INTRO: Ellen-Marie is in 2007 naar Catalonië geëmigreerd. Daar begon ze een winkel, vervolgens een agentschap voor de verhuur van vakantiewoningen en in 2012 begon ze haar eigen B&B. Haar ervaringen over het leven in een B&B en die met de gasten is ze gaan opschrijven en zal ze iedere week met de lezers gaan delen. Meer informatie over haar huis en haar leven in Catalonië kun je vinden op haar eigen Blog: MeAndTheBandB.com

Het bericht dat ik het huis binnen 10 dagen moet verlaten heeft een behoorlijke impact. Naast dat het feit dat ik mijn huis verlies geldt dit ook voor al mijn dieren. Waar moet ik met hen in godsnaam naartoe? Wat doe ik met mijn gasten? Waar ga ik nu mijn geld mee verdienen? Terwijl de vragen door mijn hoofd spoken roep ik mezelf tot de orde en besluit een advocaat te zoeken. Mijn goede vriendin weet een advocaat met ervaring op het gebied van huurrecht en ik contact haar. We maken een afspraak voor de volgende dag en echt gerust ben ik niet.

Het leven gaat door en zeker dat van de dieren die geen benul hebben van mijn situatie. Als ik alle dieren heb voorzien van eten en drinken ga ik op zoek naar mijn zwerfhond die ik 2 maanden Lang eten breng in de hoop dat ik hem een keer kan vangen.

Dan komen er Engelse gasten. Meestal word ik wel blij van Engelse gasten. Ik beheers de taal goed waardoor de communicatie meestal soepeler verloopt dan bij Franse of Catalaanse gasten. De familie komt aan en ik heet ze welkom. Het gaat om een zeer corpulente vrouw, twee zwijgzame zonen en een reus van een man. We babbelen wat en het voelt niet helemaal lekker. Kan er mijn vinger niet opleggen, maar ik voel geen klik met de vrouw van het gezin. We hoeven geen vriendjes te worden, bedenk ik me dus ik doe mijn ding.

De dame zoekt een wasserij want ze is al 8 dagen op reis. Ik zeg haar dat ik de was ook voor haar kan doen, 8 dagen, hoeveel kan het zijn. Best veel dus, want even later komt ze aan mijn deur met 4 grote plastic vuilniszakken met was. Ik slik even want dat zijn 4 machines terwijl ik op dat moment de hele dag door de machine aan het werk heb. Maar als goede gastvrouw lach ik en neem de was in ontvangst. De familie vertrekt vervolgens en ik ga aan de slag met de was die vooral bestaat uit ondergoed. Vind het altijd opmerkelijk dat veel mensen geen gêne hebben om deze was uit handen te geven. Maar dat ben ik, een mens met een en al gêne. Als de was klaar is, hang ik hem op. Een klusje dat me opnieuw een half uur bezighoudt. Bovendien hangt de hele waslijn nu vol met de was van de gasten en kan ik mijn eigen lakens niet meer kwijt. Maar ja, niet zeuren, ik heb het zelf aangeboden, maar heb me alleen een beetje vergist in de hoeveelheid.

De volgende morgen hebben we weer het ontbijt en zet ik met trots het buffet klaar. Het valt me op dat de Engelse familie weinig neemt. Ik klets wat over hun plannen voor die dag en men wil het echte Catalonië leren kennen. Mooie plekjes bezoeken, streekgerechten eten en zo min mogelijk Engelse mensen tegenkomen. Dan zitten jullie op de goede plek zeg ik en als ik vraag wat ze die dag van plan zijn zeggen ze me naar Roses te gaan. Dat is verrassend want Roses is een toeristenplek bij uitstek en heeft dus weinig van doen met het Catalonië dat ze zo graag willen ontdekken. Ik zeg niets en glimlach.

Tijdens het ontbijt de dag erop zitten de zonen van het echtpaar al om kwart voor 9 klaar om direct aan het buffet te beginnen als ik het nog aan het neerzetten ben. Die willen vast niets missen van al dat lekkers en al een voorschotje nemen op de ander gasten. Misschien voelen ze zich ook minder bezwaard als moeders er niet bij is, want dit keer wordt er wel volop genomen. Moeders komt een half uurtje later en neemt wat brood en fruit. Het is niet zo haar ontbijt, zegt ze, al die zoetigheid is ze niet gewend, dat is zo zwaar. Het irriteert me en ik zeg haar dat je inderdaad beter bonen, spek en sausages kunt eten zoals ze dat in haar eigen land gewend is. Ik lach erbij waardoor ze het me niet aanrekent en ze zegt dat ze dit alleen in het weekeinde doet.

Ik vraag hen waar die dag de reis naartoe gaat en tot mijn grote verrassing word het weer het strand. Jammer dat er best veel Engelsen zijn, zegt ze, en ik antwoord dat dit inderdaad het geval is aan de kust en dat ze beter de bergen in kan, maar mijn verhaal is aan dovemansoren gericht.

De volgende dag aan het ontbijt praten we over cultuurverschillen en komen de eetgewoontes weer ter sprake. De vrouw vindt het zo raar dat veel toeristen alleen dingen uit eigen land willen eten en niet eens iets anders proberen. Nee, de dame wil alles ontdekken, gaat niets uit de weg en laat zich gewoon verrassen als ze menukaart niet begrijpt. Als ik enthousiast vraag welk restaurant van mijn lijst ze hebben uitgeprobeerd antwoord ze “we zijn naar de pizzeria geweest”. “Niet die van uw lijstje, maar die andere, slechtere, maar we hebben toch heerlijk gegeten hoor”. Dat was het dan voor de dame die graag Catalonië wilde leren kennen en de volgende dag alweer huiswaarts trok.

Ellen-Marie deelt in onze rubriek SpanjeVerhalen elke week haar ervaringen over ‘het wel en wee in een B&B’, wat ze meemaakt met gasten en tijdens haar excursies door Catalonië. Neem eens een kijkje op haar website MeAndTheBandB.com of bezoek de website van de B&B Mas Pitra in het Garrotxa natuurpark in de provincie Girona.