INTRO: Ellen-Marie is in 2007 naar Catalonië geëmigreerd. Daar begon ze een winkel, vervolgens een agentschap voor de verhuur van vakantiewoningen en in 2012 begon ze haar eigen B&B. Haar ervaringen over het leven in een B&B en die met de gasten is ze gaan opschrijven en zal ze iedere week met de lezers gaan delen. Meer informatie over haar huis en haar leven in Catalonië kun je vinden op haar eigen Blog: MeAndTheBandB.com
Het hoofdstuk spullen is een ding maar meer zorgen maak ik mij over de dieren 6 jaar woonde ik alleen in dit grote huis dat eenzaam op een Heuvel ligt. Daardoor had ik honden want dat gaf me een veiliger gevoel en natuurlijk ben ik gewoon dol op dieren dus ving ik de nodige katten op. Dan waren er natuurlijk ook nog de paarden waarvan er eentje destijds al mee verhuisde uit Nederland. Deze dieren hebben ook altijd een positieve bijdrage geleverd aan de B&B en sommige mensen kwamen juist speciaal omdat ik paarden had.
Soms liet ik kleine kinderen rondjes rijden op mijn Haflinger, soms zadelde ik een paard op voor een ruiter die me zei heel goed te kunnen rijden. Dat laatste was Meestal niet het geval, temeer omdat mijn paarden geen manege paarden zijn. Een jonge dame in het speciaal is me bijgebleven. Ze had volgens haar eigen zeggen erg veel ervaring met probleempaarden, reed jonge hengsten in (Dat is kennelijk de droom van ieder paardenmeisje) en kon elk dier de baas. Dit werd met kracht bevestigd door de vader van haar vriendinnetje met wie ze mee op vakantie was. Deze man gaf me de kriebels omdat hij de hele dag met het vriendinnetje van zijn dochter bezig was, zijn vrouw en eigen dochter negerend. Dat laatste zijn mijn zaken niet, dus ik besloot het toch een kans te geven. Destijds had ik nog 5 paarden en ik liet haar kiezen met welk paard ze aan de slag wilde. Deze werd opgezadeld en ik hielp haar op het paard. Ze verkrampte direct en trok zo hard aan de teugels dat het dier geen stap voorwaarts wilde zetten en plots alleen achterwaarts begon te lopen. Ze schoot nog meer in de paniek. Direct stapte ze af en zei me dat het dier haar niet lag. Ik besloot een rustiger paard te nemen, maar ook daarmee kon ze niet uit de voeten. Aan het einde van de rit had ik ze alle vijf een keer opgezadeld, was 2 uur druk maar meer dan 10 minuten heeft ze niet in het zadel gezeten. Paarden laten rijden besloot ik niet meer te doen.
Maar ook honden zijn van onschatbare waarde voor mijn B&B en zeker als het gaat om kinderen. Ze spelen met de dieren, soms tot verveling van de hond toe en vaak mogen ze mee om met ze te gaan wandelen en dat vinden ze ook prachtig. De honden wat minder want die moeten plots aan de lijn, terwijl ze altijd loslopen.
Honden kunnen zelfs een stukje therapie voor hun rekening nemen. Zo ontving ik Enkele jaren geleden een jong gezin met twee zonen afkomstig uit België.
De familie komt aan, aardige jonge mensen met twee zeer goed opgevoede zonen.
Terwijl ik me voorstel aan het echtpaar komt Gos aangetrippeld waarbij een van de zonen direct achter de rug van zijn vader springt. Hij blijkt heel erg bang te zijn voor honden. Terwijl het jongetje schreeuwt en uiteindelijk begint te huilen leg ik hem rustig uit dat mijn honden heel lief zijn. De vader pakt het allemaal heel goed op, praat met zijn zoon en zegt mij me niet te druk te maken.
Onze vrolijke Gos was altijd een beetje overenthousiast als er mensen op bezoek kwamen en sprong tegen de gasten op. Heel vervelend maar echt afgeleerd kreeg ik het niet en dat had ik inmiddels na al die jaren ook een beetje opgegeven. Maar naast Gos woonde Roef ook nog hier. Een prachtige Duitse herder op leeftijd. Duitse herders hebben een slechte naam, dus Roef was niet geliefd. Ik heb echter nooit een hond gekend met een dergelijk zacht karakter en vooral naar kinderen was hij uiterst voorzichtig.
De eerste dag in mijn huis blijft de jongen met angst op grote afstand van de honden. Uiteindelijk besluit ik Gos in de ren te doen, zodat het wat rustiger wordt in huis. Ondertussen loopt Roef nog steeds in de tuin en is dol op steentjes. Die gooi ik weg en hij gaat ze vol overgave halen. Ik zie de jongen vol aandacht naar ons kijken.
