Egbert en Barbara overwinteren elk jaar in Fortuna bij Murcia. Ze houden het thuisfront op de hoogte van hun reilen en zeilen met wekelijkse brieven, die wij elke zaterdag publiceren. Zo kunt u meegenieten van hun belevenissen, van de grappige en minder grappige dagelijkse voorvallen, Spaanse wetenswaardigheden, kortom alles wat elke overwinteraar tijdens zijn of haar verblijf in Spanje kán meemaken. Daarbij moet dat niet als een kritiek op de levenswijze in Spanje gezien worden maar wel een verslag over hoe het leven anders kan zijn voor de voor- en ook nadelen.
We zijn nog steeds onderweg en tuffen op ons gemakje door Frankrijk heen, over smalle weggetjes, in de tweede versnelling bergje op, en via flinke afdalingen weer bergje af. Prachtige vergezichten, veel regen afgewisseld met buien, maar de meeste bakkers zijn open en die hebben heerlijke croissants en die vergoeden een hoop. Het schiet voor geen meter op, ongeveer tweehonderd kilometer per dag, maar zo langzamerhand zien we de Pyreneeën toch voor ons opdoemen. Indrukwekkend als altijd, massief, en nu (zonder sneeuw) lieflijk en adembenemend mooi.
We rijden door de tunnel van Vielha die ons een hoop klimwerk bespaart en nu staan we in Spanje, op een camperplaats in Alcaniz. Leuk plaatsje, biertje op tafel, Laika druk met de bal, Egbert korte broek aan, zo is dat vakantie of niet? Morgen verder over de binnenweggetjes door het mooie ruige land van Aragon, dat zó apart is, het hele land ligt bezaaid met rotsblokken.
Maar nog even terug naar Frankrijk. We hebben daar Rocamadour bezocht, de grootste bedevaartplaats in Frankrijk op Lourdes na. We keken onze ogen uit, grote bussen reden daar af en aan over de smalle weggetjes, boordevol mensen op zoek naar beterschap of andere gunsten van bovenaf. Wij hebben het gelaten bij het aanschouwen van het plaatsje zelf, dat tegen de rotsen aan geplakt lijkt, schitterend en huiveringwekkend gelijk. Een enorm klooster en dito kerk, natuurlijk prominent aanwezig. Een heel indrukwekkend stadje, maar we hebben de heiligdommen niet bekeken gezien de enorme mensendrommen, de stortregens, en de belachelijke prijs van de lift vanaf de camperplaats naar het plaatsje beneden. “Ja maar” verduidelijkt Egbert “het is wel een retourtje!” Zo, dat scheelt dus alweer.
Om half drie zijn we bij ons huis in Fortuna aangekomen. We rollen door ons hek dat direct openschuift en daar zien we ons schattige huisje geduldig in het zonnetje wachten op bewoning. Wat is het toch een leuk huis, het is inmiddels verkocht, maar op het moment van schrijven stond het nog te koop. Gelukkig maar, want nu konden wij er nog heerlijk van genieten. Eerst maar even de dode insecten opruimen, de gekko-poepjes, de spinnenwebben, enz. weghalen en dan het onkruid dat kniehoog staat. Tjemig, dat hebben we nog nooit gehad, zoveel. Komt door de vele regen. Het moet hier vreselijk geweest zijn, compleet met overstromingen, in Orihuela dreven er zelfs auto’s door de straten. Gelukkig, wonder boven wonder, was er in Fortuna bijna geen waterschade, of blubber. Ook niet in ons wijkje, en daar zijn we heel blij mee. Maar in de omgeving was er enorm veel schade. Normaal is dit soort schade niet verzekerd, maar de regering heeft dit gebied tot rampgebied verklaard en dat betekent dat de verzekering een fonds heeft ingesteld waaruit alle schades worden vergoed. Heel fijn voor de mensen, want het drama moet echt meer dan verschrikkelijk geweest zijn.
Er waren bussen ingezet om de Fortunezen te evacueren, ze mochten niets meenemen en moesten ook hun huisdieren thuis laten! Stel je voor! Wij zitten dus in een rampgebied, dat klinkt heftig! Dat zal de avonturiers, de ramptoeristen, deugd doen, maar als ze in drommen hierheen komen om daarvan te smullen, zal het ze tegenvallen, er is helemaal niets te zien van de ex-narigheid. Gelukkig.
