INTRO: Sol, Rob en hond Antares zijn begin 2021 naar Noordwest Spanje verhuist om in het dorp Freán om op een nog te verbouwen boerderijtje, een stal en 7 hectare weiland en bos een nieuw leven op te bouwen. Lees de avonturen van het drietal dat ervoor gekozen heeft om niet in het toeristische Spanje langs de Middellandse Zeekust maar in het Groene Spanje aan de Atlantische Oceaan te gaan wonen.

Deze weer weer wat werk aan de verbouwing van de keuken gedaan. Het gaat niet zo snel als gehoopt. Komt omdat alles allemaal een beetje samen valt en we de keuken ook zo lang als mogelijk willen blijven gebruiken. En dan is het wat de werkzaamheden betreft de vraag wat ik het beste als eerste kan doen. Deze week kwamen ze ook de nieuwe ramen monteren in de keuken en in de slaapkamer. Super snel als je het ons vraagt. In augustus zijn ze komen inmeten en nu zitten de ramen er al in. Dat was bij het vorige bedrijf, waar we nooit meer iets van hebben gehoord, wel anders. Meer dan 3 maanden op een raam moeten wachten en dan telkens met smoesjes komen waarom het zo lang duurt. Van dit bedrijf (voor wie in Galicië woont, het zit in Lalin) belde iemand van kantoor de volgende dag of we tevreden waren en als er iets was we het gelijk moeten laten weten. 

In de keuken en in de slaapkamer hebben we nu dus ramen met dubbel glas. Dat zal hopelijk voor de winter met de kou schelen en in de zomer zal het ook wel zijn voordelen hebben. Isolatie wat dat betreft is dus geregeld. Ik heb ook nog wat andere zaken geïsoleerd. Misschien niet op de meest mooie manier, maar wel doeltreffend. Als je bij ons aan komt moet je twee voordeuren door. De eerste is van het voorportaal, en dat is een degelijke deur. De tweede voordeur is een deur van aluminium, het is een frame met daar dunne plaatjes in van aluminium. Die deur heeft een hoop kou en warmte door en daar wilde ik wat aan doen. Ik heb de deur helemaal geïsoleerd en netjes afgewerkt met bubbeltjes folie. Het zier er niet uit maar werk deste beter! Tegen de tijd dat we de voordeur gaan vervangen, nemen we er een die goed isoleert. We hebben ook nog wat deuren wat gewoon stalen frames zijn met een soort golfplaat er tegen. Die hebben dus ook een isolatiewaarde van nul. Deze met tempex aan de binnenzijde bekleed. Alle kleine beetjes om de warmte binnen en de kou buiten te houden is meegenomen en scheelt weer in het verstoken van (veel) te dure pellets.

We zijn deze week ook een op het gemeentehuis gaan informeren bij de afdeling ‘orientadora laboral’ (als ik het goed zeg). We wilde graag weten hoe het hier in Spanje in zijn werk gaat als je werk wil gaan zoeken. We zullen vroeg of laat een keer aan de slag moeten om geld te verdienen. We hadden een afspraak bij Sonja. Nadat we tekst en uitleg hadden gekregen over hoe het hier werkt op het arbeidsbureau had Sonja ook nog een vraag aan ons. Sonja woont in het dorpje vlakbij ons. We waren er een tijdje terug op het Parochiefeest. Toen ook hebben we Sonja al ontmoet, zij is een van de organisatoren van dat feest en woon bij haar ouders in Santa Mariña do Castro. Haar vader blijkt zich al enige tijd zorgen te maken over een stuk grond wat hij heeft en wat aan ons grenst. Wat er precies is weten we niet, dat wist Sonja ook niet. Maar de gegevens van het kadaster zouden niet stroken met de werkelijkheid. Nou kom maar een keer langs hoor, dan zullen we alle papieren eens naast elkaar leggen en kijken wat er nou werkelijk niet klopt.

Na Sonja, blijkt het restaurant op de hoek weer open te zijn. Volgens de baas van het bedrijf waar we enige tijd terug balken kochten voor het plafond in de keuken, zouden we daar moeten zijn als we lekker willen eten. We gaan naar binnen en het ziet er niet uit. Het doet mij denken aan een slagerij met een toog en wat tafeltjes en stoelen. We bestellen koffie en besluiten dat we hier niet willen eten. Als we onze koffie op hebben en Sol afrekent, zie ik een deur met geslepen ruitjes. Als ik door de ruitjes kijk zie ik een ruimte, die misschien wel eens het restaurant kan zijn. Ik zie de taxichauffeur ook aan een tafeltje met een bord voor zijn neus. Sol vraagt het voor de zekerheid maar eens of dat daar een restaurant is. Jazeker, zegt de bediening. We gaan de deur door en lijken in een andere tijd uit te komen. Is het aan de kant waar we vandaan komen wit, kil en ongezellig. Blijkt het hier leuk aangekleed te zijn, het lijkt op iets van de jaren 50 als je het mij vraagt, maar dan niet oud en versleten, maar leuk en gezellig. We bestellen ieder een verschillend dagmenu en hebben beide heerlijk zitten eten. Hier gaan we vaker komen, dat staat vast!

Zoals ik nu voor Spanjevandaag.com wekelijks een samenvatting geeft van wat ons is overkomen en wat we gedaan hebben, schrijf ik ook dagelijks een blog. Als je wil kun je daar ook eens een kijkje nemen. www.naargalicie.nl