Ook in Spanje duurt de gemiddelde werkdag acht uren. Maar dat recht werd niet zonder een slag of stoot verworven. In 1919 verlamde een staking Barcelona gedurende maar liefst 44 dagen. Een belangrijk moment in de Spaanse arbeidersgeschiedenis.

Frederick Stark Pearson. Naar die naam luisterde de stichter van het bedrijf Barcelona Traction Light and Power Company, beter bekend als La Canadiense. In 1919 stond dat bedrijf centraal tijdens een belangrijke periode voor de Spaanse arbeider. Barcelona Traction hield zich bezig met het opwekken van elektriciteit en de bouw van tram- en spoorwegen.

Achter de belangrijke staking schuilden de militanten van de Confederación Nacional del Trabajo (CNT), de nationale confederatie voor de arbeid, een groep vakbonden met een links-anarchistische ideologie. Militanten van de CNT waren al voor de staking actief bezig met het opruien van de arbeiders. Toen men in Madrid lucht kreeg van die acties, schrapte men een paar belangrijke rechten en werden leden van de CNT gearresteerd.

Toen 8 werknemers van een ander bedrijf, Riegos y Fuerzas del Ebro, plots op straat kwamen te staan, sprongen medewerkers in de bres door het werk neer te leggen. Tegen de achtergrond van de arrestaties binnen de CNT groeide de staking snel. Zo kwam uiteindelijk het bestaansrecht van de vakbonden zelf centraal te staan. Werknemers in andere bedrijven legden ook het werk neer.

De werknemers van La Canadiense legden een duidelijk pakket aan eisen op tafel. Het terugdraaien van de ontslagen, een loonsverhoging, de 8 uren werkdag, 50.000 pesetas vergoeding voor de verloren lonen tijdens de staking en geen enkele vorm van onderdrukking door de directies. Van bovenaf kwam eerst geen steun. De stakingen namen daardoor nog in hevigheid toe. Een groot deel van de stad kwam zonder elektriciteit te zitten en later werd ook de watertoevoer steeds schaarser.

In Madrid werd beslist de fabrieken onder militair bewind te plaatsen en aldus de toevoer weer te verzekeren. Toen dat bevel er kwam, weigerden alle arbeiders echter te gehoorzamen. Tussen de 800 en 5000 werknemers werden prompt gearresteerd en opgesloten in het kasteel van Montjuic.

Toen de vakbonden dreigden de staking naar het nationale niveau op te schalen, gaf de regering eindelijk toe. De gearresteerden werden vrijgelaten en de arbeiders kregen integraal waar ze om gevraagd hadden. Vanaf heden had elke Spaanse arbeider recht op acht uren werk, acht uren vrije tijd en acht uren slaap.