Dat er rare mensen op deze aardbol rondlopen, weet iedereen. Van tijd tot tijd worden we allemaal wel eens geconfronteerd met zo iemand. ´Dit is er weer zo eentje´ denk je dan, je trekt je schouders op en gaat over tot de orde van de dag. Dat gebeurt hier in Spanje ook. In SpanjeVandaag staat een bericht over zo’n idioot, waar ik erg van schrok. Er woont in Madrid een wel hele rare vent, een Boliviaan. Hij heeft een meisje van 18 jaar, zijn geliefde, aan stukken gesneden omdat ze hem uitlachte om zijn rare accent. Dit gaf de verontwaardigde Boliviaanse minnaar aan als logische reden voor zijn daad, maar de werkelijke reden verzweeg hij. Dié was te erg: hij had namelijk een nieuwe vriendin. Tja, dat is natuurlijk nog veel erger. Maar het verhaal gaat verder. Die nieuwe vriendin kreeg hem niet zomaar, ze moest er wél iets voor doen, tja, zo’n mooie Boliviaan krijg je niet gratis voor niks, nee, ze moest haar nieuwe lover helpen met het hakken en snijden van de lichaamsdelen van haar voorgangster.
In onze rubriek SpanjeVerhalen zijn meer verhalen van Barbara (en andere ingezonden verhalen) te lezen. KLIK HIER
Eerst twijfelde ze, maar toen ging ze toch maar aan de slag. Ze hanteerde het mes met voortvarendheid, denkend aan het mooie leven dat haar voor ogen stond na deze zure appel. Wél rende ze na het klaren van de klus naar het dichtstbijzijnde politiebureau waar ze snikkend, hakkelend en stotend de ellende van zich afpraatte. Ze gaf als reden voor haar hulpvaardigheid aan, dat ze bang was zelf op de snijtafel te belanden als ze haar nieuwbakken geliefde zou weigeren te gehoorzamen.
Dit soort dingen gebeurt overal op de wereld, en dus ook hier in Spanje. Maar in schril contrast met dit nieuws staat naast dit lugubere bericht het artikel dat de vraag oproept: noemen we Nederland in Spanje: Paises Bajos, of Olanda? De overgang is enigszins vreemd, maar het bericht gaat verder: Als een Spanjaard aan een Hollander/Nederlander vraagt welke nationaliteit hij heeft, wat antwoordt hij dan? ´Ik ben Neérlandès, Olandese, of Paisbajeños´, ik kan het niet eens uitspreken. En dáár wordt dan een heel artikel aan gewijd, want de naam Holland riekt naar klompen, molens en nieuwe haring en dat is wel erg kneuterig. Mochten we dit oubollige imago willen afzweren, dan zullen we het woord “Holland” moeten afzweren, maar dat is dan gelijk een probleem, want dan mogen we die heerlijke harinkies geen ´Hollandse nieuwe´ meer noemen, en Hup Holland Hup wordt dan Hup Nederland Hup. Dat klinkt niet. Probleem! Maar ja, er zijn zoveel problemen: zwarte Piet mag niet meer. Op het Centraal Station mag niet meer omgeroepen worden ´dames en heren´, nee: ´beste reizigers.´ ´Blanke mensen´ moet worden ´witte mensen´, de ´gouden eeuw´ moet worden de ´slaventijd´. Tjonge wat hebben we toch veel problemen aan ons kop!
Toch nog even terug naar dat drama van dat 18 j. meisje. Ze gaat de statistieken in als het 48ste slachtoffer van partnergeweld. Dát is echt een probleem in heel Zuid Europa en de landen daaronder, want in het hele vorige jaar zijn er in Spanje alleen al 47 vrouwen afgeslacht en nu is het jaar nog niet afgesloten en nu zijn het er al meer dan vorig jaar. Dat belooft niet veel goeds. Helaas zijn er ook kinderen bij betrokken want op dát dramatische moment gaan de doldrieste mannen in blinde woede door het lint en soms stoppen ze niet voordat het hele gezin uit het leven is gestoken.
Wel een bloederige verhaal dit keer, volgende keer beloof ik een gezelliger verhaal. Groeten van Barbara.
Spanje, een liefde – Verhalen over reizen en overwinteren in Spanje
Spanje, een liefde speelt zich grotendeels af in het provinciestadje Fortuna in Spanje bij Murcia. Dit boek neemt de lezer mee naar het hedendaagse Spanje en geeft een inkijkje in het overwinteren in zonnig Spanje, waarbij korte reisjes door Spanje en Portugal beschreven worden. De typische gewoontes en Spaanse gebruiken, de feesten, de cultuur, kortom het normale Spaanse leven komt uitgebreid aan bod en wordt op luchtige, meeslepende wijze beschreven. Auteur: Barbara van Wijk-Douwes.
Verzending binnen Nederland-België is gratis. Wilt u de verzendkosten besparen laat het dan bij een U bekend adres afleveren. Heeft u geen contactadres, mail dan naar barbaravanwijk@gmail.com.
KLIK HIER OM DIT BOEK AAN TE SCHAFFEN