Als ik de volgende dag al vroeg in de keuken sta voor het ontbijt en Roef inmiddels buiten loopt, zie ik dat de jongen met de angst voor honden, een steentje pakt en het weggooit voor de neus van Roef, die het steentje vol overgave gaat zoeken. Er ontstaat zowaar een band tussen de hond en de jongen en de hele dag speelt hij met Roef. Hij heeft niet in de gaten dat de oude hond op een bepaald moment nauwelijks meer kan lopen. Dan haal ik Roef naar binnen en zeg de jongen dat hij even moet uitrusten. Hij knikt beleefd en gaat vervolgens op zoek naar mijn kat Sully. Ook Sully leent zich uitstekend voor het overwinnen van angst voor dieren. Deze relaxte kat vind alles prima en ik zie de jongen met de kat in zijn armen blij over het erf wandelen.
Als ik de volgende dag weer in de keuken sta en Roef nog binnen is, zie ik de jongen op een muurtje zitten in afwachting van zijn inmiddels grote vriend. Die laat ik buiten en de jongen springt op en gaat steentjes gooien. Na een tijdje komt hij naar me toe met de mededeling dat Roef nu misschien even moet slapen, wat een schat bedenk ik mij, ik zou hem bijna zoenen.
Dan zie ik hem niet meer en denk hij eindelijk is gaan zwemmen met zijn broertje, want die heb ik nog geen minuut bij de dieren gezien, maar zit altijd in het water. Maar dan hoor ik luid geblaf van onze Gos die in de ren is opgesloten. Als ik een kijkje ga nemen staat de jongen voor de omheining van de ren en roept allerlei commando’s naar de hond. “ziet, Lieg, Bleeeiv” terwijl Gos, die geen benul had wat hij precies moest doen, genoot van de aandacht die de jongen hem gaf. Dus Gos deed in 1 minuut alles waarvan hij dacht dat hij dat moest doen. Lig, zit, blijf, op zijn rug, kortom wat hij in petto had. Ik liep naar de jongen en complimenteerde hem met zijn goede werk. Mijn hond krijgt eindelijk wat opvoeding, zei ik hem.
De volgende dag ontving ik van hem een lijst met alle commando’s die hij Gos had geleerd en ik moest, volgens hem, gewoon blijven oefenen. Hij zei me ook dat hij nu eindelijk wist wat hij later Wilde worden. Hij werd hondentrainer.
Ik was inmiddels een beetje van de familie gaan houden en daar was de dag van vertrek. Ze hadden het erg naar hun zin gehad en de jongen had aan zijn moeder gevraagd of “die mevrouw van den nonden” er over 20 jaar ook nog zou wonen want dan kon hij in zijn intje nog een keerke turuug, niet beseffend dat de honden er dan allang niet meer zouden zijn …….en de mevrouw naar alle waarschijnlijkheid ook niet meer.
Roef is al 8 jaar niet meer onder ons, Sully ging kort daarna en ook Gos heb ik ook onlangs moeten laten inslapen op 18-jarige leeftijd. Al snel adopteerde ik een Duitse herder en vond onlangs een Catalaanse Herder. Ze baren mij geen zorgen want zij gaan mee. Voor wat betreft de paarden ben ik de boel gaan afbouwen want ik wist al dat een plekje voor hen vinden wat ingewikkelder zou zijn. Maar met mijn grote liefde, de Arabische hengst, is het vinden van een oplossing pas echt moeilijk. Deze man mist kiezen en al 6 jaar lang moet ik hem 3 maal per dag special voer geven. Een paar dagen geleden ging het niet zo goed met hem nadat ik zelf twee dagen van huis was geweest. Hij werd verzorgd door een vriend die het paard goed kent en mij ook waardoor hij me trouw video´s stuurde als hij bij mijn paard was. Toen ik weer thuis kwam, reageerde hij niet op mijn komst, stond met een hangend hoofd in de hoek van het weitje en had geen honger. Zou hij het opgeven?, bedacht ik mij. Mijn gevoel was tweeledig, hem missen zou mij heel veel pijn gaan doen, maar hem verhuizen was ook wel een dingetje. Wat zou het fijn zijn als hij kon gaan op de plek waar hij zoveel mooie Jaren heeft gehad.
Een paar dagen later, als ik bij de paarden aankom, zie ik mijn hengst rennend naar me toekomen. Zijn hoofd staat blij en hij kijkt me aan met zijn grote ogen en een blik alsof hij wil zeggen, ik heb er weer zin in en ga je ergens naartoe? Dan ga ik met je mee. Juist nu kan ik nog niet zonder de liefde van mijn leven en hij weet het.
Ellen-Marie deelt in onze rubriek SpanjeVerhalen elke week haar ervaringen over ‘het wel en wee in een B&B’, wat ze meemaakt met gasten en tijdens haar excursies door Catalonië. Neem eens een kijkje op haar website MeAndTheBandB.com of bezoek de website van de B&B Mas Pitra in het Garrotxa natuurpark in de provincie Girona.