SANTIAGO DE COMPOSTELA – Uit persoonlijke overwegingen of omwille van levensomstandigheden; het aantal eenpersoonshuishoudens in Galicië nam spectaculair toe. Experts waarschuwen de maatschappij zorg te dragen voor deze mensen. “Ik zie soms weken lang niemand”, beweert een inwoner van het dorpje Os Ancares. “Ik heb enkel het gezelschap van mijn kat en hond”.  Hoe zit het met de eenzaamheid op het Spaanse platteland?

Wie vandaag de dag in Galicië geboren wordt, heeft een levensverwachting die tien jaar hoger ligt dan halverwege de jaren ’70. 83,3 jaar ten opzichte van de 72,9 toendertijd. Die vergrijzing, in combinatie met de laagste geboortecijfers ooit, laat weinig twijfel over. Het aantal mensen dat alleen woont zal alleen maar toenemen de komende jaren.

Dat gebeurde deze eeuw al merkbaar. Terwijl er ten tijde van de eeuwwisseling 177.476 Galiciërs helemaal alleen woonden, zijn dat er vandaag de dag maar liefst 285.400. Volgens de voorspellingen kan dat aantal oplopen tot zo’n 332.564 in 2035. Bij de helft van de eenpersoonsgezinnen gaat het trouwens om iemand die ouder is dan 65 jaar.

In vele kleine dorpjes nam het sociale leven ook aanzienlijk af. Er wordt niet langer een mis georganiseerd, vaak is er zelfs geen bar of restaurant over. Voor vele mensen is het contact met de bakker of de vishandel soms het enige wat ze nog hebben. De Wereldgezondheidsorganisatie waarschuwt dat ongewilde eenzaamheid één van de grootste gezondheidsrisico’s is. 

“Ik zie soms weken niemand, enkel mijn hond en kat”, vertelt José Fernández Álvarez (1932). Hij leeft met slechts één buurman in het dorpje Os Ancares, maar zelfs die man ziet hij nauwelijks. Tegen de isolatie gaat hij vaak naar A Proba, zo’n 20 minuten met de auto. Daar kent hij iedereen, drinkt hij een kopje koffie en doet zijn boodschappen. Op die manier is er toch een beetje contact. José heeft een schamel pensioen van 600 euro, en toch is hij optimistisch. “Je moet je plan trekken met wat je hebt”, vertelt hij, terwijl hij door een dikke laag sneeuw waadt.