Egbert en Barbara overwinteren elk jaar in Fortuna bij Murcia. Ze houden het thuisfront op de hoogte van hun reilen en zeilen met wekelijkse brieven, die wij elke zaterdag publiceren. Zo kunt u meegenieten van hun belevenissen, van de grappige en minder grappige dagelijkse voorvallen, Spaanse wetenswaardigheden, kortom alles wat elke overwinteraar tijdens zijn of haar verblijf in Spanje kán meemaken. Daarbij moet dat niet als een kritiek op de levenswijze in Spanje gezien worden maar wel een verslag over hoe het leven anders kan zijn voor de voor- en ook nadelen.
Gisteren gingen we naar Murcia, want dáár zou volgens de Ierse Pauline fantastische kerstversiering te zien zijn. Ze had op de Ierse tv een documentaire gezien die zeer de moeite waard was, dus wij naar Murcia. Dat er in Ierland zoveel aandacht wordt besteed aan de kerstversiering in Murcia verrast ons, dat zegt wel iets!
Altijd loop ik te roepen dat er in Spanje weinig gedaan wordt aan Kerst, een paar gekleurde knipperende lichtjes van de ene lantaarnpaal naar de andere en dát is het. Maar mensen, ik geef het ruiterlijk toe, ik zat helemaal fout. In Murcia is een feestverlichting aangebracht! Ongelooflijk. Nog nooit heb ik zulke prachtige verlichte straten gezien. Overal waar je kijkt zijn versieringen aangebracht, niet zomaar wat knipperlichtjes, maar werkelijk kunstwerken van licht. En die stad leent zich zó voor deze pracht, al die kleine straatjes, de pleintjes met de grote exotische beplanting. De huizenhoge ficus met de bankjes eronder waar mensen zich verdringen om een plekje. De grote aartsengel Gabriël die met gespreide armen boven op een bankgebouw de menigte in de diepte zegent….
Op de hoek staat een enorme koon, hoe beschrijf je zoiets moois? Stel je voor: een stellage in de vorm van een ronde piramide, opgebouwd uit lampjes in alle kleuren. Er is van alles op te ontdekken: vallende sterren, bloemen, herten, maantjes, en nog veel meer. Tjonge wat hebben ze hier hun best gedaan. En het wordt gewaardeerd ook, de hele bevolking lijkt te zijn uitgelopen. De meeste mensen in feestkleding, dames keurig met hakjes en bontrandjes, de heren met gepoetste schoenen en glimmende strikjes. Alle kinderen mogen meekomen in de wandeling. We kijken onze ogen uit. Op de terrasjes is nauwelijks nog plek en het is schuifelen.
Het plein bij de kathedraal is helemaal een feest. Daar staat een man met een apparaat hele grote zeepbellen te produceren die omhoog dwarrelen voor de imposante barokke gevel van de kerk langs. Er staat een hele, ontzettend lange, rij mensen op de rode loper die door de hele stad is gedrapeerd om de wandelroute aan te geven. Waar staat die rij voor te wachten? Het zal wel de moeite waard zijn, dus wij ook in de rij, hopende op een verrassing. Die volgt inderdaad!
Het blijkt dat er in het episcopaat (waar de kardinaal woont) een kerststal is gebouwd die meer dan de moeite waard is. Trouwens het is niet de enige kerststal, we tellen er zo’n stuk of drie tijdens onze korte wandeling. Maar dit is wel de mooiste, denk ik, geweldig. Watervalletjes, lichtjes, huisjes, beplanting, dieren, en natuurlijk het geboorte-stalletje van het Christuskindje. Rondom rode fluwelen draperieën, we schrijden over de rode loper en de devotie van de vele toeschouwers is tastbaar.
In onze rubriek SpanjeVerhalen zijn meer verhalen van Barbara (en andere ingezonden verhalen) te lezen. KLIK HIER
We denken ook aan de inwendige mens, een heerlijk kopje koffie met een pastel de carne, een soort saucijzenbroodje pleegt een aanslag op mijn goede voornemens om wat dát betreft kalm aan te doen, maar het is smullen geblazen. Zo ook in de tapasbar waar de meest verrukkelijke hapjes staan opgesteld. Je hoeft alleen maar te kiezen en te kauwen. Je bewaart de prikker die erin steekt en die reken je na afloop af. Zulke fantasierijke hapjes, en zóveel verschillende soorten….. Voor het goede doel proberen wij ons te beheersen en houden het op drie stuks maar genieten daarvan met volle teugen.
Nog even een bezoekje aan de kathedraal waar zojuist een Misa Santa wordt gehouden, maar de kerk is zó groot dat wij daarbij niet storen. De aanblik van zoveel vrome devotie verbaast ons telkens weer. Hele gezinnen die daar op hun knieën verzonken zijn in volledige overgave. De kerk puilt uit, de mensen zitten zelfs in het gangpad op hun knieën op de koude stenen. Indrukwekkend!
Dan wordt het tijd om weer eens op huis aan te gaan. Langzaam slenteren we in de menigte terug naar de Segura waar de parkeergarage is. We werpen een blik over de rivier, waar een grote walvis met kop en staart omhoog steekt. De huizen aan de overkant van het water zijn verlicht in verspringend blauw, rood en groen, er schallen kinder-kerst-liedjes uit her en der geplaatste luidsprekers, mooi klinkt anders, maar indrukwekkend vind ik het wel.
Wat een heerlijke avond, ik zal nooit meer zeggen dat er in Spanje weinig aan Kerst gedaan wordt, want dat is misschien in de kleine dorpjes het geval, maar in deze grote stad overtreft het ieders verwachting! Het doet me pijn dat er ook zoveel bedelaars zitten, die getuigen zijn van de nog steeds afschuwelijk crisis. We kunnen niet alle leed van de wereld op ons nek nemen, maar aangrijpend is het wel.
Barbara