet ik nog meer zeggen? Ik wil nog meer zeggen, want zo kan ik toch niet weggaan? De huilbui doet wat elke huilbui doet: verlichting bieden.

Binnen in mij wordt het iets rustiger. Ik loop naar de andere kant, alsof mijn boze woorden dan op hun plaats blijven en waar ze horen: achter de rug. 

‘Het was leuk hè, zo met z’n drieën, we hebben zo’n fijne tijd gehad. Alleen jammer dat jouw konijn het niet redde, je had zo goed voor hem gezorgd. Maar met de hond was het toch ook echt geweldig. Oh ja, en ook zulke grappige gedichten met Kerstmis, zulk heerlijk eten. Man, man, wat ben je toch een geweldige kok! En een handige klusser, dat had ik nooit verwacht. Maar dat heb je toch maar mooi voor elkaar gebokst.’

Even op adem komen, nog een rondje lopen. 

‘Zo erg, zo ontzettend erg hoe dit allemaal is gelopen. Je weet toch dat ik van je hou? En er zijn nog zoveel anderen die van je houden, dat weet je ook toch hè? Jij houdt ook van zoveel mensen, maar toch doe je ons zo’n verdriet. Ongelofelijk! 

Een poosje babbel ik zo door. Dat kan, want ik ben de enige in de kamer. Wat maakt het uit? Nu kan het nog!

Maar dan overvalt een ontzettende moeheid me. De stilte na de storm? Of moet de storm nog komen?

Ineens heb ik spijt dat ik hem niets kan geven; ik denk er nu pas aan om mijn woorden op papier te zetten. Welke woorden eigenlijk? Die boze woorden van eerst? 

Of woorden die mijn zorgen op papier zetten? De zorgen die ik zoveel jaar heb gehad? En die zo nutteloos bleken. 

Nee, het moeten woorden zijn die mijn liefde voor hem meedragen.

Meestal heb ik wel kladpapiertjes bij me, ik kijk, het is in ieder geval beter dan niets. Het eerste velletje ziet er blanco uit. Aan één kant. Ik vouw het open, ik kijk. Ik kijk nóg een keer. Mijn mond valt open.

En dan, voor het eerst in dagen, een glimlach. Dit heeft zo moeten zijn. Ik schrijf geen woorden, ik druk een hele vette lippenstift-kus juist op de bedrukte kant van het A4-tje. Dat stop ik in zijn handen. ‘Dit is het laatste wat ik voor je kan doen, schatje.’

Dan ga ik weg. Het is goed zo. Het zal nog wel even duren voordat de stilte na de storm aanbreekt.

Het getik op de reling brengt mij terug op mijn zonnige balkon bij mijn witte metgezel. Hij ziet er een beetje wazig uit, maar zowel hij als ik weten hoe dat komt. Nu kijkt hij met een schuin kopje naar mij: ‘Alles goed? Kan ik weg? Kun je het verder alleen?’

Ik werp hem een kushandje toe. De witte vleugels dragen hem in sierlijke bochten, omhoog, omlaag over de grote baai. Hij hoort nu bij de weinigen die weten met welke wens ik die geliefde stille gestalte achter het gordijn op zijn laatste reis heb gezonden. Met een kus op de partij van een prachtig muziekstuk dat ik onlangs nog heb gespeeld: Mystic Flight.

Mijn jongste broer overleed op 1 september 2023 aan de gevolgen van alcoholverslaving. Hij werd 57 jaar.

‘Mystic Flight’ is verschenen op de site van de schrijver: Marianne de Jong. Reageren kan via: marianne@coronkels.nl. Ga voor nog meer leuke, korte verhalen naar: www.coronkels.nl