Sol, Rob en hond Antares zijn begin 2021 naar Noordwest Spanje verhuist om in het dorp Freán om op een nog te verbouwen boerderijtje, een stal en 7 hectare weiland en bos een nieuw leven op te bouwen. Lees de avonturen van het drietal dat ervoor gekozen heeft om niet in het toeristische Spanje langs de Middellandse Zeekust maar in het Groene Spanje aan de Atlantische Oceaan te gaan wonen.

Als ongelovige horen Sol en ik wel bij een parochie. Al hebben we ons nooit ingeschreven, toch horen we er bij. Nou prima dan, als we maar geen dingen tegen onze zin in of voor de parochie hoeven doen. Natuurlijk is het ons we duidelijk hoe de vork in de steel zit, Freán, ons, hoort bij de parochie Santa Mariña. Onze buren, die de koeien bij ons hebben staan, komen uit Cas de Perdo en die horen niet bij ‘onze’ parochie. Maar in hun parochie was het afgelopen weekend feest. Hier in de omgeving lijkt er ieder weekend wel een parochiefeest te zijn, want als er overdag in het weekend vuurwerk afgeschoten wordt is het ergens in een parochie feest, zo hebben wij ons laten vertellen. Nu dus feest in de parochie van de buren. 

De buurvrouw loopt daar al een paar weken over te vertellen. Dat de feesten vroeger beter waren. Vroeger voor de pandemie! Toen vierde iedereen in de parochie samen feest, maar dat mag nu niet meer. Iedereen hier vindt dat onzin, wel samen in een bar of restaurant, maar een parochiefeest met z’n alle, hooguit een man of 30 samen, mag niet. Volgens de buurvrouw zijn hier ook helemaal geen corona-beestjes, dus kunnen we het niet krijgen ook! Maar gehoorzaam als ze hier zijn feest iedereen nu op zichzelf. 

Zaterdag was het dan zover, feest in de parochie van de buren, de parochie waar wij niet bij horen maar wel gaan feesten. Sol was door de buurvrouw gevraagd s’morgens te komen helpen met de voorbereidingen. Om 11 uur zet ik haar bij de buren af. Wij hebben geen flauw benul wat voor een feest het wordt. Zitten we op een stoel en zuipt iedereen zich klem? Of staan we aan sta tafel en zuipen we ons dan klem? Of moeten we het zien als een soort Kerstfeest, waarbij iedereen zich klem eet? We laten het ons maar gewoon overkomen.

Om half 2 wordt ik ook verwacht, ik zorg dat Antares nog even is uitgelaten, geeft haar wat lekkers en vertrek. Buiten staan een paar stoelen en tafeltjes. We blijken straks met 9 man te zijn. Langzaam druppelen de genodigde binnen. Allemaal familie van de buren. Eerst is het allemaal nog een beetje onwennig, zij kennen elkaar en wij kennen hen niet. Andere hindernis is ook de taal. Ik spreek dan wel wat Spaan, maar dat blijkt voor hen weer lastig. Gallisch is de taal! Maar ze proberen het vandaag in het Spaans. 

In onze rubriek SpanjeVerhalen zijn meer verhalen van Sol, Rob en Antares (en andere ingezonden verhalen) te lezen. KLIK HIER

We moeten aan tafel. Een parochiefeest is dus net zoiets zoals ik het kerstfeest ken. Etten. Voor mij staat een schaal met grote garnalen. Ja! die eet ik dus niet. Ik eet namelijk helemaal niet wat in het water geleefd heeft. Maar geen nood, de buren weten dat en voor mij is er al vast vlees. Als we gegeten hebben en aan de koffie, fris en alcohol zitten starten de discussies. Ik versta er geen zak meer van. Zo ie zo is het voor mij lastig in een druk gezelschap een iemand te volgen die Spaans spreekt te volgen. Maar nu gaat iedereen door elkaar en in het Gallisch. Ook voor Sol, die als moedertaal toch Spaans heeft, is het bijna niet meer te volgen. Dan zegt de zwager van de buurman ineens wijze dingen! Op een feest moet je het nooit hebben over politiek, voetbal of het geloof. Heel helder en duidelijk en iedereen is het met hem eens. 

Een nieuwe discussie. Ze hebben het nu over vaccinaties. De buren willen die niet, de andere zijn gevaccineerd, behalve wij. Ik probeer het te volgen. Naast mij zit de zus van de buurman, en als de voor en tegenstanders van de vaccinatie en de Covid regels hard tegen hard gaan wordt ik van haar hoge volume langzaam doof aan één kant. Op mijn beste Spaans breek ik in in de discussie en haal de wijze woorden van de zwager er bij: Op een feest hebben we het niet over politie, voetbal, het geloof én Corona! Iedereen kijkt mij aan en begint te lachen. Vervolgens gaat de corona discussie verder maar op een iets aangenamer volume. Het is inmiddels zondag en iedereen gaat naar huis. We worden namelijk straks op zondagmiddag weer verwacht voor de tweede parochiefeestdag. Van alle feestdagen is volgens mij alleen Nederland het land met een ‘tweede’ dag van een feestdag. Hier, bij ons in Galicië, hebben ze in ieder geval een tweede parochiefeestdag. Wij kijken in ieder geval weer uit naar de volgende parochfeestdagen.

Zoals ik nu voor Spanjevandaag.com wekelijks een samenvatting geeft van wat ons is overkomen en wat we gedaan hebben, schrijf ik ook dagelijks een blog. Als je wil kun je daar ook eens een kijkje nemen. www.naargalicie.nl